Beatrix Potter

Αυτή είναι μια ιστορία για μιαν ουρά - μιαν ουρά που ανήκε σ' έναν μικρό κόκκινο σκίουρο, που τον έλεγαν Καρυδάκη.
Είχε έναν αδελφό που τον φώναξαν Φιγουρατζή και πάρα πολλά ξαδέλφια. Όλοι μαζί ζούσανε σ' ένα δάσος στην όχθη μιας λίμνης.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήσαν τρία γατάκια, που τα ονόματά τους ήσαν: Χνουδωτή, η Ζημιάρα Τομ, ο Γατσούλης και Κουρελίτσα, η Γλυκούλα.
Φορούσαν όμορφα γούνινα παλτουδάκια, ολόδικά τους· έκαναν τούμπες στο κατώφλι, κι έπαιξαν στα χώματα.

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα πολύ όμορφο κουκλόσπιτο ήταν φτιαγμένο από κόκκινα τούβλα, με άσπρα παράθυρα, και είχε αληθινές κουρτίνες από μουσελίνα, και μια εξώπορτα, και μια καμινάδα.
Ανήκε σε δυο Κούκλες, που λεγόντουσαν Λουσίντα και Τζέην μάλλον, ανήκε στην Λουσίντα, που όμως δεν ζητούσε ποτέ φαγητό από την Τζέην.
Η Τζέην ήταν η Μαγείρισσα αλλά ποτέ δεν μαγείρευε, αφού το φαγητό το έπαιρναν έτοιμο, από ένα κουτί γεμάτο φυλαγμένα φαγώσιμα.
Υπήρχαν δυο κατακόκκινοι αστακοί και ένα χοιρομέρι, ένα ψάρι, μια πουτίνγκα, και μερικά αχλάδια και πορτοκάλια.
Δεν ξεκολλούσαν απ' τα πιάτα, αλλά ήσαν υπέροχα.

Την εποχή των σπαθιών, των περουκών και των μεσάτων παλτών με τα λουλουδάτα μοτίβα -όταν οι κύριοι φορούσαν βολάν και χρυσοποίκιλτα γιλέκα από μετάξι και ταφτά- στο Γκλόστερ ζούσε ένας ράφτης. Καθόταν μπροστά στο παράθυρο ενός μικρού μαγαζιού στην οδό Γουεστγκέητ, σταυροπόδι πάνω σ' ένα τραπέζι, απ' το πρωί μέχρι να σκοτεινιάσει. Ολημερίς, όσο υπήρχε φως, έραβε και έκοβε, ενώνοντας κομμάτια από σατέν, πομπαντούρ και λουστρίνα. Τα υφάσματα είχαν παράξενα ονόματα και ήσαν πολύ ακριβά την εποχή αυτή, του Ράφτη του Γκλόστερ.