Ιωάννης Π. Α. Ιωαννίδης

Η πόλη γνώρισε το απόγειο της ακμής της μετά την ολοκληρωτική καταστροφή της από σεισμό 8 Ρίχτερ. Το μισό στάδιο καλύφθηκε απ’ τις κατακρημνίσεις και τις προσχώσεις, το άλλο μισό ανέβηκε άθελά του στην πλαγιά του νέου λόφου που διαμορφώθηκε απ’ τις τεκτονικές ανακατατάξεις. Το γκρεμισμένο βουλευτήριο μεταφέρθηκε εσπευσμένα - ούτε δυο αιώνες δε χρειάστηκε για τη μεταφορά. Το τοποθετήσανε δίπλα στα ερείπια του πολιούχου ναού και παραδίπλα εναποθέσανε τα ερείπια της παλαίστρας. Τα νεκρά κτίρια εκτέθηκαν το ένα δίπλα στο άλλο σε λαϊκό προσκύνημα. Οι γεροντότεροι είχαν ξεχάσει ήδη τα ονόματά τους. Εννοώ τα δικά τους ονόματα, τα ονόματα των κτιρίων, τα ονόματα των θεών που εξυπηρετούσαν (όλα αυτά τα ονόματα ήταν ένα και το αυτό). Οι νεότεροι θυμόντουσαν ακόμα ό,τι τους συνέφερε. Στα άνδηρα έστεκαν ακόμα οι προτομές των ηρώων, αφιερωμένες από χορηγούς που προσδοκούσαν κάποτε να γίνουν κι εκείνοι προτομές. Ποτέ δεν είχαν φανεί πιο ανώφελες οι προτομές παρά τώρα που επιζήσανε.

Το όνομά της δεν το μοιράστηκα με άλλους. Το έκρυψα επίτηδες. Ποτέ δεν με άκουσε κανένας να το λέω. Το προστάτευσα όσο μπορούσα καλύτερα, σαν κάτι απόλυτα απόρρητο. Έπρεπε να είμαι προσεκτικός. Δεν ήθελα να της συμβεί κάτι κακό. Είχαμε συνεννοηθεί μάλιστα: αν με ρωτούσαν, θα το αρνιόμουν. Για να την προστατεύσω. Θα έλεγα ότι δεν την ξέρω, ότι δεν την έχω συναντήσει ποτέ. Θα τα αρνιόμουν όλα με πλήρη ηρεμία, σαν να είναι αλήθεια. Αλήθεια. ΑΛΗΘΕΙΑ, με κεφαλαία γράμματα. Το ήξερε πως θα φερθώ έτσι, ότι θα φαινόμουν δήθεν αδιάφορος σαν να είμαστε ξένοι. Το είχαμε σχεδιάσει, ήταν το μυστικό μας, και δεν θα την πρόδιδα. Γελάγαμε μαζί που τους είχαμε κοροϊδέψει όλους.

Καθώς απομακρυνόταν απ’ τη βραχώδη ακτή της χώρας των Λωτοφάγων, ο Οδυσσέας έκλαψε, γιατί για πρώτη φορά κατάλαβε πως ήταν θηλαστικό, όπως κι οι θαλάσσιοι ελέφαντες στις Piedras Blancas. Καθισμένος στο δοιάκι του πλοιαρίου, το έμπειρο μάτι του έτρεξε σε όλα τα ράφια της wall-to-wall βιβλιοθήκης, ώσπου βρήκε τον πρώτο τόμο της "Οδύσσειας" απ’ τις εκδόσεις Loeb. Εκεί πληροφορήθηκε για πρώτη φορά πως του την είχαν φέρει πολύ άνανδρα όλοι αυτοί οι χαμερπείς ραψωδοί και υμνωδοί που δε σηκωθήκανε ποτέ από το αναπηρικό τους καρεκλάκι με τα αλουμινένια υποπόδια και που δεν είχαν ταξιδέψει πουθενά και ποτέ, τώρα πλέον του είχαν αλλάξει μέχρι και το όνομα και τον λέγανε Ούτιν και έμαθε και όλες τις λεπτομέρειες για το χαμό όλων ανεξαιρέτως των εταίρων του. Ήξερε πλέον τι θα συμβεί, αλλά δεν είπε σε κανέναν τίποτα, τους καθησύχασε όλους. Ήταν ηγέτης εξάλλου πλέον.

Γράφω σε μια γλώσσα που δε θέλω να μιλώ - άγνωστη, παραπεταμένη, πικρή, ποδοπατημένη όπως οι λίγες ευγενικές προσπάθειες σε μακρούς αιώνες δουλείας, άκυρης δημοκρατίας και κυρίως σκοταδιού γράφω σε μια γλώσσα που απέτυχα να μιλήσω, να πείσω οποιονδήποτε, να δω κάτι να μένει στα πρακτικά της συνέλευσης πριν τα ροκανίσουν τα ποντίκια κι η ιστορία - δε συμβιβάστηκα, έπεσα όρθιος, δε μετάνιωσα δέκα προς ένα, είκοσι προς ένα, τριάντα προς ένα απέτυχα οικτρά απέναντι στους κομμωτές και στους μακιγιέρ είδα την επιστήμη να γράφεται από τους λαθρέμπορους είδα την τέχνη να καταξιώνεται από τους συμβολαιογράφους είδα τη δικαιοσύνη να απονέμεται από τους απατεώνες φώναξα, παραπονέθηκα, απέτυχα στη γλώσσα μου και σε όλες τις γλώσσες του κόσμου σήκωσα τα μάτια μου ως το βάθος της αίθουσας μέτρησα όσους κάθισαν στο μεγάλο τραπέζι της μοιρασιάς χωρίς να μιλούν καμία γλώσσα.