Ευάγγελος Βενιζέλος

Η δεκαετία 2009-2019, η λεγόμενη δεκαετία της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων, δεν τελείωσε. Έχει την ιδιορρυθμία να εισχωρεί στην περίοδο που ακολουθεί, η οποία δεν σηματοδότησε ποτέ την επάνοδο στην κανονικότητα, καθώς η κρίση με τις πολλαπλές μορφές της έχει καταστεί πλέον συστατικό της κανονικότητας. Μιας κανονικότητας μετανεωτερικής και αρχαϊκής ταυτοχρόνως. Μιας νέας πραγματικότητας που κοιτάζει ως Ιανός προς το μέλλον αλλά και προς το παρελθόν. Η μετάβαση αυτή από κρίση σε κρίση, η αλληλουχία και η διασύνδεση των κρίσεων, η διαρκής επικαιρότητα της οικονομικής κρίσης ή μάλλον των διαρθρωτικών ζητημάτων που συνδέονται με την οικονομική κρίση ήταν ο ουσιαστικός λόγος για τον οποίο αποδέχθηκα την επίμονη και καλά τεκμηριωμένη πρόταση του Γιώργου Κουβαρά να οργανώσουμε αυτή τη μακρά και συνολική συζήτηση. Αυτά που λέω απαντώντας στις ερωτήσεις του συγκροτούν τη μαρτυρία μου για την κρίσιμη περίοδο 2009-2019. Το βιβλίο προσπαθεί να τοποθετήσει δύσκολες πολιτικές επιλογές που έγιναν υπό ασφυκτική πίεση και υπό συνθήκες υπαρξιακής εθνικής κρίσης στα ευρωπαϊκά και διεθνή συμφραζόμενά τους και στον ορίζοντα του μακρού ιστορικού χρόνου που ήδη τον χρωματίζει η πανδημία και ο πόλεμος, η Λερναία Ύδρα της Ιστορίας. Είχα χαρακτηρίσει την οικονομική κρίση τον «πόλεμο της γενιάς μας». Αμέσως μετά, η πανδημία εμφανίστηκε και εξελίσσεται ως υγειονομικός και επιστημονικός «πόλεμος» με ασύμμετρο αντίπαλο τον κορονοϊό. Μετά από δύο πολέμους με τη μεταφορική έννοια του όρου εμφανίζεται ο πόλεμος στην Ουκρανία με την πιο αρχαϊκή και βάναυση μορφή του. Ένας πόλεμος κατά κυριολεξία, με διαστάσεις που ακόμη δεν έχουν καταστεί εμφανείς στο σύνολό τους. Πρόκειται συνεπώς για «εκδοχές πολέμου», μεταφορικού και πραγματικού, που καλύπτουν την περίοδο 2009-2022". Ευάγγελος Βενιζέλος Σχετικά με τον δημιουργό Βενιζέλος Ευάγγελος(δείτε αναλυτικά) Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι πρώην αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών, Οικονομικών, Εθνικής Άμυνας, Ανάπτυξης, Πολιτισμού, Δικαιοσύνης, Μεταφορών και Τύπου. Ήταν Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ την Βιβλιογραφία(δείτε αναλυτικά) Παλιγγενεσία και αναστοχασμός: Κείμενα για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση (e-book / epub)

Η Δημοκρατία, η φιλελεύθερη αντιπροσωπευτική δημοκρατία, λειτουργεί εξ ορισμού συγκυριακά, μέσα από τους κύκλους των περιοδικών εκλογών, αλλά κρίνεται εντέλει ιστορικά, εξ αποτελέσματος και εκ των υστέρων. Η Δημοκρατία κινείται με τους ρυθμούς του βραχύ ιστορικού χρόνου, αλλά τα αποτελέσματα των δημοκρατικών επιλογών πολύ συχνά φαίνονται στο βάθος του μακρύ ιστορικού χρόνου.

Η παράλληλη άνοδος του ριζοσπαστικού εθνικολαϊκισμού και της ακροδεξιάς, η επέκταση του ευρωσκεπτικισμού, η ροπή προς την αυταρχική δημοκρατία (illiberal democracy), η βρετανική απόφαση για Brexit είναι επιμέρους φαινόμενα που κινούνται –με διαφορετικό τρόπο και ρυθμό από χώρα σε χώρα– πάνω σε έναν κοινό παρονομαστή που είναι η λειτουργία, οι παθογένειες και οι αντοχές της Δημοκρατίας.

Η νεωτερική εποχή, όμως, που ανέδειξε την ολοκληρωμένη μορφή της φιλελεύθερης δημοκρατίας, έχει αναδείξει και τον θεσμό που προσπαθεί να συμφιλιώσει τη σχέση της Δημοκρατίας με τη συγκυρία και την Iστορία ταυτόχρονα. Αυτός ο θεσμός είναι το Σύνταγμα.

Όταν κινείται η διαδικασία της θέσπισης ή της αναθεώρησης του Συντάγματος, τότε η συντακτική ή αναθεωρητική συγκυρία αποκτά το βαρύ και επικίνδυνο προνόμιο να διεκδικεί ιστορικά χαρακτηριστικά. Τότε ανακύπτει ο κίνδυνος επιλογές επιπόλαιες, στιγμιαίες, τυχαίες, ανεπεξέργαστες, λαϊκίστικες –ή έστω απλώς βολονταριστικές– να αποκτήσουν τη μέγιστη νομική ισχύ της συνταγματικής διάταξης και να εμφανίζονται ως «ιστορικές». Δεν υπάρχει όμως χειρότερη μορφή λαϊκισμού από τον συνταγματικό λαϊκισμό. Αυτό το βιβλίο επιδιώκει να λειτουργήσει ακριβώς ως αντίβαρο στον συνταγματικό λαϊκισμό.

Η Ελλάδα αναγνωρίζει ως μόνη νομική διαφορά με την Τουρκία την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Το πραγματολογικό πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων είναι βέβαια πολύ πιο σύνθετο. Δεν περιλαμβάνει μόνο την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, αλλά έναν μακρύ κατάλογο τουρκικών ισχυρισμών, διεκδικήσεων και απειλών. Η οριοθέτηση όμως της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ έχει το "πλεονέκτημα" να είναι ρυθμισμένη κατά το Διεθνές Δίκαιο διαδικασία. Η ανάληψη διπλωματικών πρωτοβουλιών είναι συνεπώς υποχρέωση που απορρέει από το Διεθνές Δίκαιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα υπάρξει εύκολα ανταπόκριση της άλλης πλευράς ή ότι δεν θα επιχειρηθεί η ανάμειξη άλλων ζητημάτων. Σημασία έχει να είναι σαφής και να έχει στρατηγικό ειρμό η ελληνική θέση. Χωρίς τελική οριοθέτηση κατά το Διεθνές Δίκαιο, τα κυριαρχικά μας δικαιώματα δεν είναι κατοχυρωμένα και δεν μπορούν να ασκηθούν πλήρως στην πράξη. Δεν αρκεί ο καθορισμός των απώτερων ορίων με εθνικό νόμο. Ο χρόνος περνά και τα ορυκτά καύσιμα σταδιακά απαξιώνονται. Η αντίδραση απέναντι στις περιοδικά επαναλαμβανόμενες τουρκικές προκλήσεις επίσης δεν αρκεί. Η επίδειξη της ελληνικής στρατιωτικής ισχύος είναι σημαντική παράμετρος, αλλά μόνο "επιθετικές" πολιτικές και διπλωματικές πρωτοβουλίες μπορούν να κατοχυρώσουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.

Ένα νήμα που διαπερνά τη σύγχρονη ελληνική Ιστορία, από την έναρξη της Επανάστασης έως τις ημέρες μας, είναι η «σύγκρουση των ολοκληρώσεων». Μια συνεχής σύγκρουση προτεραιοτήτων ανάμεσα στους στόχους και στις ανάγκες της εθνικής/εδαφικής ολοκλήρωσης, της θεσμικής/συνταγματικής ολοκλήρωσης και της οικονομικής/αναπτυξιακής, αλλά και δημοσιονομικής ολοκλήρωσης.
Το ερμηνευτικό σχήμα της «σύγκρουσης των ολοκληρώσεων» συμπληρώνεται από δύο παράπλευρες σταθερές της πορείας του ελληνικού κράτους τα διακόσια χρόνια της ύπαρξής του. Η πρώτη συνίσταται στη συνύπαρξη δύο αντίρροπων «συμπλεγμάτων» που είναι μονίμως εγκατεστημένα στη νοοτροπία και στην αυτοπρόσληψη της ελληνικής κοινωνίας παρά τις εντυπωσιακές αλλαγές που συντελούνται διαδοχικά στη σύνθεσή της και στο επίπεδο θεσμικής και οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Πρόκειται αφενός μεν για το «σύμπλεγμα τυπολογικής κατωτερότητας», αφετέρου δε για το «σύμπλεγμα ιδιοσυγκρασιακής ανωτερότητας» σε σχέση με τις χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου. Πρόκειται για τις χώρες που συγκροτούν τον ευρωπαϊκό κανόνα, με την Ελλάδα να αποτελεί πάντα μια εξαίρεση που μετατρέπεται σε μια θεωρία και πάντως σε μια ιδεολογία «ελληνικού εξαιρετισμού». Η δεύτερη σταθερά είναι η «εθνική αμφιταλάντευση» μεταξύ Δύσης και Ανατολής, που επιτρέπει σε πολλούς να νομίζουν ή πάντως να ισχυρίζονται ότι, λόγω αυτής ακριβώς της αμφιταλάντευσης ή της διπλής όψης της, η Ελλάδα δικαιούται να αποκλίνει ή να καθυστερεί σε σχέση με το ευρωπαϊκό πρότυπο.