Literature

"Ο μπαμπάς μ’ έπιασε από τους ώμους κι έγινε κατακόκκινος. ‘‘Μη φορέσεις ποτέ ξανά γυναικεία ρούχα, ακούς τι σου λέω; Ακούς τι σου λέω, Γκίγε;’’ Και είπε: ‘‘Την επόμενη φορά που θα σ’ ακούσω να λες μπροστά στους θείους ότι όταν μεγαλώσεις θέλεις να γίνεις Μαίρη Πόππινς, σου τ’ ορκίζομαι ότι... σου τ’ ορκίζομαι ότι...’’".

Ο Γκίγε δίνει την εικόνα ενός παιδιού χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Δείχνει ευτυχισμένος, είναι επιμελής και φρόνιμος μαθητής της Δ΄ δημοτικού και κάνει πολύ στενή παρέα με μια συμμαθήτριά του από το Πακιστάν, τη Ναζία. Η μαμά του Γκίγε εργάζεται στο Ντουμπάι και είναι εντελώς απούσα, ο μπαμπάς του έχει προσφάτως βγει στην ανεργία, και ο μικρός -που δεν μιλάει για τη μητέρα του- έχει ως μοναδικό πρότυπο τη Μαίρη Πόππινς. Η δασκάλα του αρχίζει να διαισθάνεται πως κάτι δεν πάει και τόσο καλά. Πιστεύει πως η εξάρτησή του από την -εξιδανικευμένη στη φαντασία του μικρού- Μαίρη Πόππινς είναι μόνον η ορατή κορυφή ενός παγόβουνου, και ζητά τη βοήθεια της ψυχολόγου του σχολείου. Με τη σειρά της, η ψυχολόγος ζητά από τον Γκίγε να της ζωγραφίσει κάποιες εικόνες από την καθημερινότητά του, κι έτσι απλώνονται μπροστά της τα κομμάτια ενός πολύ σύνθετου παζλ...

Μια μέρα του 1957, στο Σάτον, μια μικρή πόλη μιας (επινοημένης) πολιτείας του αμερικάνικου Νότου ανάμεσα στον Μισισιπή και την Αλαμπάμα, ο νεαρός μαύρος αγρότης Τάκερ Κάλιμπαν ρίχνει αλάτι στα χωράφια του, σκοτώνει τα ζωντανά του, βάζει φωτιά στο σπίτι του, παίρνει τη γυναίκα και το παιδί του και φεύγει. Οι λευκοί της μικρής πόλης παρακολουθούν σαστισμένοι· τις επόμενες μέρες, το σάστισμά τους εντείνεται, καθώς ο ένας μετά τον άλλον οι μαύροι φοράνε τα κυριακάτικά τους, παίρνουν τα πολύτιμά τους και φεύγουν και εκείνοι. Μέσα από τα μάτια των λευκών πάντα αφηγητών βλέπουμε πώς εκείνοι ερμηνεύουν τη μαύρη ταυτότητα σύμφωνα με τις δικές τους πεποιθήσεις, ανάγκες και επιθυμίες. Κάθε αφηγητής φωτίζει διαφορετικά τα γεγονότα, μέχρι το συγκλονιστικό τέλος του βιβλίου.

Ο Νατ, ένας σαρανταεφτάχρονος βετεράνος των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, πιστεύει ότι η καριέρα του ως χειριστή πρακτόρων έχει φτάσει στο τέλος της. Επιστρέφει στο Λονδίνο και στη σύζυγό του, την πολύπαθη Πρου. Όμως η ολοένα αυξανόμενη απειλή του Κέντρου Μόσχας αναγκάζει το Γραφείο να του αναθέσει μια τελευταία αποστολή: ο Νατ καλείται να αναλάβει τον παροπλισμένο υποσταθμό Καταφύγιο και τους γηραλέους κατασκόπους που τον στελεχώνουν. Η μόνη φωτεινή εξαίρεση στην ομάδα είναι η νεαρή Φλόρενς, που έχει βάλει στόχο έναν Ουκρανό ολιγάρχη με ύποπτα πάρε δώσε στη Ρωσία.

Εκτός από κατάσκοπος, ο Νατ είναι και λάτρης του μπάντμιντον. Ο τακτικός αντίπαλός του στο γήπεδο έχει τα μισά του χρόνια: ο μοναχικός, εσωστρεφής Εντ. Ο Εντ μισεί το Brexit, τον Τραμπ και τη δουλειά του σε μια απρόσωπη αυτοκρατορία των ΜΜΕ. Και είναι αυτός που θα παρασύρει την Πρου, τη Φλόρενς και τον ίδιο τον Νατ σε μια πράξη πολιτικής αγανάκτησης με ολέθριες συνέπειες για όλους.

Το "Ένας έντιμος άνθρωπος" είναι μια εφιαλτικά ακριβής περιγραφή της εποχής μας, άλλοτε σπαρακτική και άλλοτε σαρκαστική, δοσμένη με αμείωτη ένταση από τον σπουδαιότερο χρονικογράφο του καιρού μας.

Δύο εραστές, ο Άλαν και η Ντολόρες, φτάνουν στο Ξενοδοχείο των Κυμάτων που βρίσκεται στο επινοημένο Κεραντέκ, μια παραθαλάσσια περιοχή της Βρετάνης. Έχουν όμως ένα σκοτεινό σχέδιο να εκτελέσουν. Ο άντρας είναι η επιτομή της αμφισημίας, αποπνέει κάτι παράξενο και δυσοίωνο και, σε σύντομο χρονικό διάστημα, γίνεται η έμμονη ιδέα των υπόλοιπων παραθεριστών. Οι πάντες έχουν αναστατωθεί, επειδή συνειδητοποιούν σιγά σιγά ποιος είναι αυτός που ήρθε στο ίδιο μέρος για να περάσει μαζί τους το καλοκαίρι, ποιος είναι αυτός ο μυστηριώδης άντρας που τους ασκεί μια τόσο ζοφερή σαγήνη. Μέσα σε ένα τοπίο άγριο και σουρεαλιστικό, η ομάδα των ανθρώπων που μαγνητίζεται από τον Άλαν αποσυντίθεται. Ο ίδιος, μια παρουσία φασματική, αλλόκοτη και αφύσικη, φαίνεται να συμβολίζει το τέλος μιας ολόκληρης γενιάς. Το Ένας επικίνδυνος γόης εκδόθηκε το 1945 και είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του Ζυλιέν Γκρακ. Ένα βιβλίο αλληγορικό και συγχρόνως διορατικό από τον σπουδαίο Γάλλο συγγραφέα, ένα κομψοτέχνημα ύφους, ψυχολογικής εμβάθυνσης και διανοητικής ομορφιάς. Το γεγονός ότι γράφτηκε σε ένα απομακρυσμένο γερμανικό στρατόπεδο αιχμαλώτων κάνει τη φαινομενικά ανέμελη ατμόσφαιρά του ακόμη πιο σπαρακτική.

Η Νατ, μια νέα, άπειρη μεταφράστρια, έχει μόλις μετακομίσει στη μικρή αγροτική περιοχή Εσκάπα. Ο σπιτονοικοκύρης της δεν θ’ αργήσει να της δείξει το πραγματικό του πρόσωπο και οι συγκρούσεις γύρω από το ετοιμόρροπο νοικιασμένο σπίτι θα εξελιχθούν σε μια πραγματική εμμονή για τη Νατ. Οι υπόλοιποι κάτοικοι της περιοχής την υποδέχονται με φαινομενική φυσικότητα, ενώ στην πραγματικότητα υποβόσκει έλλειψη κατανόησης στη διαφορετικότητα και μια παράξενη επιθετικότητα. Η Νατ έρχεται αντιμέτωπη με την καταπίεση της τοπικής κοινωνίας αλλά και με τον ίδιο της τον εαυτό και τις αποτυχίες της. Το μυθιστόρημα της Sara Mesa, γεμάτο σιωπές και παρεξηγήσεις, προκαταλήψεις και υπονοούμενα, ταμπού και παραβιάσεις, φέρνει τον αναγνώστη αντιμέτωπο με τα όρια της ηθικής του. Aκριβώς όπως σε μια ελληνική τραγωδία, έτσι κι εδώ, οι πιο κρυφές κι απρόσμενες επιθυμίες των πρωταγωνιστών αναδύονται καθώς η κλειστή κοινωνία βρίσκει τον αποδιοπομπαίο τράγο της. Ο τρόπος που η Sara Mesa χαρτογραφεί τον άνθρωπο μέσα από τους ηττημένους, την κατάχρηση της εξουσίας, τις καταπιεστικές κι απομονωμένες περιοχές, την αργή και συνεχή αποσύνθεση είναι συγκλονιστικός. Γι’ αυτό και τα μυθιστορήματά της είναι τόσο ενδιαφέροντα: γιατί είναι πάντα σκληρά, σκοτεινά και ειλικρινή. ―Ángeles López, La Razón

Τώρα αντιλαµβάνεται ότι, όσο κι αν προσπαθεί να εξεγερθεί, η σκέψη της τον καταδιώκει κάθε χιλιοστοµετρική στιγµή της µέρας... Και καταλαβαίνει ότι η υπόθεση είναι γελοία, χαζή και ολέθρια, ότι είναι η κλασική παγίδα στην οποία πέφτουν οι χωριάτες απ’ την επαρχία, που οποιοσδήποτε θα τους περνούσε για ηλίθιους και γι’ αυτό δεν έχουν να περιµένουν παρηγοριά, βοήθεια ή έλεος από κανέναν, η παρηγοριά και η βοήθεια µπορούν να έρθουν µόνο από εκείνη, αλλά εκείνη δεν νοιάζεται γι’ αυτόν, όχι από κακία ή επειδή της αρέσει να τον κάνει να υποφέρει, µόνο που για κείνη αυτός δεν είναι παρά ένας τυχαίος πελάτης, εξάλλου πού να ξέρει η Λάιντε ότι ο Αντόνιο είναι ερωτευµένος; Δεν µπορεί καν να της περάσει απ’ το µυαλό, ένας άντρας από ένα τόσο διαφορετικό περιβάλλον, ένας άντρας σχεδόν πενήντα χρονών.

Και οι άλλοι; Η µητέρα του, οι φίλοι; Αλίµονο αν ήξεραν. Κι όµως, ακόµα και στα πενήντα του µπορεί κανείς να είναι παιδί, αδύναµος, χαµένος και τροµαγµένος ακριβώς όπως το παιδί που χάθηκε στο σκοτεινό δάσος. Η ανησυχία, η δίψα, ο φόβος, το σάστισµα, η ζήλια, η ανυποµονησία, η απελπισία. Ο έρωτας!

Το Μιλάνο της δεκαετίας του 1960, ένα σύμβολο της Βαβέλ κάθε εποχής, είναι το φόντο στο οποίο εκτυλίσσεται αυτή η μικρή ερωτική ιστορία. Πρωταγωνιστές της ο μεσήλικας αρχιτέκτονας Αντόνιο Ντορίγκο και η Λάιντε, μια νεαρή πόρνη. Εκείνος την ερωτεύεται παράφορα και εμμονικά, εκείνη του φέρεται σαδιστικά υποβάλλοντάς τον σε διάφορους εξευτελισμούς.

Μια ιστορία για τη λαχτάρα της αληθινής αγάπης μεταξύ ανθρώπων με γήινες φιλοδοξίες.

Η λογοτεχνία δεν μπόρεσε να σώσει τον Κάϕκα. Θα φύγει από τη ζωή νέος, ρημαγμένος εσωτερικά από το ανέφικτο της γαλήνης, την αδυναμία να βρεθεί πραγματικά κοντά σε όσα και όσους αγάπησε, τις αμφιβολίες για τα γραπτά του, πρωτίστως για τον εαυτό του. Πεπεισμένος πως το λογοτεχνικό του αποτύπωμα είναι αμελητέο, ο Κάφκα αφήνει ρητή εντολή να καταστραφούν όλα του τα γραπτά, ελπίζοντας ίσως πως μαζί τους θα διαλυθούν οι φόβοι και οι ματαιώσεις που τα είχαν υπαγορεύσει. Μια ασφυκτική αμφιβολία δονεί υπόγεια κάθε σελίδα του Κάφκα ακόμα και στις πιο εύθυμες στιγμές της τέχνης του. Αυτήν την αμφιβολία και ματαίωση αντανακλούν οι τρεις αφηγήσεις που ανθολογούνται στην παρούσα έκδοση. Αν η Σωφρονιστική Αποικία μπορεί να διαβαστεί ως μια παραβολή για την εξουσία που μολύνει ύπουλα τις ανθρώπινες σχέσεις –καθέτως και οριζοντίως– ακυρώνοντας κάθε απόπειρα επικοινωνίας, κατανόησης, συγχώρεσης και οίκτου, ο Καλλιτέχνης της Πείνας και η Ζοζεφίνα, οι έσχατες λογοτεχνικές του δημιουργίες, αντανακλούν με διαύγεια τις βασανιστικές σκέψεις που τον κατατρύχουν λίγο πριν το τέλος. [Από το Σημείωμα του μεταφραστή.]

1948. Η Ιαπωνία προσπαθεί να μαζέψει τα συντρίμμια της ύστερα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αφήνοντας την ήττα πίσω της και ατενίζοντας το μέλλον. Ο διάσημος καλλιτέχνης Μασούτζι Όνο γεμίζει τις μέρες του φροντίζοντας τον κήπο του, το σπίτι του, τις δύο ενήλικες κόρες του και τον εγγονό του, ενώ περνάει τα απογεύματά του πίνοντας με παλιούς συνεργάτες σε μισοφωτισμένα μπαρ. Θα έπρεπε να περνάει όμορφα τα χρόνια του ως συνταξιούχος. Αλλά καθώς οι αναμνήσεις του επιστρέφουν συνεχώς στο παρελθόν, σε μια ζωή και σε μια καριέρα που επηρεάστηκαν βαθιά από τον ιαπωνικό μιλιταρισμό, μια μαύρη σκιά απειλεί τη γαλήνη του. Ένα μυθιστόρημα για ήρωες και δειλούς, αλλά πάνω απ’ όλα για ανθρώπους, από τον βραβευμένο με Νομπέλ Λογοτεχνίας και Booker Καζούο Ισιγκούρο.

Το Ένας καλός γιος είναι η ιστορία ενός παιδιού με εύθραυστη υγεία που γεννιέται μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο σε μια οικογένεια αυστριακής καταγωγής και γερμανικής παιδείας. Σε πολύ μικρή ηλικία το στέλνουν σ’ ένα σανατόριο στην Αυστρία λόγω του προβλήματος των πνευμόνων του. Μέσα στο χιονισμένο τοπίο δοξάζει τον Θεό και προσεύχεται κάθε βράδυ να πεθάνει ο πατέρας του.Ο πατέρας του, αντισημίτης και ρατσιστής, είναι ένας κακότροπος σύζυγος που δέρνει και εξευτελίζει τη γυναίκα του. Ο μοναχογιός του θα κάνει τα πάντα για να γίνει το αντίθετο απ’ αυτόν. Θα υπάρξει αργότερα μαθητής του Γιανκέλεβιτς και του Ρολάν Μπαρτ και στη συνέχεια αναγνωρισμένος συγγραφέας, που τον τοποθετούν ανάμεσα στους «Εβραίους διανοούμενους» με τους οποίους και θα ταυτιστεί, αν και δεν είναι Εβραίος.Ως την τελευταία του ημέρα, θα συντροφέψει εντούτοις στον γολγοθά του αυτόν τον ξένο, τον πατέρα του, που του έδωσε τη ζωή και που δε λέει να παραδοθεί στον θάνατο. Διότι πέρα από την περιφρόνηση και την ένοχη οργή, το συγκλονιστικό αυτό αφήγημα είναι η ομολογία μιας αδιαφιλονίκητης αγάπης ενός γιου προς τον πατέρα του, στον οποίο, παραδόξως, οφείλει όλο του το έργο – όπου το θέατρο της σκληρότητας μετατρέπεται σε συμπόνια. Στον πατέρα του αφιερώνεται λοιπόν ετούτο το βιβλίο του φόβου και της συγχώρεσης.«Τα βιβλία μού έσωσαν τη ζωή, λέει ο Μπρυκνέρ, στο βιβλίο της ζωής του. Ένα βιβλίο βαθύ και τρυφερό, τρομερό και αστείο, γεμάτο αμφιβολίες και ερωτηματικά, που στοχεύει ακριβώς στο κέντρο». Livres Hebdo