Ο ποιητής και το ποίημα

Η ποίηση κι ο ποιητής δε διαχωρίζονται - δεν μπορώ να γράψω για την ποίηση χωρίς να γράψω για τον ποιητή. Στην πραγματικότητα, εγώ, σαν ποιητής, είμαι η ποίηση που γράφω. Δεν ήξερα πώς να γράψω ένα ποίημα όταν ένιωσα πως ήθελα να γίνω ποιητής. Ήμουνα δεκατριών χρονών και μόνος στον κόσμο -χωρίς μητέρα, και με τον πατέρα μου στον πόλεμο. Ανήκα στους δρόμους και σχολείο δεν πήγα: για να τη βγάζω έκλεβα μικροπράγματα και για να κοιμηθώ κατέφευγα στις στέγες και στους υπόγειους σιδηροδρόμους της πόλης, της μεγάλης άγριας πόλης της Νέας Υόρκης κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο το 1943. Διήλθα μια παράξενη κόλαση εκείνο το χρόνο και υποθέτω πως τέτοιες κολάσεις γεννούν τον ποιητή. Εκεί διογκώθηκε μέσα μου, τότε, κάποια άφατη ευφροσύνη και θλίψη ήθελα να την κοινωνήσω σε όλο τον κόσμο μα δεν ήξερα πώς.