Luis Sepúlveda

Juan Belmonte le sait bien : il n'y a pas de repos pour les braves. Retiré en Patagonie dans l'espoir de couler des jours paisibles aux côtés de sa compagne, l'ancien guérillero chilien doit accomplir une dernière mission : contrecarrer un complot visant à libérer de prison Miguel Krassnoff, descendant du dernier ataman et général de Pinochet. Animé d'une soif de vengeance, Belmonte est bien décidé à régler de vieux comptes à sa manière.

Ένα παλιό συνεργείο σε μια λαϊκή γειτονιά του Σαντιάγο.
Τρεις εξηντάχρονοι φίλοι, ηττημένοι από το στρατιωτικό πραξικόπημα του Πινοτσέτ, ξανασυναντιούνται τριάντα πέντε χρόνια αργότερα για να τεθούν υπό τις διαταγές ενός τέταρτου άνδρα και να προβούν σε μια παράτολμη επαναστατική πράξη.

Σ' ένα παλιό συνεργείο, σε μια λαϊκή γειτονιά του Σαντιάγο, τρεις εξηντάχρονοι φίλοι περιμένουν ανυπόμονα την άφιξη ενός άνδρα.
Ο Κάρλος Σαλίνας, ο Λόλο Γαρμενδία και ο Λούτσο Αρανσίβια, τρεις παλιοί αγωνιστές της Αριστεράς, ηττημένοι από το στρατιωτικό πραξικόπημα του Πινοτσέτ, καταδικασμένοι στην εξορία και τον ξεριζωμό, ξανασυναντιούνται τριάντα πέντε χρόνια αργότερα, με πρωτοβουλία του Πέδρο Νολάσκο, ενός παλιού συντρόφου που τον περιμένουν για να τεθούν υπό τις διαταγές του και να προβούν σε μια παράτολμη επαναστατική πράξη.
Ο Νολάσκο, όμως, ενώ κατευθύνεται προς το συνεργείο, βρίσκει ένα θάνατο γκροτέσκο, χτυπημένος από την τυφλή μοίρα με τη μορφή ενός πικάπ που πετιέται από ένα παράθυρο μετά από ένα βίαιο συζυγικό καβγά.
Κι ενώ όλα έδειχναν ότι μετά το θάνατο του αρχηγού το σχέδιο θα ματαιωνόταν, o Γαρμενδία πλησίασε τους συντρόφους του και τους απευθύνθηκε με την αγαπημένη φράση του νεκρού συντρόφου: "Λοιπόν, παιδιά; Είστε;"
Η Σκιά του εαυτού μας είναι μια περίτεχνη λογοτεχνική ακροβασία γραμμένη με την καρδιά και το στομάχι, στην υπηρεσία μιας συγκινητικής ιστορίας: αυτής των χαμένων αριστερών της Λατινικής Αμερικής και της Χιλής του τέλους του περασμένου αιώνα. Ένα πολιτικό-αστυνομικό μυθιστόρημα που ξέρει να αποσπά τόσο τα δάκρυα όσο και το τρανταχτό γέλιο, που τιμήθηκε με το βραβείο PRIMAVERA 2009.

«Έζησα σ’ ένα γκέτο, αν και οι πολίτες δεν έλεγαν ποτέ έτσι αυτό το τμήμα της πόλης. Μιλάω για κάποιους δρόμους που κατεβαίνουν ώς τη χωματερή του λιμανιού, για παλιά σπίτια που επέζησαν από κάτι που ήταν χειρότερο από πόλεμο, αν και αυτό δε θα μαθευτεί ποτέ, για ξεφλουδισμένους τοίχους και για γραμματοκιβώτια στις εισόδους που έχουν πάψει εδώ και καιρό να δέχονται γράμματα, λογαριασμούς ή διαφημιστικά φυλλάδια. Στο γκέτο κατοικούσαμε όσοι δεν είχαμε δικαίωμα να είμαστε εκεί, όσοι δεν έπρεπε ποτέ να ’χουμε πάει εκεί, όσοι δεν έπρεπε να ’χουμε γεννηθεί ποτέ σ’ αυτούς τους μακρινούς τόπους που τους έχουμε χάσει για πάντα. Στην πραγματικότητα, υποστηρίζουν κάποιοι, δε θα ’πρεπε να ’χουμε γεννηθεί πουθενά. Περιττεύουμε.» * * * Ο Λουίς Σεπούλβεδα έχασε τη μάχη με τον κορονοϊό στις 16 Απριλίου 2020. Δύο χρόνια αργότερα, ο επιστήθιος φίλος και συνοδοιπόρος του —«φωτογράφος των συγγραφέων»— Ντανιέλ Μορτζίνσκι, με τη βοήθεια της οικογένειας του Λ.Σ., συγκέντρωσε μια σειρά ανέκδοτα κείμενα που παρουσιάζονται σε αυτόν τον τόμο, διανθισμένα με φωτογραφίες τραβηγμένες στα κοινά ταξίδια που έκαναν οι δυο τους τα τελευταία τριάντα χρόνια.