Irvin D. Yalom

Μια ψυχοθεραπεία ειπωμένη δυο φορές Η Τζίννυ Έλκιν είναι μια νεαρή πολλά υποσχόμενη συγγραφέας με ψυχικά προβλήματα. Κατά καιρούς έχει χαρακτηριστεί από ψυχιάτρους "σχιζοειδική... με οριακά ψυχωτικές νοητικές διεργασίες". Έχοντας δοκιμάσει ποικίλες θεραπείες, ξεκινά τελικά ατομική ψυχοθεραπεία με τον Ίρβιν Γιάλομ στα εξωτερικά ιατρεία του Πανεπιστημίου Στάνφορντ. Το "Κάθε μέρα λίγο πιο κοντά" είναι προϊόν του θεραπευτικού τους συμβολαίου, στο οποίο συμφώνησαν να καταγράφουν χωριστά τις εντυπώσεις και τα συναισθήματά τους από κάθε συνεδρία. Στις σελίδες του βιβλίου ξετυλίγεται για πρώτη φορά η σχέση θεραπευτή και θεραπευομένου χωρίς καμία μυθοπλασία. Το μόνο φανταστικό στοιχείο είναι το όνομα της θεραπευόμενης, αφού για λόγους ιατρικού απορρήτου ήταν απαραίτητη η απόκρυψη της ταυτότητάς της. Σ' αυτή την ανταλλαγή σημειωμάτων, που μοιάζει σχεδόν σαν επιστολικό μυθιστόρημα, παρακολουθούμε τον τριανταεννιάχρονο Γιάλομ και την εικοσάχρονη ασθενή του να αγωνίζονται για την εμπέδωση μιας σχέσης οικειότητας και εμπιστοσύνης που θα συμβάλει καίρια στην ίαση. Αλλά η μεγαλύτερη μαγεία που μπήκε ποτέ στη ζωή μου δεν είναι οι λέξεις, είναι τα αληθινά αισθήματα και οι αληθινές πράξεις, όπως να κλαίω και να χτυπιέμαι. Χάνομαι μιλώντας. [...] Καθόμουνα σαν πηλός σ' εκείνη την πολυθρόνα προσποιούμενη πως διαθέτω συναισθήματα και σχήμα. Τζίννυ Είναι σαν να φέρνει το δικό της γκρίζο σκηνικό και να το στήνει πολύ επιδέξια μέσα στα πρώτα λεπτά της ώρας. Πολύ σύντομα έχω μπλεχτεί στο δράμα. Νιώθω τον κόσμο όπως τον νιώθει εκείνη: μια παράξενη, αλλόκοτη, κυκλική μελαγχολία. Αρχίζω να μοιράζομαι την ίδια απελπισία. Δρ. Γιάλομ "Μέσα μου όμως αναρωτιόμουν μήπως πράγματι οι περιγραφές των θεραπευτικών συνεδρίων θα συνιστούσαν ένα δημοσιεύσιμο λογοτεχνικό έργο, με δύο πολύ διακριτούς χαρακτήρες και δύο αναγνωρίσιμα λογοτεχνικά στυλ, περίπου σαν ένα επιστολικό μυθιστόρημα. [...] Έπειτα από πρόταση μερικών αναγνωστών οι οποίοι θεώρησαν το χειρόγραφο δύσκολο να προσεγγιστεί χωρίς κάποιο επεξηγηματικό υλικό, αλλά και ορισμένων οι οποίοι ήθελαν να μάθουν τι απέγινε η Τζίννυ μετά την ψυχοθεραπεία, ο δρ Γιάλομ και η Τζίννυ έγραψαν επίσης από έναν Πρόλογο και από έναν Επίλογο ο καθένας ενάμιση χρόνο έπειτα από την τελευταία τους θεραπευτική συνεδρία. Τα σημειώματα αυτά πράγματι προσθέτουν σημαντικές πληροφορίες και επεξηγήσεις τόσο σε προσωπικό όσο και σε θεωρητικό επίπεδο." "Παρ' όλ' αυτά εξακολουθώ να πιστεύω ότι το κεντρικό κομμάτι μπορεί να διαβαστεί σαν μυθιστόρημα, σαν μια ιστορία δύο ανθρώπων που συναντήθηκαν στην οικειότητα του ψυχιατρικού τετ-α-τετ και τώρα επιτρέπουν σ' εμάς να τους γνωρίσουμε έτσι όπως γνώρισαν εκείνοι ο ένας τον άλλον". Από τον πρόλογο της Μαίριλυν Γιάλομ

Όταν με ειδοποίησαν ότι με τιμούσαν με αυτό το βραβείο ένιωσα έναν καταιγισμό συναισθημάτων. Υπήρχαν συναισθήματα περίπλοκα, παράξενα, σκοτεινά, δύσκολα να τα εκφράσω. "Τι σχέση έχω εγώ με τη θρησκεία; Κάποιο λάθος θα έχει γίνει". Γι' αυτό και η πρώτη απάντησή μου ήταν: "Είστε βέβαιοι; Το ξέρετε ότι εγώ θεωρώ τον εαυτό μου άθεο;" Η απάντηση ήταν άμεση: "Πιστεύουμε ότι έχετε αφιερώσει τη ζωή σας σε ερωτήματα θρησκευτικής φύσεως". Η γενναιόδωρη απάντηση με αφόπλισε και μου έφερε στο νου πολλές συζητήσεις που έχω κάνει με τον Rollo May, ο οποίος επέμενε να θεωρεί το εγχειρίδιό μου, Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεία, θρησκευτικό βιβλίο. Θυμάμαι επίσης ότι η Λου Σαλομέ αναφερόταν στον Νίτσε ως θρησκευτικό διανοητή με αντι-θρησκευτική θέση. Η ομιλία μου θα επικεντρωθεί στα θέματα που ξεπηδούν από αυτά τα αντικρουόμενα συναισθήματα και ιδίως σε κάποια υπαρξιακά θρησκευτικά ζητήματα τα οποία συχνά θεωρούνται θρησκευτικής φύσεως. Θα σκιαγραφήσω επίσης κάποιες συγκρίσεις ανάμεσα στην υπαρξιακή ψυχοθεραπεία και τη θρησκευτική παρηγορία. Πιστεύω ότι τις δύο αυτές προσεγγίσεις τις συνδέει μια σύνθετη και τεταμένη σχέση. Κατά μιά έννοια είναι ξαδέλφια, έχουν τους ίδιους προγόνους και τις ίδιες μέριμνες. Μοιράζονται μια κοινή αποστολή: διακονούν την απόγνωση, που είναι εγγενής στην ανθρώπινη μοίρα. Μερικές φορές έχουν κοινές μεθόδους -την προσωπική δυαδική σχέση, τη διαδικασία της εξομολόγησης, της εσωτερικής εξερεύνησης, της συγχώρησης των άλλων και του εαυτού. [...]" Το δοκίμιο αυτό είναι η ευχαριστήρια ομιλία του Ίρβιν Γιάλομ κατά την παραλαβή του βραβείου Όσκαρ Πφίστερ, μιας πολύ σημαντικής τιμητικής διάκρισης που απονέμει η Επιτροπή για την Ψυχιατρική και τη Θρησκεία της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας. Ο διάσημος ψυχίατρος αναπτύσσει εδώ τις θέσεις του για την υπαρξιακή ψυχοθεραπεία και αναλύει τα σημεία στα οποία συγκλίνει ή αποκλίνει από τη θρησκευτική παρηγορία. Οι ιδέες του Νίτσε, του Σοπενάουερ και του Καζαντζάκη διαπνέουν αυτό το καίριο θεωρητικό κείμενο του συγγραφέα των μυθιστορημάτων "Στο ντιβάνι" και "Όταν έκλαψε ο Νίτσε".

"Μέσα από μια σειρά μυστικές συμφωνίες, ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Φρήντριχ Νίτσε και ο Αυστριακός γιατρός Γιόζεφ Μπρόιερ, ένας από τους πατέρες της ψυχανάλυσης, συναντιούνται στη Βιέννη του 19ου αιώνα, σε μια εμπνευσμένη διαδικασία διπλής ψυχοθεραπείας. Σ' αυτή την περιπέτεια υπαρξιακής αναζήτησης δύο μοναδικών ανθρώπων εμπλέκονται ένας νεαρός ειδικευόμενος γιατρός ονόματι Ζίγκμουντ Φρόυντ, μια θυελλώδης γυναίκα-ίνδαλμα ποιητών και ψυχιάτρων, η Λου Σαλομέ, και μια σαγηνευτική ασθενής, η Άννα Ο., που στοιχειώνει την ψυχή του γιατρού της. Ο διάσημος ψυχίατρος Irvin D. Yalom επινοεί στο μυθιστόρημα αυτό τη συνάντηση δύο ιστορικών προσώπων στη μητρόπολη των διανοητικών ζυμώσεων του 19ου αιώνα, τη Βιέννη, δίνοντας μια ερμηνευτική εκδοχή της γέννησης της ψυχοθεραπείας και της σχέσης της με την υπαρξιακή φιλοσοφία. Η ψυχοθεραπευτική περιπέτεια που ξετυλίγεται κόβει την ανάσα καθώς αποκαλύπτει βήμα βήμα την ιαματική δύναμη της αληθινής σχέσης. ""Η νέα επετειακή έκδοση, με την ευκαιρία των δέκα χρόνων από την πρώτη κυκλοφορία του βιβλίου στην Ελλάδα, περιέχει ένα επίμετρο με δύο επιστολές που βρέθηκαν πρόσφατα και ένα σχόλιο του Ίρβιν Γιάλομ όπου αποδεικνύεται ότι η φανταστική συνάντηση Νίτσε, Μπρόιερ και Φρόυντ θα μπορούσε όντως να έχει λάβει χώρα και όπου η πραγματικότητα έρχεται να επιβεβαιώσει τη μυθοπλασία."""

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ. Με τα λόγια αυτά ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος υπενθύμιζε στον εαυτό του το εφήμερο της ζωής. Από αυτόν αντλεί ο 84χρονος Ίρβιν Γιάλομ τον τίτλο του νέου του βιβλίου με ψυχοθεραπευτικές ιστορίες και μας προσκαλεί να ζήσουμε μαζί του τον αγώνα, τον πόνο και τη μαγεία της ζωής και της ψυχοθεραπείας. Η σοφία του ηλικιωμένου θεραπευτή είναι φανερή στην αμεσότητα με την οποία προσεγγίζει τον άνθρωπο που έρχεται στο γραφείο του, στα καίρια σχόλιά του και στην άνεση του να μοιραστεί τις προσωπικές του αγωνίες, αν κάτι τέτοιο μπορεί να βοηθήσει τον θεραπευόμενο. Καθώς κλείνει ο κύκλος της ζωής του, η δεκτικότητα του Γιάλομ αυξάνεται. Με ταπεινότητα και ειλικρίνεια ομολογεί ότι εξακολουθεί να εκπλήσσεται, να μαθαίνει από τους θεραπευόμενους και να θαυμάζει τη δυνατότητά τους να αξιοποιούν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο τα ιαματικά συστατικά της ψυχοθεραπευτικής συνάντησης. Σε αυτές τις σελίδες θα συναντήσουμε μια νοσοκόμα, θυμωμένη και παραδομένη στη δυστυχία, χωρίς διέξοδο, η οποία έχασε τον γιο της μέσα στον κόσμο των ναρκωτικών και του εγκλήματος, και που όμως πρέπει να παρηγορεί τους προνομιούχους ασθενείς της στον δικό τους πόνο· έναν επιτυχημένο επιχειρηματία ο οποίος στον απόηχο μιας αυτοκτονίας νιώθει απελπισμένος μπροστά στα χάσματα και στα μυστικά που μολύνουν κάθε σχέση· μια νεόκοπη ψυχοθεραπεύτρια που η σπουδή της πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση διαβρώνει τις αναμνήσεις της για μια χαμένη φιλία· και έναν άνδρα του οποίου η άρνηση για τη φιλοσοφία αναγκάζει ακόμα και τον Γιάλομ να αμφιβάλλει για την εμπιστοσύνη του σε αυτή. Οι άνθρωποι ετούτοι και οι ιστορίες τους θα μείνουν για πολύ καιρό ακόμη στο μυαλό μας αφότου διαβάσουμε και την τελευταία σελίδα του βιβλίου του. Όπως ο Δήμιος του έρωτα και τα άλλα γραπτά του, τα Πλάσματα μίας μέρας μας χαρίζουν μια διεισδυτική, συμπονετική και ταυτόχρονα θαρραλέα ματιά στην ανθρώπινη ψυχή, με τον πόνο, τη σύγχυση και την ελπίδα που τη συνέχουν. Ο Γιάλομ προσφέρει μ' αυτό το βιβλίο το απόσταγμα της σκέψης και της εμπειρίας του, με χιούμορ, μαεστρία και βαθιά ανθρωπιά.

Ένα συναρπαστικό γαϊτανάκι με άξονα την ψυχοθεραπεία είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του διάσημου Αμερικανού ψυχιάτρου και ψυχοθεραπευτή Ίρβιν Γιάλομ. Ο συγγραφέας αποκαλύπτει στο βλέμμα του κοινού τι συμβαίνει μέσα στο γραφείο αλλά και στη σκέψη των ψυχοθεραπευτών, τη ζωή τους, τις δυσκολίες τους, την ανθρώπινη υπόστασή τους. Το χιούμορ και η λεπτή ειρωνεία κυριαρχούν και εναλλάσσονται με δηκτικές περιγραφές εκπροσώπων του ψυχιατρικού κόσμου. Όσο όμως απομυθοποιούνται οι ψυχοθεραπευτές, η γοητεία της ψυχοθεραπείας αυξάνεται. Ο Γιάλομ την παρουσιάζει κάτω από νέο φώς: είναι μια συντροφική πορεία προς την επίτευξη μιας αληθινής ανθρώπινης επαφής. Με κινηματογραφικό τρόπο, συνεχείς ανατροπές και αστυνομικό σασπένς, ο Γιάλομ αναλύει στο Ντιβάνι του τη σύγχρονη κοινωνία και τις ανθρώπινες σχέσεις. Στο Ντιβάνι είναι η ελεύθερη απόδοση του αγγλικού τίτλου Lying on the Couch. Ο Γιάλομ κάνει εδώ ένα αμετάφραστο λογοπαίγνιο με τρείς διαφορετικές σημασίες: δηλώνει πρώτα απ' όλα την ανάκλιση του αναλυόμενου στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι, ως σύμβολο της ψυχοθεραπείας. Υπονοεί τη σεξουαλική πράξη μεταξύ θεραπευόμενου και θεραπευτή, ένα από τα κεντρικά ηθικά προβλήματα που τίθενται και ερμηνεύονται μέσα στο βιβλίο, και τέλος αναφέρεται στην απόκρυψη και στη διαστρέβλωση της αλήθειας, στο ψέμα που μπορεί να εισχωρήσει στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Ο συγγραφέας καταπιάνεται μεθοδικά και με τα τρία αυτά ζητήματα, εντάσσοντας τα οργανικά σε μια μυθοπλασία συναρπαστική. Στο πρώτο του μυθιστόρημα, Όταν έκλαψε ο Νίτσε, ο Γιάλομ ασχολήθηκε με την ψυχοθεραπεία στην εμβρυϊκή της μορφή, καθώς αυτή σχηματιζόταν μέσα στο σώμα της φιλοσοφίας στη Βιέννη του τέλους του 19ου αιώνα. Στο Ντιβάνι παρατηρεί το επάγγελμα του ψυχοθεραπευτή εκατό χρόνια αργότερα, μέσα στο φυτώριο της αμερικανικής κοινωνίας, όπου, έπειτα από πολλούς πειραματισμούς, αναπτύχθηκαν τα ποικίλα είδη της ψυχοθεραπείας του 20ού αιώνα. Το Ντιβάνι είναι επίσης ένα εξαιρετικό μωσαϊκό της αμερικανικής κοινωνίας: το χρήμα, η πολυτέλεια, η ματαιοδοξία, ο ατομικισμός, η επιθετικότητα, αλλά και η άλλη όψη τους: η μοναχικότητα, η ματαιότητα, η έλλειψη στοργής, η καταφυγή στη χρήση ουσιών, περιγράφονται με ακρίβεια αλλά και με κατανόηση.

Ο Ίρβιν Γιάλομ έγραψε ένα γενναίο, ευφυές βιβλίο πάνω στο τελευταίο απαγορευμένο θέμα -τον θάνατο. Θαυμάζω το κουράγιο του και τη σπάνια οξυδέρκειά του." (Erica Jong, συγγραφέας των έργων "Fear of Flying", "Shylock's Daughter", "Inventing Memory" και "Sappho's Leap") "Το βιβλίο "Στον κήπο του Επίκουρου" είναι μια γεμάτη περίσκεψη ενίσχυση του στωικισμού που όλοι έχουμε ανάγκη σε μια εποχή που μας κατακλύζουν η φλυαρία και η άρνηση". (Christopher Hitchens) "Το βιβλίο "Στον κήπο του Επίκουρου" αντικρίζει με βιωματική και ψυχοδυναμική ματιά τον βαθύτερο φόβο μας και περιγράφει με ασυνήθιστη ευγλωττία και βαθιά ανθρωπιά πως μπορούμε να φτάσουμε σε μια μορφή γαλήνης. Είναι ένα βιβλίο συγχρόνως πνευματώδες, ήπιο και απτόητο, ένας μεγαλόψυχος στοχασμός που μπορεί να ανακουφίσει τους ανθρώπους που πεθαίνουν και όσους μένουν πίσω". (Andrew Solomon, συγγραφέας του βιβλίου "The Noonday Demon", βραβευμένος με το National Book Award) "Ένας από τους καλύτερους ψυχοθεραπευτές της Αμερικής μας ξεναγεί σε μια από τις πιο δύσκολες υποχρεώσεις μας στη ζωή, σ' αυτό το βαθύτατα βοηθητικό βιβλίο. Θα ωφελήσει όποιον το διαβάσει". (Ραβίνος Harold Kushner, συγγραφέας του βιβλίου "When Bad Things Happen to Good People") "Ο Γιάλομ είναι η Σεχραζάντ του ντιβανιού και το έργο του είναι μια υπέροχη άσκηση αφήγησης". (Laura Miller, New York Times) "Ο Ίρβιν Γιάλομ γράφει σαν άγγελος για τους δαίμονες που μας κατατρύχουν". (Rollo May, συγγραφέας των βιβλίων "Love and Will", "The Meaning of Anxiety" και "The Courage to Create") Από τον συγγραφέα των βιβλίων "Όταν έκλαψε ο Νίτσε", "Στο ντιβάνι", "Ο δήμιος του έρωτα", "Θρησκεία και ψυχιατρική", "Το δώρο της ψυχοθεραπείας", "Η θεραπεία του Σοπενάουερ", "Η μάνα και το νόημα της ζωής", έρχεται τώρα ένα ξεχωριστό βιβλίο που αντικρίζει καταπρόσωπο τη μεγαλύτερη δυσκολία με την ερχόμαστε όλοι αντιμέτωποι: το πώς να ξεπεράσουμε τον παραλυτικό τρόμο μας για το θάνατο. Γραμμένο με τον μοναδικό τρόπο του Ίρβιν Γιάλομ, το βιβλίο "Στον κήπο του Επίκουρου" συμπυκνώνει το έργο και την προσωπική εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής σε μια βαθύτατα ενθαρρυντική προσέγγιση στο οικουμενικό ζήτημα της θνητότητας. Ο Γιάλομ δείχνει ότι στον πυρήνα του άγχους μας βρίσκεται συχνά ο φόβος του θανάτου. Στη συνειδητοποίηση αυτή οδηγεί πολλές φορές μια "αφυπνιστική εμπειρία" - ένα όνειρο, μια αρρώστια, μια τραυματική εμπειρία ή το γεγονός ότι γερνάμε. Ανάμεσα σε συγκινητικές προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που πασχίζουν να νικήσουν τον τρόμο του θανάτου εντάσσεται ένα κεφάλαιο βαθύτατων αυτοβιογραφικών εξομολογήσεων του Γιάλομ. Με το βιβλίο αυτό ο μεγάλος ψυχοθεραπευτής μας προτείνει διάφορες μεθόδους, με τις οποίες μπορούμε να διαχειριστούμε τον τρόμο, και τελικά καταφάσκει στη ζωή. Και το σημαντικότερο, ο Γιάλομ μας ενθαρρύνει να αγωνιζόμαστε για έναν πιο άμεσο σύνδεσμο με τους άλλους ανθρώπους. Η συμπονετική επαφή, σε συνδυασμό με τη σοφία των μεγάλων διανοητών που πάλεψαν κι οι ίδιοι με το ζήτημα της θνητότητας, μας βοηθάει να ξεπεράσουμε τον τρόμο μας για τον θάνατο, να ζήσουμε μια ζωή πιο χαρούμενη και ουσιαστική και να αναλάβουμε τα αναγκαία ρίσκα για να πραγματώσουμε τον εαυτό μας. Πρόκειται για το πιο πρόσφατο βιβλίο του Ίρβιν Γιάλομ· πρωτοκυκλοφόρησε στην Αμερική τον Ιανουάριο του 2008.

Ποιος ήταν ο Σπινόζα; Αυτή η θαρραλέα μορφή του 17ου αιώνα, αυτός ο μεγαλοφυής φιλόσοφος που με το έργο του επηρέασε την παγκόσμια σκέψη, και ο οποίος σε ηλικία εικοσιτριών ετών μετατράπηκε σε αποσυναγωγό για ολόκληρη την εβραϊκή κοινότητα του Άμστερνταμ, καθώς και για την ίδια του την οικογένεια; Ποιά ήταν η εσωτερική του ζωή; Σε τι οφειλόταν, ακριβώς δύο αιώνες αργότερα, η έλξη που άσκησε στον "φιλόσοφο" των Ναζί ο Σπινόζα; Γιατί λεηλάτησαν τη βιβλιοθήκη του, αλλά δεν έκαψαν τα βιβλία του; Ποιό ήταν το "πρόβλημα Σπινόζα" στο οποίο αναφερόταν; Αυτά τα ερωτήματα απασχολούν εδώ και πάρα πολλά χρόνια τον ψυχίατρο και μυθιστοριογράφο Ίρβιν Γιάλομ. Στο συναρπαστικό καινούργιο του μυθιστόρημα, "Το πρόβλημα Σπινόζα", δεν εξανθρωπίζει μόνο τον φιλόσοφο αλλά αποκαλύπτει την αφετηρία και το νόημα αυτής της ισχυρής μα αινιγματικής εμμονής. Εστιάζει το βλέμμα του στον Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ τον Ναζί ιδεολόγο που ευθυνόταν κυρίως για το διανοητικό πρόγραμμα του κόμματος του. Ο Ρόζενμπεργκ κατατρύχεται από την πνευματική κληρονομιά του ήρωα του, του Γκαίτε, από την στιγμή που ανακαλύπτει ότι ο ποιητής έτρεφε θαυμασμό για τον Σπινόζα: Έναν αποσυναγωγό Εβραίο, που η κοινότητα του τον κατηγόρησε ως αιρετικό και για τον οποίο ο Ρόζενμπεργκ νοιώθει σεβασμό και απώθηση μαζί. Με τους παράλληλους βίους του Σπινόζα και του Ρόζενμπεργκ, Ο Γιάλομ ρίχνει ένα διεισδυτικό βλέμμα στους κινδύνους που ελλοχεύουν στην αναζήτηση της σοφίας και στις συμφορές που ακολουθούν όποιον είναι αρκετά θαρραλέος- ή αρκετά ανόητος- ώστε να αποπειραθεί να ζήσει σαν φιλόσοφος.

Η ονομασία "υπαρξιακή ψυχοθεραπεία " δεν επιδέχεται πολύ λακωνικό ορισμό, γιατί ο υπαρξιακός προσανατολισμός δεν στηρίζεται σε θεμέλια εμπειρικά άλλα βαθιά διαισθητικά. Θα ξεκινήσω δίνοντας έναν επίσημο ορισμό και στη συνέχεια, σε όλη την έκταση του βιβλίου, θα παρουσιάζω δεδομένα που θα διευκρινίζουν τον ορισμό αυτό: Η υπαρξιακή ψυχοθεραπεία είναι μια δυναμική θεραπευτική προσέγγιση που καταπιάνεται με ανησυχίες, οι οποίες έχουν τις ρίζες τους στην ύπαρξη του ανθρώπου. [...]
Οι παρεκβάσεις μου προς τη Φιλοσοφία θα είναι σύντομες και χρηστικές· θα περιοριστώ σε τομείς που μπορούν να αξιοποιηθούν κλινικά. Δεν θα έχει άδικο κάποιος που ασχολείται επαγγελματικά με τη Φιλοσοφία, αν με θεωρήσει πειρατή που αρπάζει μόνο τα πετράδια κι αφήνει πίσω του το περίτεχνα και πολύτιμα δεσίματά τους. [...]
Πολύ συχνά σε ολόκληρο το βιβλίο θα ακούγονται οι φωνές των Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Κάφκα, Σαρτρ, Καμύ και πολλών άλλων αναγνωρισμένων δασκάλων. Η σπουδαία λογοτεχνία επιβιώνει, γιατί από την ψυχή του αναγνώστη ξεπηδά κάτι που ασπάζεται την αλήθεια της, όπως επισήμανε ο Φρόυντ αναλύοντας τον Οιδίποδα Τύραννο".
Για την προετοιμασία του βιβλίου ο Γιάλομ χρειάστηκε δέκα χρόνια μελέτης φιλοσοφικών κειμένων προκειμένου να οριοθετήσει και να συγκροτήσει τη φιλοσοφική βάση της υπαρξιακής θεωρίας με έναν τρόπο που να μπορεί να ενσωματωθεί στην ψυχοδυναμική προσέγγιση και να μπορεί να εφαρμοστεί στην καθημερινή άσκηση της ψυχοθεραπείας.
Η αρχική έκδοση της Υπαρξιακής ψυχοθεραπείας δεν αναθεωρήθηκε ποτέ και, όπως λέει ο ίδιος ο Γιάλομ, χρησιμοποιήθηκε ως πηγή και βάση για όλα τα επόμενα λογοτεχνικά βιβλία του, μέσα από τα οποία έγιναν οι όποιες αναθεωρήσεις και εξειδικεύσεις της. Αυτό ακριβώς το στοιχείο κάνει την Υπαρξιακή ψυχοθεραπεία ένα πολύτιμο βιβλίο ταυτόχρονα για ειδικούς και γενικά κοινό. Για τους ειδικούς ανοίγει το δρόμο για να γίνει κατανοητή η συμβολή των υπαρξιακών ζητημάτων στα δρώμενα της ψυχοθεραπείας. Για το γενικό κοινό αποτελεί τον οδηγό για να μπορέσουν να κατανοήσουν βαθύτερα και πληρέστερα το λογοτεχνικό έργο του που τόσο έχουν αγαπήσει.
Η διαίρεση του έργου σε τέσσερις μεγάλες κατηγορίες υπαρξιακών ζητημάτων που αφορούν τη ζωή του καθενός μας (Θάνατος, Ελευθερία, Νόημα, Απομόνωση) εμπλουτισμένη με ψυχοθεραπευτικό υλικό και όπου χρειάζεται με προσωπικά παραδείγματα, καθιστά αυτό τον τόμο ταυτόχρονα εγχειρίδιο για ψυχοθεραπευτές όλων των θεωρητικών προσανατολισμών και οδηγό ζωής για το γενικό κοινό.