Κώστας Λογαράς

Ο αρχιτέκτων μηχανικός Ερρίκος Μαλτέζος, υπεύθυνος μιας ομάδας για τη διάνοιξη δρόμων στην ορεινή Μακεδονία, θα γνωρίσει τη Μαρυλλίδα στο απομακρυσμένο Αλτινό και θα γοητευτεί από τον ανεπιτήδευτο χαρακτήρα της. Ερωτευμένη κι εκείνη, θα τον ακολουθήσει στην πόλη Ληθώ της Πελοποννήσου, τον τόπο καταγωγής του. Χαρακτηριστική μορφή της μεταπολιτευτικής περιόδου ο Μαλτέζος, θα αναπτύξει έντονη κοινωνική δραστηριότητα, θα ικανοποιήσει "συγγραφικές" φιλοδοξίες και θα εμπλακεί ενεργά στην πολιτική ζωή, υποστηρίζοντας, θεωρητικά τουλάχιστον, προοδευτικές πεποιθήσεις και ιδέες. Η αφήγηση καταγράφει την ακόρεστη δίψα του για αναγνώριση και δόξα. Παράλληλα, παρακολουθεί τη δυσκολία της Μαρυλλίδας να προσαρμοστεί στο ασφυκτικό περιβάλλον του νότου και να κατανοήσει μια αντίληψη ζωής που είναι έξω από την αρχέγονη δική της. Ο Ερρίκος πετυχαίνει να διαβρώσει την αυθεντικότητα της Μαρυλλίδας και να της επιβάλει την εξουσία του Λόγου. Στο μυθιστόρημα αντί παρατίθενται δύο κόσμοι: η αλαζονεία της γνώσης και η γήινη οπτική μιας φυσικής οντότητας. Η Μαρυλλίδα θα παλέψει να βρει τον εαυτό της χάρη στην αμετάβλητη σχέση της με τη γη, τη φύση, το χώμα. Ο Ερρίκος όμως είναι αμφίβολο αν τελικά θα διασωθεί από τον δικό του άγονο κόσμο.

Ο Μαρίνος Τριάντης ζει μόνος στην Πάτρα, σ’ έναν απόμερο δρόμο του λιμανιού της - πέρασμα μεταναστών προς την κοντινή Ιταλία. Μοναδική του συντροφιά το σκυλί του, ο Ραμόν. Είναι Οκτώβρης του 2011 κι έχει μόλις αποφυλακιστεί, ύστερα από τριάντα χρόνια κάθειρξης για τη δολοφονία του δεκαεξάχρονου «φίλου» του. Με το στίγμα του ισοβίτη να τον ακολουθεί, σε μια πόλη ρημαγμένη από την κρίση και αλλαγμένη από το χρόνο, προσπαθεί να επιβιώσει ζώντας με τα ψίχουλα από την ήδη πενιχρή σύνταξη της γριάς μάνας του. Παλεύει να προσαρμοστεί στη νέα του ζωή. Αλλά είναι αμφίβολο αν θα καταφέρει να σταθεί όρθιος σε έναν τόπο που μοιάζει να καταρρέει. Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα, το μυθιστόρημα παρακολουθεί τη δραματική ιστορία ενός ανθρώπου παράλληλα με την πτωτική πορεία μιας χώρας. Σε πρώτο πλάνο το άτομο ως όργανο του ανεξέλεγκτου κακού. Στο φόντο η αυθαιρεσία της εξουσίας, που συντελεί στη διάβρωση της κοινωνίας και στη διάχυση του κακού πάνω στο σώμα της.