Greece

Η συλλογή (που κυκλοφορεί ήδη στα αγγλικά με τίτλο Words of Wisdom) με σπουδαία λόγια φιλοσόφων, ιστορικών, λογοτεχνών της Αρχαίας Ελλάδας, από
το 800 π.Χ μέχρι το 200 μ.Χ., κυκλοφορεί πλέον και στα κινέζικα.
Η δίγλωσση αυτή έκδοση (κινεζικά και αρχαία ελληνικά) κοσμείται με σχέδια του ζωγράφου Παναγιώτη Σταυρόπουλου.

Ο Βίος του αγίου Πορφυρίου, επισκόπου Γάζης του θαυματουργού, υπήρξε, από τα πρώτα χρόνια της μοναχικής μας ζωής, ένα από τα προσφιλέστερα και οικεία αναγνώσματα. (. . .) Θεσπέσιος ο Βίος του, διότι, αν και επίσκοπος, συνέχιζε σε ολόκληρη την ζωή του την ασκητική διαγωγή που είχε διδαχθεί στα πρώτα χρόνια της μοναχικής του αφιερώσεως στην περίφημη αιγυπτιακή Σκήτιν, κοντά τους πρώτους καθηγητάς της ερήμου και εραστάς της ησυχίας. (. . .) Με χαρά βλέπομε να έρχεται στο φως της δημοσιότητας και πάλι ο Βίος του θαυμαστού αυτού αγίου, διότι έχομε την αίσθηση ότι με την ένθεο πολιτεία του σημαδεύει και την σύγχρονη ιστορία και διαχρονικά επηρεάζει την πορεία της και την πορεία των καρδιών των ανθρώπων.

Πώς γίνεται ολόκληρος θεός του πολέμου να είναι δειλός; Πόσο σκληρή μπορεί να γίνει η εκδίκηση μιας απατημένης θεάς που ψάχνει να ξεσπάσει; Πόσο κακό είναι ικανή να κάνει μια μητέρα που αναζητά τη χαμένη της κόρη; Ποιο μυστικό μπορεί να κρύβει ένα διάσημο τέρας που, μέχρι να τιμωρηθεί σκληρά και άδικα, ήταν μια κοπέλα ξακουστή για την ομορφιά της; Τι ανάγκασε τους πανίσχυρους θεούς του Ολύμπου να εγκαταλείψουν το παλάτι τους φοβούμενοι για τη ζωή τους; Αν νομίζετε ότι οι αρχαίοι μύθοι ανήκουν στο παρελθόν, κάνετε λάθος. Η ελληνική μυθολογία μπορεί να είναι αρχαία, αλλά είναι πάντα επίκαιρη και βρίσκεται παντού γύρω μας. Δεν το πιστεύετε; Στις σελίδες αυτού του βιβλίου παρελαύνουν μύθοι μια συλλογή με περισσότερους από τριάντα αρχαίους μύθους για κάθε σημαντική πτυχή της ζωής μας. Πριν ο πόλεμος, το μίσος, η εκδίκηση, ο πλούτος, η φιλία ή ο θάνατος παιδέψουν εμάς, είχαν απασχολήσει τους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι κατέγραψαν τις σκέψεις τους μέσα στους μύθους, που επιβίωσαν μέχρι σήμερα. Μετά από 1.000.000 ώρες προβολών στο YouTube και τη μεγαλύτερη παρέα μυθολογίας και αρχαιολογίας του ελληνικού διαδικτύου με πάνω από 125.000 ακόλουθους, αυτό το βιβλίο υπόσχεται να σας πείσει ότι, όπου και να κοιτάξετε, θα δείτε τα απομεινάρια μιας πανάρχαιας ιστορίας και ότι… για όλα υπάρχει ένας μύθος!

Σε τούτο το βιβλίο αναδεικνύονται οι στιβαρές ρίζες του Όσκαρ Ουάιλντ ως ενός κλασικού φιλολόγου από την Ιρλανδία, προτού ακόμη κατακτήσει τους θεατές με τις κωμωδίες του και το αναγνωστικό κοινό με το σκανδαλώδες Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι. Ο ίδιος είναι περισσότερο γνωστός σε όλους μας για το χιούμορ, την ευφυή ετοιμολογία και την προκλητικότητά του. Σε αυτόν τον ξεχωριστό, δίγλωσσο τόμο συναντούμε τον νεαρό φοιτητή και αρχαιολάτρη Ουάιλντ. Στις Γυναίκες του Ομήρου (1876) τον παρακολουθούμε να ζωγραφίζει με τα δικά του χρώματα τις θηλυκές μορφές της Οδύσσειας και της Ιλιάδας, να θαυμάζει τη Ναυσικά και να παινεύει την Ελένη. Στον Ελληνισμό (1877) η λατρεία του για το κάλλος και η ωραιοπάθεια των αισθητιστών φαίνεται να υποχωρεί μπροστά στην προσπάθειά του να εξετάσει την αντανάκλαση της Ιμπεριαλιστικής Βρετανίας μέσω της αρχαίας Αθήνας και Σπάρτης. Ο Ουάιλντ είχε γράψει και τα δύο δοκίμια κατά την περίοδο των διακοπών του. Νωρίτερα είχε ταξιδέψει στην Ελλάδα και είχε ντυθεί φιλέλληνας αγωνιστής του '21. Τι σήμαινε όμως για αυτόν ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, τι ακριβώς θαύμαζε σε εκείνον τον κόσμο και τι κράτησε από τις σχετικές σπουδές του στην Οξφόρδη; Τα σπάνια πρωτόλεια ενός εκκολαπτόμενου καλλιτέχνη.

Ο Θουκυδίδης με τις δημηγορίες του απευθύνεται στους αναγνώστες του κι όχι στους ακροατές των λόγων. Παρουσιάζει τους ρήτορες να εκφράζουν ιδέες που ίσως ούτε καν να τις σκέφτηκαν ή, κι αν τις σκέφτηκαν, δεν τις εξωτερίκευσαν, να βλέπουν τα γεγονότα με μάτι καθάριο, κι ας μην το είχαν πάντοτε. Κι αυτό γιατί ο Θουκυδίδης είναι που σκέφτεται και βλέπει έτσι. Οι ρήτορες των δημηγοριών δεν εκφράζουν γνώμη ατομική. Στις δημηγορίες αναζητείται η πλοκή των ιστορικών γεγονότων, τα αίτια και οι αφορμές που τα προκάλεσαν, τα κίνητρα και οι συνέπειές τους. Γι’ αυτό και εκφωνούνται σε κρίσιμες καμπές της ιστορικής αφήγησης. Θα βρούμε δημηγορία, όπου υπάρχει ανάγκη αιτιολογίας. Συχνά μάλιστα σε μια δημηγορία ο Θουκυδίδης περιλαμβάνει τα κύρια σημεία πολλών δημηγοριών που εκφωνήθηκαν σε διάφορους τόπους και από διάφορα πρόσωπα, για να δώσει με συμπύκνωση τους παράγοντες που οδήγησαν στην πορεία των γεγονότων που αφηγείται σ’ ένα σημείο του έργου του. Οι δημηγορίες -που καλύπτουν πάνω από το ένα πέμπτο όλου τού έργου του (περνούν τις 40) και που περίπου το ένα τρίτο τους βρίσκεται στα 4 πρώτα βιβλία- μας δίνουν το αληθινό ανάστημα του μεγάλου ιστορικού. Είναι συμπύκνωση σκέψεων, αισθημάτων συλλογισμών, ψυχολογικών καταστάσεων ατόμων και κοινωνιών ολόκληρων που μόνο Θουκυδίδης μπορούσε να συγκεράσει με τον δικό του λόγο. (…)

. . .) Στην Αθήνα είχε διαμορφωθεί μια σαφώς φιλομακεδονική παράταξη, με την έννοια ότι υπηρετούσε τα συμφέροντα του Φιλίππου. Το σύνολο των Αθηναίων πολιτικών εκκινούσε από την προάσπιση των αθηναϊκών συμφερόντων, όπως άλλωστε ο ίδιος ο Δημοσθένης παραδέχονταν (πρβ. Γ’ Φιλιππικός 1 «πάντων οιδ’ ότι φησάντων γ’ αν, ει και μη ποιούσι τούτο, και λέγειν δειν και πράττειν όπως εκείνος [Φίλιππος] παύσεται της ύβρεως και δίκην δώσει», και Περί της παραπρεσβέιας 132 ). Οι διαφορές εντοπίζονταν στα μέσα προάσπισης του στόχου και όχι στο στόχο καθαυτόν. Ο Δημοσθένης, επομένως, αμέσως μετά το 346 δεν αναδείχθηκε ως υπέρμαχος μιας παράταξης, αλλά ως υπέρμαχος της πόλης του και σε κάθε ευκαιρία στηλίτευε δράσεις και πρακτικές που ήταν (ή του φαίνονταν) αντίθετες προς ό,τι θεωρούσε συμφέρον της Αθήνας

Ο Γ΄ Φιλιππικός εκφωνήθηκε λίγο μετά το λόγο «Περί των εν Χερσονήσω», δηλαδή γύρω στο Μάιο του 341, τόσο σύμφωνα με το Διονύσιο Αλικαρνασσέα και το Δίδυμο όσο και σύμφωνα με χρονολογικές πληροφορίες που μας παρέχει το ίδιο το κείμενο. Το πλαίσιο των γεγονότων που σημαδεύουν την εκφώνηση του λόγου αυτού είναι σε γενικές γραμμές ανάλογο με αυτό του προηγούμενου λόγου. Μόνο που τώρα δεν πρωταγωνιστεί ο Διοπείθης, (ο οποίος προφανώς διατηρήθηκε στη θέση του ως αρχηγός του αθηναϊκού στρατού στη Θράκη), αλλά ο κατευθυντικός λόγος του πολιτικού Δημοσθένη: ο Φίλιππος εγκαθιστά φιλικά προς αυτόν καθεστώτα σε πόλεις της Ελλάδας, βρίσκεται στη Θράκη και απειλεί το Βυζάντιο· γεγονότα και καταστάσεις που δεν αποτελούν απλώς ευκαιρία για τον Αθηναίο ρήτορα να εκφράσει τα αντιφιλιππικά του αισθήματα, αλλά σηματοδοτούν μελλοντικές εξελίξεις που ο Δημοσθένης έχει την ικανότητα να διαβλέψει. Ο λόγος αυτός, ένας από τους μεγαλύτερους σε έκταση του ρήτορα, συμπυκνώνει με μεγαλύτερη σαφήνεια και καθαρότητα όλα τα επιχειρήματα που είχε κατά καιρούς διατυπώσει εναντίον του Φιλίππου και της επεκτατικής του πολιτικής: παρόλο που ο βασιλιάς της Μακεδονίας διατείνεται ότι βρίσκεται σε ειρήνη με την Αθήνα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, όπως αποδεικνύουν οι πράξεις του, και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν οι Αθηναίοι αλλά και όλοι οι Έλληνες και να δράσουν ανάλογα και προπαντός έγκαιρα· την ιστορική ευθύνη να αναλάβει αυτή τη συλλογική δράση έχει σαφώς η Αθήνα

Η Μαρίνα Καραγάτση φωτογραφίζει προς τα τέλη της δεκαετίας του ’70 -αρχές του ’80 την Άνδρο, τους ανθρώπους της και τα κτίρια, σε ένα μεταιχμιακό όριο πριν τη ραγδαία αλλαγή και την ταχύρρυθμη εξέλιξη. Διασώζεται ένας κόσμος αιώνων, προτού εμφανιστούν οι επιδοτήσεις και τα ευρωπαϊκά προγράμματα, κόσμος που έμοιαζε ασάλευτος. Τα βόδια με το υνί μοιάζουν να έρχονται από τα χρόνια του Ησίοδου. Τα αλώνια δείχνουν προϊστορικά. Οι περίτεχνες και πολυσύνθετες μοναδικές ανδριώτικες λιθοδομές, οι οποίες στην πλειονότητά τους έχουν σήμερα σοβαντιστεί, έρχονται από έναν παρελθόντα χρόνο - πριν αλλάξουν οι τεχνικές. Τα ρούχα και τα υφάσματα είναι άλλα. Και οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, πριν την ενοποίηση του στύλ από την τηλεόραση. Τα μοναδικά πορτραίτα της Μαρίνας Καραγάτση, εστιασμένα στο βλέμμα των φωτογραφιζόμενων, με τη δύναμή τους και τη βαθιά ανθρώπινη και φιλική ματιά της φωτογράφου, ξεφεύγουν από την παγίδα της γραφικότητας και του φολκλόρ. Ένας κόσμος εκατονταετηρίδων, ο οποίος όμως φέρει τα σημάδια του επερχόμενου κόσμου, σε συνδυασμό με τον κοσμοπολιτισμό της ναυτοσύνης, που αποτελεί τη μοναδική ιδιομορφία αυτού του νησιού. Μια εικονογραφική ελεγεία για τον τόπο, τους ανθρώπους και τα έργα τους.

Όταν ο Heidegger αφηγείται το πρώτο του ταξίδι στην Ελλάδα το 1962 στο κείμενο "Διαμονές", ενδιαφέρουσα -όσο και αινιγματική- είναι η επιδίωξή του να προσεγγίσει τα τοπία με φιλοσοφικό τρόπο. Ποιες σκέψεις τού προκάλεσαν οι αρχαιότητες αλλά και οι ίδιοι οι τόποι: ο Ψηλορείτης, η πεδιάδα της Νεμέας, η κοιλάδα του Πλειστού, ο βράχος του Σουνίου, το Αρχιπέλαγος; Πώς κατορθώνει να συνδυάσει τα αρχαιολογικά ευρήματα και τα αγάλματα μεταξύ τους και με το τοπίο και όλα αυτά με τον Όμηρο, τον Πίνδαρο, τον Αισχύλο, τον Ηράκλειτο, τον Πλάτωνα; Ο Heidegger περνά με δεξιοτεχνία από την περιγραφή στη φιλοσοφική ανάλυση, από τον θαυμασμό στον στοχασμό, σ' ένα βιβλίο που παρουσιάζει τον φιλόσοφο όταν δουλεύει στο εργαστήρι των εννοιών - ένα εργαστήρι που δεν μπορεί παρά να είναι ο ίδιος ο κόσμος.