Theater

Η χαρά της ζωής, πιστεύω, κρύβεται στους έντονους και σκληρούς αγώνες και νιώθω ικανοποίηση όταν μαθαίνω, όταν διδάσκομαι κάτι. Γι’ αυτό επέλεξα μια ασυνήθιστη περίπτωση, ωστόσο διδακτική και που αποτελεί εξαίρεση, μεγάλη εξαίρεση, που επιβεβαιώνει τον κανόνα και θα πλήξει τους λάτρεις του μπανάλ. Εκείνο όμως που πραγματικά θα αναστατώσει το απλοϊκό μυαλό είναι πως η υπόθεσή μου δεν είναι απλή και οι ερμηνείες ποικίλλουν. Κάθε περιστατικό της ζωής - και αυτό είναι μια πρόσφατη ανακάλυψη!- ανάγεται σε μια σειρά από αιτίες, περισσότερο ή λιγότερο συγκεκαλυμμένες.

Σε συνέχεια της πρώτης ποιητικής συλλογής Καλοκαίρι, το 2020, ο Ανδρέας Φλουράκης συμπληρώνει το μωσαϊκό του καλοκαιριού με ένα Δεύτερο καλοκαίρι, απαραίτητο και ευχάριστο, αν λάβει κανείς υπόψη την επικαιρότητα και τους αναπόφευκτους περιορισμούς. Το Δεύτερο Καλοκαίρι αποκαλύπτει με συγκίνηση, ειρωνεία και κάποτε σαρκασμό στιγμές της καθημερινότητας που αποδίδονται με έναν μοναδικό τρόπο, σαν να απαντώνται για πρώτη φορά, ταξιδεύοντας τον/την αναγνώστη/τρια. Ο γλωσσικός πλούτος και η σφαιρική απόδοση κάθε έννοιας από τον Ανδρέα Φλουράκη κυριαρχεί στην ποιητική συλλογή και καλεί για ανάγνωση και αναβίωση.

Δύο γυναίκες, ένας άντρας: ο έρωτας τους συνέχει, τους κατέχει, τους περιέχει, αυτοί όμως τι κάνουν με τον έρωτα; Κάνουν εκείνο ακριβώς που θέλει ο έρωτας, τίποτε άλλο. Στο έργο αυτό, οι ανθρώπινες σχέσεις, απογυμνωμένες με τον έρωτα από κάθε έξωθεν αλλά και έσωθεν μαρτυρία, διαδραματίζονται ανάμεσα στο ανεξέλεγκτο των προθέσεων και στο άγνωστο των συνεπειών τους, μέσα σε μία προσπάθεια, συγχρόνως έλλογη και φρενήρη, ούτως ή άλλως τυφλή, εκ μέρους των τριών προσώπων τόσο για να αποφευχθεί όσο και για να συντελεστεί το ανεπανόρθωτο. Κι όταν αυτό επέρχεται όπως αυτό θέλει, τότε το μόνο που απομένει πλέον να συμβεί και στους τρεις δεν είναι άλλο από εκείνο που διαθέτει η ήδη συντελεσμένη εξάντληση όλων των ορίων.

Πρέπει κανείς να ρισκάρει με το φόβο, όπως ρισκάρει και με το θάνατο. Το αληθινό θάρρος έχει να κάνει μ’ αυτό ακριβώς το ρίσκο. Τις πρώτες ώρες της Γαλλικής Επανάστασης, η Μπλανς ντε λα Φορς απαρνείται τα προνόμια της υψηλής αριστοκρατίας προς χάριν της λιτής μοναστικής ζωής. Στη Μονή των Καρμηλιτισσών, η νεαρή γυναίκα βρίσκει τη γαλήνη που αναζητά. Όταν οι μοναχές αρνούνται να αναγνωρίσουν το επαναστατικό καθεστώς και συλλαμβάνονται, η Μπλανς δραπετεύει. Μα πώς να δεχτεί να μείνει ζωντανή την ώρα που οι αδελφές της οδηγούνται στη λαιμητόμο;

 

Ένα εκπληκτικό κείμενο γύρω από την αυταπάρνηση, τη θυσία, τον φόβο, ένα από τα σημαντικότερα έργα του Ζωρζ Μπερνανός, γραμμένο παραμονές του δικού του θανάτου.

 

Το κείμενο χαρακτηρίζεται από μοναδική απλότητα και μεγάλη δύναμη ταυτόχρονα. Οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι εξίσου ισχυροί και μεγαλειώδεις με τους ήρωες των άλλων κορυφαίων έργων του Μπερνανός. Ο φόβος του θανάτου αναπαριστά τον φόβο και τον αγώνα του Ιησού και προβάλλει εδώ με όλη του τη σπαρακτική δύναμη.
Laffont-Bompiani, Le Nouveau dictionnaire des œuvres

Ταξίδι μυητικό μιας Ελληνίδας που γυρεύει τις ρίζες της, ένα παζλ από κομμάτια των αιώνων, η "Διασπορά" είναι μια προσωπική ιστορία και ταυτόχρονα μια μαρτυρία για τον Ελληνισμό.

"Να σου γεννιέται νέος πόθος είναι ηδονή ασύλληπτη κι όλη η απόλαυση του έρωτα είναι στην αλλαγή. Είναι ακραία η ηδονή που νιώθεις να προσπαθείς να κατακτήσεις με χίλιους τρόπους την καρδιά μιας νέας και ωραίας, να βλέπεις μέρα με τη μέρα τις μικρές προόδους που κάνεις, να πολεμάς με λόγια γλυκά, με δάκρυα, με αναστεναγμούς (. . .). Όμως αν την κυριεύσεις μια φορά, μετά δεν έχεις τίποτα να πεις, τίποτα να ποθήσεις, όλη η ομορφιά του πάθους πάει κι εσύ πέφτεις στη νάρκη ενός μακάριου έρωτα, αν ένα νέο αντικείμενο δεν έρθει να ξυπνήσει τον πόθο σου και να δώσει στην καρδιά σου δελεαστικά τα κίνητρα για μια νέα κατάκτηση. Τελικά, η υπέρτατη ηδονή είναι να θριαμβεύσεις πάνω στην αντίσταση μιας γυναίκας και ως προς αυτό εγώ τρέφω τη φιλοδοξία των κατακτητών να πετώ ασταμάτητα από νίκη σε νίκη και να μην ξεδιψώ από τη δίψα μου για κατακτήσεις. Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τις ορμητικές στρατιές των πόθων μου (. . .), θα επιθυμούσα να υπήρχαν κι άλλοι κόσμοι για να εξαπλώσω και εκεί τις ερωτικές μου κατακτήσεις. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ) "

[...] Όταν ωστόσο από τον XVIII αιώνα έως σήμερα αναφέρεται ο δον Χουάν, πάντα θα προβάλλει στη φαντασία μας ο τύπος του γόη, του απατεώνα των γυναικών, του ανέμελου νεαρού που, τουλάχιστον φαινομενικά, αντιπροσωπεύει μιαν έξαρση του ανδρικού φύλου. Η μορφή αυτή πάντα κεντρίζει την περιέργεια, παρασύρει σε σκέψεις, σε μελέτες και συμπεράσματα. Από τα μέσα του XIX αιώνα ο ρομαντικός θρύλος του δον Χουάν αρχίζει να γίνεται πρόβλημα σεξουαλικής βιολογικής μελέτης. Το 1886, με τον Χάγεν, παρουσιάζεται η λέξη "δονζουανισμός" κι επιβάλλεται, όπως επεβλήθη ο "δονκιχωτισμός" (και οι δυο όροι οφείλονται φυσικά στην ισπανική δημιουργική ιδιοφυία), για να μείνουν σαν χαρακτηρισμοί μιας ανθρώπινης ιδιότητας. Ωστόσο ο "δονζουανισμός", δεν έχει άμεση σχέση με τον τύπο εκείνο του δον Χουάν, τον πρώτο και αρχικό, αυτόν που δημιούργησε ο χρυσός αιώνας της ισπανικής αναγέννησης με την ποίηση του Τίρσο ντε Μολίνα, με αυτόν που ξέφυγε από τους μύθους και τους θρύλους καταστόλιστος με μπέρτες, σπάθες και φτερά για να καταχτήσει γυναίκες και να προκαλέσει την κοινωνία. [...] (από τον πρόλογο της Ιουλίας Ιατρίδη)

Η "Δόνια Ροσίτα η Γεροντοκόρη ή Η γλώσσα των λουλουδιών" είναι μια κωμωδία του κιτς και ταυτόχρονα ένα δράμα εποχής με φόντο την ισπανική επαρχία στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα, μέσα από το βλέμμα μιας γυναίκας που αποδέχεται με πόνο την αξιολύπητη γελοιότητα της κοινωνίας που την περιβάλλει και της ίδιας της ύπαρξής της. H συλλογική μετάφραση έγινε υπό τη διδασκαλία του Αναπληρωτή Καθηγητή Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στο πλαίσιο του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Ιταλικής Φιλολογίας του ΑΠΘ Μετέφρασαν: Αναστασία Βακουφτσή, Χρήστος Βασιλειάδης, Σοφία Γεωργιάδου, Ευθυμία Γεωργοπούλου, Αλεξάνδρα Γκολφινοπούλου, Αικατερίνη Δημητροπούλου, Μαρία Καλουπτσή, Ασπασία Καμπύλη, Κυριακή Καραγιαννίδου, Κωνσταντίνα Κιοσέ, Παρασκευή-Μαρία Κροκίδου, Κωνσταντίνα Λαζάρου, Αναστασία Λάμπρου, Μαρία Μαλακάτα, Δήμητρα Μπακατσιά, Μαριάννα-Μαρία Ορφανίδου, Ευστρατία Παπαϊωάννου, Αικατερίνη Πλιάκη, Ματθίλδη Σιμχά, Μαγδαληνή Σωποτινού, Έλενα Χατζηκυριάκου, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

[...] Ο Μένανδρος, κορυφαίος εκπρόσωπος της Νέας Κωμωδίας, γεννήθηκε το 342/1 π.Χ. στην Αθήνα. Μαθητής του Θεόφραστου, φίλος του Επίκουρου και του Δημήτριου του Φαληρέα, έζησε όλη του τη ζωή στη γενέτειρά του. Πέθανε το 293/2 π.Χ. (κατά την παράδοση, πνίγηκε στη θάλασσα). Έγραψε περισσότερες από 100 κωμωδίες, από τις οποίες πλήρεις σώζονται τρεις και αρκετές άλλες αποσπασματικά. Στα έργα του, όπου κυριαρχεί ο αστικός κόσμος της Αθήνας, το κωμικό στοιχείο προκύπτει κυρίως από τα αναπάντεχα και τις συμπτώσεις, τις παρανοήσεις και τα παιγνίδια της τύχης. [...]