Αθανάσιος Ε. Γκότοβος

Όλη η περίοδος από το 1941 μέχρι το καλοκαίρι του 1944 ήταν για την Θεσπρωτία ένα "ξήλωμα" του Ρωμαίικου. Η ελληνική (κατοχική) διοίκηση στο νομό παρέλυσε. Στη θέση της λειτουργούσε μία άτυπη μεν, αλλά ουσιαστική αλβανική διοίκηση με πολιτικά, αστυνομικά και στρατιωτικά όργανα. Η διοίκηση αυτή είχε εθνικοσοσιαλιστικό πολιτικό στίγμα και λειτουργούσε όχι απλώς εξ αντικειμένου, αλλά προγραμματικά στο πλευρό των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων. Στρ ενεργητικό της εγγράφεται η εκδίωξη μεγάλου μέρους του χριστιανικού πληθυσμού από την περιοχή μέσω της συστηματικής άσκησης ένοπλης βίας. Όπως όμως, συνέβη με όλες τις μειονότητες που πόνταραν στο χαρτί του Άξονα για την πραγμάτωση των πολιτικών τους σχεδιασμών, η αντίστροφη μέτρηση άρχισε από τη στιγμή που κατέρρευσε το πολιτικο-στρατιωτικό πλαίσιο από το οποίο αυτές αντλούσαν την ισχύ τους. Ωστόσο, για την περίπτωση των Μουσουλμάνων Τσάμηδων της Θεσπρωτίας υπάρχει μία ιδιαιτερότητα: δεν είναι ο κόκκινος στρατός που ξηλώνει τη φιλοναζιστική διοίκηση, αλλά οι δυνάμεις του Ζέρβα ως τμήμα των συμμαχικών ενόπλων δυνάμεων. Η ιδιαιτερότητα αυτή θα έχει συνέπειες, λόγω του ελληνικού εμφυλίου. Η δράση του Ζέρβα, συμεπριλαμβανομένης της δράσης εναντίον των ένοπλων Τσάμηδων, έπρεπε στην αφήγηση της Αριστεράς να χαρακτηριστεί με παρόμοι πολιτικό πρόσημο. Το κόμμα των Τσάμηδων στη γειτονική Αλβανία επαναλαμβάνει ουσιαστικά μια αφήγηση που έχει τις ρίζες της στις επικοινωνιακές σκοπιμότητες του ελληνικού εμφυλίου. Όσοι δέχονται ότι η ιστορία "κατασκευάζεται" κοινωνικά, ας είναι έτοιμοι να υποδεχτούν και άλλες, πιο ριζοσπαστικές, "κατασκευές" μέσα από τα κομμουνιστικά χαλάσματα των Βαλκανίων. Η εποχή τις ευνοεί. Αυτό που δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει είναι για πόσο ακόμη.

Η δράση των ανθρώπων, ατομική και συλλογική, πρωτοβουλιακή και διατεταγμένη, σε παροντικό ή παρελθοντικό χρόνο, απασχολεί ήδη από την αρχαιότητα την επιστήμη. Για τη μελέτη της χρειαζόμαστε δείγματα, τεκμήρια από την καθημερινότητα. Αν για την παροντική καθημερινότητα τα τεκμήρια είναι σε πολλές περιπτώσεις διαθέσιμα, δεν συμβαίνει το ίδιο για τη δράση στο παρελθόν. Εκεί, συχνά μέσα από ατελή, αποσπασματικά και δυσεύρετα θραύσματα δράσης ο μελετητής επιχειρεί να ανασυγκροτήσει έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια, να ανασυνθέσει, και έτσι να κατανοήσει, φαινόμενα που έχουν παρέλθει. Όταν η γνώση και η κατανόηση του παρελθόντος, όμως, αποτελεί μορφωτικό στόχο που μια κοινωνία θεσπίζει μέσω της εκπαίδευσης για τη νέα γενιά, η Παιδαγωγική καλείται να βρει τρόπους ξενάγησης του μαθητή στον κόσμο της ιστορίας, τέτοιους που και την πραγματικότητα του παρελθόντος θα σέβονται, αλλά και τη χαρά του μαθητή να το γνωρίσει δεν θα ακυρώνουν. Τα θραύσματα δράσης των καθημερινών ανθρώπων από το παρελθόν ως μνήμες είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να συνδέσει κανείς τον μαθητή με την ιστορία. Το σχολείο μέχρι τώρα κάνει ακριβώς το αντίθετο: διδάσκει ιστορία μέσω της παρουσίασης του κόσμου από τη σκοπιά των "ηγεσιών". Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η δράση των ελίτ πρέπει επίσης να αποτελεί αντικείμενο της διδασκαλίας της Ιστορίας, αλλά δεν μπορεί να ξεκινά κανείς από εκεί. Η βιογραφική αφήγηση ενός απλού αγωνιστή της εθνικής αντίστασης στην Ήπειρο, του Σωτήρη Ράτσικα, οι εμπειρίες του με τα όργανα του γερμανικού κράτους την περίοδο της κατοχής, αλλά και με την άλλη Γερμανία όπου μεταφέρεται ως όμηρος για καταναγκαστική εργασία, δίνουν στον αναγνώστη μια μοναδική ευκαιρία να κατανοήσει και να βιώσει όψεις της ιστορικής πραγματικότητας της εποχής.