Franz Kafka

" L'officier mit la machine en route et, dans le silence qui s'instaurait, le condamné fut couché sous la herse. On détacha les chaînes et, à leur place, on fixa les sangles : il sembla tout d'abord que, pour le condamné, ce fût presque un soulagement. Et puis la herse descendit encore un peu plus bas, car l'homme était maigre. Quand les pointes le touchèrent, un frisson parcourut sa peau... " Avec " Le Soutier " premier chapitre d'Amerika, et La Métamorphose, ce recueil de nouvelles constitue l'essentiel de l'œuvre qu'a voulu produire et publier Kafka. C'est donc là-dessus d'abord et surtout, si du moins c'est à l'écrivain qu'on s'intéresse, qu'il convient de le juger.

C. Thiébaut suit le lent mouvement de la venue de Kafka à l'écriture. Il le situe donc dans un milieu social, littéraire, artistique et dégage les enjeux vitaux de cette écriture. Il s'attache également au texte nu pour savoir ce que dit Kafka, quand, pourquoi et comment.

Traduit de l'allemand par Alexandre Vialatte - Dans quel village me suis-je égaré ? Y a-t-il donc ici un château ? - Mais oui, dit le jeune homme lentement, et quelques-uns des paysans hochèrent la tête, c'est le château de M. Le Comte Westwest. - Il faut avoir une autorisation pour pouvoir passer la nuit ? demanda K. comme s'il cherchait à se convaincre qu'il n'avait pas rêvé ce qu'on lui avait dit. - Il faut avoir une autorisation, lui fut-il répondu, et le jeune homme, étendant le bras, demanda, comme pour railler K., à l'aubergiste et aux clients : - A moins qu'on ne puisse s'en passer ?...

Un matin, au réveil, alors qu'il n'est coupable d'aucun crime, Joseph K. est accusé et arrêté. Arrêté, mais laissé entièrement libre. Accusé, mais sans savoir ni de quoi ni par qui. Ainsi s'ouvre Le Procès, qui dépeint les affres d'un personnage aux prises avec un adversaire aussi implacable qu'insaisissable, la Loi. Terreur, mépris, révolte, indifférence : quoi qu'il éprouve ou fasse, le prévenu s'enferre, aggrave son cas, court à sa perte. Et, à mesure que s'effondrent toutes ses hypothèses, la réalité se dévoile pour ce qu'elle est... un univers de faux-semblants. Roman de la justification impossible, Le Procès nous invite à emboîter le pas à Joseph K., au narrateur et à Kafka lui-même, pour méditer sur le destin d'un individu, le sens de la vie et la question du salut.

Non exchangeable & non refundable

Η ΡΕΥΣΤΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ είναι το κοινό χαρακτηριστικό των όντων που κατοικούν σε αυτή τη συλλογή διηγημάτων και μικρών πεζών του Φραντς Κάφκα: η αοιδός Γιοζεφίνε έχει τη συμπεριφορά και τις αγωνίες ενός καλλιτέχνη, ενώ συνάμα μοιράζεται την άχαρη καθημερινότητα του λαού των ποντικιών· δυο μπάλες από ζελατίνη εμφανίζουν ιδιότητες σκύλου – ή μήπως έχουν σιγά σιγά αποκτήσει τα χαρακτηριστικά των υφισταμένων του Μπλούμφελντ ακολουθώντας τον κατά πόδας στον ελεύθερο χρόνο του; Μια γέφυρα μονολογεί και αναρριγά στη θέα του πρώτου διαβάτη-εραστή· ένα υβριδικό ζώο, μισό γατί μισό αρνί, βιώνει με απόγνωση τη διχασμένη φύση του· μια μπίλια σουλατσάρει για λίγο αμέριμνη, με τα χέρια πίσω από την πλάτη, έξω από τον λαβύρινθό της· μορφές της μυθολογίας διαρρηγνύουν τα μυθολογικά τους συμφραζόμενα και διεκδικούν έναν άλλο ρόλο... Το καφκικό σύμπαν συμπλέκεται αξεδιάλυτα με το σύμπαν της ζωής μας. Τα φανταστικά όντα του Κάφκα και το μονίμως αμήχανο «εγώ» που βρίσκεται απέναντί τους φέρνουν στο φως γυμνή μιαν αλήθεια: όσο ρευστή και αδιανόητη είναι η πραγματικότητα, άλλο τόσο ρευστός και αλλόκοτος είναι ο εαυτός μας, ένα φανταστικό ον που βαδίζει παραπατώντας μέσα στη σκοτεινιά του κόσμου.

"Ένα γράμμα που δεν έφτασε ποτέ στον παραλήπτη του". Τον Νοέμβριο του 1919 ο Φραντς Κάφκα νοίκιασε ένα δωμάτιο σε μια πανσιόν, πενήντα χιλιόμετρα βόρεια της Πράγας. Τις επόμενες εννέα ημέρες έγραψε μια επιστολή 103 σελίδων, η οποία αρχίζει με την προσφώνηση "Πολυαγαπημένε πατέρα" και τελειώνει με την υπογραφή "Φραντς". Ο Κάφκα είναι τριάντα έξι χρόνων όταν γράφει αυτήν την επιστολή και ο πατέρας του εξήντα επτά, όμως τα λόγια του Φραντς παραπέμπουν σε ένα ανασφαλές, φοβισμένο παιδί, το οποίο στέκει αμήχανο μπροστά στην τρομερή πατρική φιγούρα. Μπορεί τα ημερολόγια και οι πολυάριθμες επιστολές να ρίχνουν ένα φως στην ψυχοσύνθεση του συντάκτη τους, όμως ποτέ δεν θα μπορούσαμε να υπολογίσουμε το μέγεθος της επίδρασης του πατέρα στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του -και όχι μόνο- αν δεν υπήρχε αυτό το μοναδικό ντοκουμέντο, ο συντάκτης του οποίου καταδύεται άσπλαχνα και με οδυνηρή ακρίβεια στα βάθη του εαυτού του για να ανασύρει τεκμήρια μίσους και εχθρότητας. Ο λόγος που το γράμμα αυτό δεν έφτασε ποτέ στον παραλήπτη του δεν έχει γίνει γνωστός. Μεταπείστηκε από κάποιους ή τελικά θεώρησε, μέσα από την ίδια την πράξη της γραφής, ότι το γράμμα είχε μεγαλύτερη χρησιμότητα ως κείμενο αυτοκατανόησης, ενώ από την άλλη δεν θα συνέβαλε καθόλου στην εξομάλυνση των σχέσεων με τον πατέρα του; Ό,τι κι αν συνέβη, το ευτύχημα είναι ότι το Γράμμα στον πατέρα, το οποίο θεωρείται ένα από τα θεμελιώδη κείμενα του λογοτεχνικού μοντερνισμού, βρήκε τον δρόμο του προς το αναγνωστικό κοινό και τη θέση που του αρμόζει σε ό,τι αφορά την κατανόηση και ερμηνεία του καφκικού λογοτεχνικού σύμπαντος.