Το φιλμ νουάρ, εκφράζει τη μεταπολεμική αποξένωση και δανείζεται στοιχεία από το στιλ του γερμανικού εξπρεσιονισμού, ρίχνοντας μια κυνική ματιά στον κόσμο, θολωμένη μέσα από φακούς περασμένους με βαζελίνη, χαμηλές γωνίες λήψης και μακρινές σκιές, αδίστακτους γκάνγκστερς, σεξ και διαφθορά...
Εδώ, το τελευταίο ίχνος ανθρωπιάς, η τελευταία ακτίνα φωτός, η τελευταία ρουφηξιά του τσιγάρου, η τελευταία ανάσα ζωής, συμπυκνώνονται σε μια τελευταία ατάκα που εκφέρεται χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς, περιφρονώντας το θάνατο. Το πνεύμα του νουάρ, είναι οι ατάκες του.
Έτσι, αποσπάσαμε και σας παρουσιάζουμε τις χαρακτηριστικότερες απ’ αυτές τις ατάκες, αυτά τα μικρά διαμάντια κυνισμού, που συνοψίζουν το πικρό χιούμορ και τη λανθάνουσα τρυφερότητα του Νουάρ, λέξεις κοφτές που μετρούν το χρόνο, και περνούν από το σκληρό φως, στις σκιές που μακραίνουν λυτρωτικά...
[...] Εκεί που οι περισσότεροι καλλιτέχνες βάζουν το σώμα ως πρώτη δυναμική του έργου, η Παπασπύρου μετατρέπει τη ζωγραφική σε κοινωνικό και ιστορικό δέρμα που επεξεργάζεται με τέχνη, σοφία και αφοσίωση. Εκεί όπου οι περισσότεροι βλέπουν το αντικείμενο σαν αρχή και σαν ολοκλήρωση του έργου, η Παπασπύρου συλλέγει τη διάλυσή του, το διασκορπισμό του, περιδιαβάζει την κατάλυση της εξουσίας του, συνθέτει την αρχαιολογία του σαν βάση της ζωγραφικής πράξης. Αυτό καλείται να διαβάσει και να κοιτάξει ο θεατής. Έναν κοινωνικό χώρο που γίνεται όλο και πιο επίπεδος, αλλά, όπως το δέρμα, επιτρέπει να διαφαίνεται από μέσα του όχι ένα συμβολικό βάθος, αλλά η πραγματικότητα του χρόνου, του χώρου και η δράση τους πάνω στα πράγματα.
Αυτή η συνεχής μεταμόρφωση που ο χρόνος επιβάλλει και επεξεργάζεται γίνεται και η εστία όπου ο καλλιτέχνης επικεντρώνει τόσο την προσοχή και το ενδιαφέρον του, όσο και την ευθύνη και σημασία του ρόλου του. Από τους τοίχους των σπιτιών που, αντί αυτιά, όπως μας έλεγαν κάποτε, αποκτούν μάτια, μας βλέπουν και τους βλέπουμε μέσα στη γύμνια τους αλλά και μέσα από τα ίχνη της ζωής που φέρουν μαζί τους ή που συγκρατούν στην επιφάνεια, η Παπασπύρου βρίσκει την εικόνα που δεν είναι πια ιδεολογική συμπύκνωση, αλλά ιστορική και ποιητική ανάπτυξη. Το έργο της με τα χρόνια όλο και εμπλουτίζεται με νέα στοιχεία. Κι ίσως θα έπρεπε να σκεφτεί κανείς αυτά τα στοιχεία, πρώτα σαν τα στοιχεία της φύσης, το νερό, ο αέρας, η γη, η φωτιά. Τα σπίτια διαβρώνονται, η γη από σοβάς γίνεται πάλι σκόνη, ο αέρας σκορπά τα ίχνη, η φωτιά καίει μαζί με τα σπίτια και το περιβάλλον, και βέβαια, δεν χρειάζεται να μπει κανείς σε διαδικασίες αφήγησης, για να δει αν το σπίτι είναι στη θάλασσα ή στο βουνό. [...]
Ντένης Ζαχαρόπουλος
Ιστορικός τέχνης
Καλλιτεχνικός διευθυντής του ΜΜΣΤ
[...] Ο Γιάννης Χατζηασλάνης δέχτηκε στο φωτογραφικό του στούντιο περίπου χίλια αντικείμενα που μάζεψα μέσα σε πέντε χρόνια και τους φέρθηκε με θαυμασμό, σεβασμό και παιδικό ενθουσιασμό. Με κάθε κλικ της μηχανής του ήταν σαν ο ίδιος να τα ξέθαβε από την άμμο, σαν να ήταν εκεί μαζί μου.
Ενώ κάποια από τα αντικείμενα που υπάρχουν σε αυτήν την έκδοση περισσυλέχθηκαν στα τέσσερα σημεία του πλανήτη και της Ελλάδας, τα περισσότερα βρέθηκαν στις βορινές παραλίες της Τήνου και της Άνδρου. Από το Παραπόρτι και τη Βόρη μέχρι τους δυσπρόσιτους μικρούς όρμους μεταξύ Κολυμπήθρας και Πανόρμου περπάτησα πάνω στην άμμο σαν να έψαχνα για θησαυρούς που ήξερα ότι αργά η γρήγορα θα έβρισκα. Αυτό όμως που περίμενα πάντοτε ήταν το μεγάλο εύρημα, την εξωπραγματική αποκάλυψη. Μπορεί να μην εμφανίστηκε, αλλά είμαι σίγουρος ότι απλά κάπου κρύβεται σ' ένα απόμακρο ακρωτήρι, σφηνωμένη ανάμεσα σε δυο βράχια, παρέα με τα καβούρια και την άμπωτη.
(από την εισαγωγή του Δημήτρη Καραΐσκου)
Filter by:
Clear All