Ποτέ δεν μίλησαν στον ενικό μεταξύ τους και τα πάντα τούς χώριζαν: η καταγωγή, ο χαρακτήρας, ο τρόπος ζωής, ο πολιτικός προσανατολισμός. Ο ένας ήταν πλούσιος, ο άλλος φτωχός· ο ένας μειλίχιος και επιεικής, ο άλλος φλογερός και ριζοσπάστης· ο ένας φιλελεύθερος κι ο άλλος τα τελευταία χρόνια μοναρχικός· ο ένας είχε ένα μεγαλοπρεπές σπίτι και ο άλλος έμενε σε ξενοδοχεία· ο ένας ήταν νηφάλιος και ο άλλος πέθανε από το αλκοόλ. Τους ένωσε όμως το πάθος για τη συγγραφή και την ελευθερία. Ήταν και οι δύο Εβραίοι. Τα βιβλία τους κάηκαν από τους Ναζί στο Αουτονταφέ το 1933. Οι δύο συγγραφείς, ο Στέφαν Τσβάιχ και ο Γιόζεφ Ροτ, διατήρησαν αλληλογραφία σπάνιας δύναμης από το 1927 ως το 1938, σε μια Ευρώπη στη δίνη των ταραχών, στα πρόθυρα του πολέμου, με την άνοδο του ναζισμού και τη συνακόλουθη εξορία. Τα γράμματά τους άλλοτε αφορούν την προσωπική τους ζωή και άλλοτε τη δημόσια, άλλοτε είναι γεμάτα επιπλήξεις και άλλοτε είναι γράμματα συμφιλίωσης. Συχνά είναι γράμματα αγωνίας και για την οικονομική και λογοτεχνική επιβίωση των συγγραφέων τους, αφού τα έργα τους δεν μπορούσαν πλέον να κυκλοφορήσουν στη γλώσσα τους. Δεν παύουν όμως να αντανακλούν την πραγματικότητα της εποχής τους όσο και την ισχυρή φιλία τους, που τίποτε δεν την πτόησε.
Η αλληλογραφία τους είναι ένα θαυμάσιο ντοκουμέντο αυτής της κομβικής εποχής στην παγκόσμια ιστορία και διαβάζεται σαν μυθιστόρημα, με τις εντάσεις της, τα απρόοπτά της, τη δική τους κάθε φορά αλήθεια, σύνθετη και συνάμα τραγική. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
"Ναι, η φιλία είναι πραγματική πατρίδα. Μπορείτε να είστε βέβαιος ότι μένω πιστός σ' εσάς, πιο πιστός απ' οποιονδήποτε άλλο". (Γ. ΡΟΤ)
"Βλέπετε ήδη πόσο μ' ευχαριστεί η συντροφιά σας: Παρά την απόσταση που μας χωρίζει, κάθομαι και συζητώ και φλυαρώ, λες και καθόμαστε μαζί, στο ίδιο δωμάτιο. Είθε να το μπορέσουμε στ' αλήθεια". (ΣΤ. ΤΣΒΑΪΧ)
"Να προσέχετε. Είστε έξυπνος, αλλά η ανθρωπιά σας σάς εμποδίζει να "δείτε" το κακό, ζείτε από την πίστη και την καλοσύνη. Εγώ, όμως, βλέπω και συχνά μαντεύω πράγματα με τρομακτική οξυδέρκεια και εκπληκτική ευστοχία, όταν πρόκειται για το Κακό. (Γ. ΡΟΤ)
Ο πατέρας της Έιμι Γουάινχαουζ διηγείται με ειλικρίνεια τη συγκλονιστική και σπαρακτική ιστορία της κόρης του, ενός εντυπωσιακά ταλαντούχου κοριτσιού που χάθηκε νωρίς, αλλά και της καλλιτεχνικής κληρονομιάς της, που θα μείνει στην ιστορία.
Στις 23 Ιουλίου 2011, η οικογένεια, οι φίλοι και οι θαυμαστές της Έιμι Γουάινχαουζ σε όλο τον κόσμο, θρηνούσαν την τραγική απώλεια αυτής της σπάνιας, ταλαντούχας και εξαιρετικά γενναιόδωρης νεαρής γυναίκας.
Στο τρυφερό βιβλίο του, ο πατέρας και σύμβουλός της, Μιτς Γουάινχαουζ, μας δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε τη ζωή της Έιμι όπως την έζησε εκείνος. Επιλέγει την έκθεση γεγονότων αντί της μυθοπλασίας, και περιγράφει λεπτομερώς τα περιστατικά και τους ανθρώπους που σημάδεψαν τα νεανικά της χρόνια, το πώς καλλιέργησε τη χαρακτηριστική φωνή της, δημιούργησε το αξέχαστο στιλ της και διοχέτευσε την ίδια τη ζωή της σε επιτυχίες όπως τα «You Know I’m No Good», «Rehab» και «Back to Black». Ο Μιτς δεν κρύβει τίποτα σχετικά με την εξάρτηση της Έιμι από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, περιγράφοντας συνάμα σπαρακτικά και δηκτικά την πραγματικότητα της εξάρτησής της και τις συνέπειές της για τους συγγενείς και φίλους που παρέμειναν στο πλευρό της ως το τέλος. Αποκαλύπτει τι συνέβαινε στ’ αλήθεια όλα εκείνα τα εξαντλητικά χρόνια και εξηγεί πως το πιο τραγικό για όσους
ήταν σε επαφή με την Έιμι τους τελευταίους μήνες της ζωής της, ήταν το γεγονός ότι πέθανε ενώ φαινόταν πως άρχισε επιτέλους να νικά τους δαίμονές της.
Η βιογραφία Amy, Η Κόρη μου είναι μια συναισθηματική διαδρομή στη μουσική, την εξάρτηση και τον άρρηκτο δεσμό ανάμεσα σε έναν πατέρακαι την κόρη του.