Γιώργος Σπέης

Οι ιστορίες, τα ανέκδοτα, οι περιγραφές είναι ατελείωτες. Είναι τόσες, όσες οι ζωές των ανθρώπων που τις παίρνουν μαζί τους φεύγοντας. Κάποιες μας τις αφήνουν να αναπολούμε μια ζωή τόσο όμορφη όσο δύσκολη και σκληρή. Αυτό όμως είναι που κάνει έναν τόπο να ξεχωρίζει. Ειδικά στα ελληνικά νησιά. Το τοπίο μπροστά μας να είναι τόσο πολύ φτιαγμένο από τον άνθρωπο, που δεν μπορούμε να το καταλάβουμε χωρίς τον άνθρωπο που το έφτιαξε. Κάθε σπιθαμή γης έχει σκαφτεί, όλο το χώμα έχει δουλευτεί, όλες οι πέτρες έχουν μετακινηθεί. Έχουμε λοιπόν ένα καθαρά ανθρωπογενές τοπίο φτιαγμένο εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ο άνθρωπος έφτασε εδώ να δημιουργήσει πολιτισμό, φτάνοντας στα όρια των δυνατοτήτων του χώρου του και σε αρμονία με αυτόν μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες.

Κάποτε υπήρξε μια εποχή που η καλλιέργεια του χασίς στην Ελλάδα ήταν απολύτως νόμιμη! Είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αλλά έτσι απλά ήταν. Μάλιστα τέτοιο ήταν το καθεστώς που ακόμη και ένας έλληνας βασιλιάς θέλησε να επισκεφθεί τα εργοστάσια κατεργασίας! Ακόμη πιο περίεργο είναι ότι υπήρξαν διθύραμβοι στις εφημερίδες εκείνης της εποχής για τη σημασία του χασίς όταν αργότερα ξεκίνησε η απαγόρευση, αυτές κατέληξαν σταδιακά να αποκαλύπτουν τον πραγματικό λόγο της απαγόρευσης. Δεν ήταν όμως το αυτονόητο, δηλαδή η υγεία, αλλά η διπλωματική πίεση από τη βρετανική εξουσία μέσω του κράτους μαριονέτας της Αιγύπτου! Ο πραγματικός λόγος πάλι δεν είχε σχέση με την υγεία, αλλά γιατί αυτό δημιουργούσε προβλήματα στη διοίκηση της Αιγύπτου με τη μείωση της αποδοτικότητας της εργασίας του αιγύπτιων εργατών! Αυτό το βιβλίο λοιπόν ασχολείται με την εργασία, τη διαδικασία παραγωγής, την οικονομική "κατασκοπία", τον διεθνή ανταγωνισμό, την αποικιοκρατία, τις τοπικές κοινωνίες, την πολιτική και την παρανομία γύρω από το χασίς που κάποτε ήταν ευκαιρία νόμιμου πλουτισμού. Όλα αυτά και άλλα βρέθηκαν τυχαία μέσα από έρευνα για τελείως διαφορετικά θέματα τα τελευταία σαράντα χρόνια.