Νέες Αφίξεις

39 λαϊκά παραμύθια με σκύλους απ’ όλον τον κόσμο. Από τις Αζόρες μέχρι την Ινδία και από τους παγωμένους τόπους των Εσκιμώων ως την Αυστραλία, από όλα τα μέρη της Γης και φυσικά από την Ελλάδα οι σκύλοι αναλαμβάνουν δράση και γίνονται πρωταγωνιστές στις αφηγήσεις των ανθρώπων. Ιστορίες για να φιλοσοφείς, να γελάς, να δακρύζεις, να απολαμβάνεις. Παραμύθια που γέννησε η πολύτιμη συντροφιά των αγαπημένων μας φίλων στο συλλογικό όνειρο των ανθρώπων. Με τούτο το βιβλίο τα σκυλιά όλου του κόσμου μας προσκαλούν να βγούμε μαζί τους μια βόλτα στις γειτονιές των λαϊκών παραμυθιών. Κουνώντας την ουρά τους σκάβουν λέξεις, εικόνες και σύμβολα, για να φέρουν στο φως κρυμμένους θησαυρούς της λαϊκής σοφίας.

Η Μαυρόνησος δεν είναι άλλη από την περιώνυμη Ίσλα Νέγρα: το χιλιανό ορμητήριο του Πάμπλο Νερούδα για ολόκληρο τον κόσμο, αλλά και το καταφύγιό του όποτε επέστρεφε στην πατρίδα του. Στο ανά χείρας βιβλίο συντίθενται τα λυρικά του απομνημονεύματα: γεγονότα, βιοτικές καταστάσεις, πολιτική δράση, ιδεολογικές εμπεδώσεις, ταξίδια σε όλο τον κόσμο και έρωτες, αλλά και ποιητικές αποκρυσταλλώσεις παρουσιάζονται σε πέντε ενότητες ένστιχων δημιουργιών. Το βιβλίο αυτό είναι ο ποιητικός προπομπός και συνάμα ο αγγελιαφόρος των απομνημονευμάτων του που κυκλοφορούν επίσης από τις εκδόσεις μας με τίτλο Τη ζωή μου, ομολογώ, την έζησα.

Όπως και οι τρεις γάτες του, ο Ράντεκ, η Κάμενεφ και η Ζινόβιεφ, ο Βικτόρ Μπλενβίλ δεν κάνει ποτέ αυτό που περιμένουν από εκείνον. Ο Παριζιάνος ήρωας των μυθιστορημάτων του Ζαν-Φρανσουά Βιλάρ δεν είναι ούτε ντετέκτιβ ούτε αστυνομικός, ως είθισται. Στην πραγματικότητα, μισεί τις έρευνες, τους αστυνομικούς και τα κακά σενάρια. Έτσι, όταν του δίνεται ένα ραντεβού στη στοά ντι Κερ και ανακαλύπτει το σώμα μιας γυναίκας σε μια πολύ επιτηδευμένη στάση, δεν αρκείται στο να τη φωτογραφίσει. Το μακάβριο σκηνικό που έχει μπροστά του είναι μια πιστή ανασύνθεση του τελευταίου έργου του Μαρσέλ Ντισάν Δεδομένα... Αυτό εγείρει κάποια ερωτήματα, μεταξύ των οποίων και αυτό: Γιατί προσπαθούν να του φορτώσουν αυτό το έγκλημα υψηλής αισθητικής; Έτσι, όταν μια όμορφη βιβλιοπώλισσα τού δίνει ένα δεύτερο ραντεβού, στη στοά Βιβιέν, ο Βικτόρ πηγαίνει εκεί όπως θα πήγαιναν και οι γάτες του: με τα νύχια του έξω. Φυσικά, το όνομά της είναι Ροζ. C’est la vie ή La vie en rose; Rrose Sélavy!

Ο Ελεύθερος σκοπευτής είναι μια περιπέτεια αυτογνωσίας από τον Τάκη Θεοδωρόπουλο, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, όπου ο συγγραφέας καταγράφει την εμπειρία του ως αναγνώστη. Ο ελεύθερος σκοπευτής ψάχνει τον στόχο μέσα από τα διαβάσματά του για να καταλήξει στη γραφή του. Με λίγα λόγια, μιλάει για τη γοητεία της λογοτεχνίας: Προυστ, Μπαλζάκ, Κάφκα, Ντοστογιέφσκι, Φρόιντ, Καζαντζάκης, Καμί, Σεφέρης, Εγγονόπουλος, Μαλρό, Πεντζίκης, Μακρυγιάννης και άλλοι και άλλοι – και κυρίως η αγάπη για τους κλασικούς, τη σκέψη των αρχαίων Ελλήνων.
Θαυμάζει τους ειδικούς, την υπομονή του φιλολόγου, την προσήλωση του ιστορικού στην έρευνα, την πειθαρχία του μεθοδικού αναγνώστη ο οποίος δεν αφήνει γωνιά του έργου που τον απασχολεί χωρίς να την ξεσκονίσει. Θεωρεί την αρχαία ελληνική γραμματεία το καλύτερο αφηγηματικό είδος, χωρίς να παραγνωρίζει βέβαια τα μεγάλα μυθιστορήματα που όπως λέει είναι η παραμυθία μας στην υπαρξιακή μοναξιά.
Ο τίτλος «ελεύθερος σκοπευτής» είναι κυριολεκτικός. Δηλώνει τη στάση του ανθρώπου που ψάχνει μόνος του τον στόχο του. Και εννοείται αποτελεί και ο ίδιος στόχο.

Η Μπλανς και ο Γκαμπριέλ, ορφανά αδέλφια, μεγαλώνουν στον «Παράδεισο», το αγρόκτημα της γιαγιάς τους, όπου επίσης ζει και εργάζεται ο έφηβος Λουί, ξεφεύγοντας έτσι από την σκληρότητα του πατέρα του. Τόπος ελευθερίας αλλά και φυλακή ο «Παράδεισος» έχει τους δικούς του κανόνες, οι κάτοικοι απαιτούν τον σεβασμό τους, τιμωρούν και αυτοτιμωρούνται για κάθε παραβίασή τους. Η εμπλοκή του Αλεξάντρ στη ζωή τους θα φέρει τα πάνω κάτω. Η αγάπη και η ζήλια θα υφάνουν έναν επικίνδυνο ιστό, που θα οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις.
«Μια ιστορία έρωτα και τρέλας» (Le Monde), με πρωταγωνίστριες σημερινές γυναίκες της υπαίθρου. Από τις πιο ελπιδοφόρες φωνές της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας, η Σεσίλ Κουλόν (γενν. 1990) εξέδωσε το πρώτο της μυθιστόρημα σε ηλικία μόλις δεκαέξι ετών και από τότε έχει λάβει πολλές λογοτεχνικές διακρίσεις. Το Ένα θηρίο στον Παράδεισο κέρδισε το λογοτεχνικό βραβείο της εφημερίδας Le Monde.

Το 1976 η Ντέινα έχει μόλις κλείσει τα είκοσι έξι της και με τον Κέβιν, τον άντρα της, μετακομίζουν στο καινούργιο τους σπίτι, στο Λος Άντζελες. Ξαφνικά κι ενώ τακτοποιούν τα βιβλία τους, η Ντέινα χάνει τις αισθήσεις της. Όταν συνέρχεται, βρίσκεται στην άκρη ενός πυκνού δάσους και αμέσως αντιλαμβάνεται ότι στο ποτάμι που βρίσκεται δίπλα της πνίγεται ένα μικρό παιδί. Δίχως δεύτερη σκέψη βουτάει στο νερό και το σώζει, αλλά βγαίνοντας την περιμένει στην όχθη ένας άνδρας που τη σημαδεύει με το όπλο του. Κι ενώ κινδυνεύει η ζωή της, βρίσκεται και πάλι πίσω στο διαμέρισμά της, μουσκεμένη ως το κόκαλο. Μόλις έχει βιώσει την τρομακτικότερη εμπειρία της ζωής της, αλλά τότε δεν ήξερε ότι αυτό θα της συνέβαινε ξανά και ξανά...

Όταν η Ίζαμπελ αναγκάζεται να αφήσει το γεμάτο από χαρούμενες αναμνήσεις σπίτι της και να μετακομίσει με την οικογένειά της στην άκρη της πόλης, αρχίζει να νιώθει «αόρατη». Έτσι, αποφασίζει να βοηθήσει τους ανθρώπους που την περιβάλλουν για να καταφέρει ίσως το πιο δύσκολο πράγμα… να γίνει η διαφορά που θα αλλάξει τα πάντα. Ο Tom Percival, μικρός, έμενε με την οικογένειά του σε ένα τροχόσπιτο. Με ελάχιστα χρήματα, χωρίς ρεύμα, φορώντας μεταχειρισμένα ρούχα και παπούτσια, δίχως πρόσβαση στις ανέσεις της σύγχρονης κοινωνίας. Ορμώμενος από αυτήν την εμπειρία, δημιούργησε ένα βιβλίο για να θίξει το ζήτημα της φτώχειας και πως αυτή επηρεάζει τη ζωή των μικρών παιδιών. Ένα «αόρατο» πρόβλημα που μαστίζει τον πλανήτη μας, και δεν επιτρέπει σε όλους να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες. Όπως γράφει ο συγγραφέας στον επίλογο του βιβλίου, «… η φτώχια δεν είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο γίνονται αόρατα κάποια παιδιά στην κοινωνία μας. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που κάνουν κάποιον να σκεφτεί πως κάποιος άλλος «δεν ανήκει πουθενά». Με το βιβλίο αυτό θέλησα, λοιπόν, να καταγράψω και να δηλώσω πως “δεν είσαι αόρατος! Κάπου ανήκεις!”». Πηγή: https://www.paron.gr/2021/03/13/i-aorati/

Πώς συντίθεται μια μυθική αφήγηση και γιατί κυριαρχεί επί άλλων παράλληλων αφηγήσεων; Πώς μπορούν να ερμηνευθούν οι ποικίλες εκδοχές ενός μύθου; Υπάρχει κάποιος πυρήνας ιστορικής αλήθειας στις αντιφατικές παραδόσεις; Ο Σάραπις είναι θεός της Ελλάδας ή της Αιγύπτου, νέος ή αρχαίος, προγονικός ή ξένος; Οι μύθοι της αρχαιότητας, ακόμα κι όταν τελικά αποκτούσαν γραπτή εκδοχή, απεμπολούσαν συστηματικά το στοιχείο της στατικότητας και συνέχιζαν να αναπτύσσονται, με προσθήκες, αφαιρέσεις και επεξεργασία ορισμένων κλάδων του αφηγηματικού τους κορμού. Η παρούσα μελέτη εστιάζει στα υλικά από τα οποία πλάθεται ένας μύθος και στους τρόπους με τους οποίους αυτά εξυφαίνονται, ώστε να αποτελέσουν πειστικές εξηγητικές εκδοχές της εκάστοτε σύγχρονής τους ιστορικής πραγματικότητας. Ο Σάραπις, ένας θεός που γεννήθηκε στην αυγή των ελληνιστικών χρόνων μαζί με το πτολεμαϊκό βασίλειο, δεν εξετάζεται ως μια ήδη διαμορφωμένη θεϊκή μορφή με ορισμένες ποιότητες και καθορισμένο λατρευτικό τυπικό. Στόχος του βιβλίου είναι να παρουσιαστεί ο τρόπος με τον οποίο σταδιακά συγκροτήθηκε η προσωπικότητα του θεού κατά τον 3ο αιώνα π.Χ., στα χρόνια δηλαδή που τέθηκαν οι θεολογικές και τελετουργικές βάσεις της λατρείας, προτού κατακλύσει τον ελληνορωμαϊκό κόσμο.

Ο έφηβος τη ρώτησε, αυτήν που δεν είχε κλείσει ακόμα τα σαράντα και παρέμενε η ωραία του χωριού και εν ανάγκη και της πόλης, γιατί δεν είχε προβάλει με κάποιον τρόπο, όχι, με τον δικό της τρόπο, αντίσταση στο Ράιχ των εγκληματιών. Αυτό διατυπώθηκε σαν ερώτηση, ήταν όμως ψόγος, σκληρός, άγριος, επειδή αφενός ήμουν θρασύς, κυρίως όμως επειδή δεν μπορούσα να καταλάβω κι επειδή ένιωθα έναν θυμό που δεν έχει κοπάσει μέχρι σήμερα. Θα μπορούσα να αποπάρω και κάποιον άλλο από την οικογένεια ή και εκτός οικογένειας. Μόνο που δεν ήξερα ποιόν, κι όλα τα ξεσπάσματά μου είχαν σαν μοναδικό θύμα, τότε τουλάχιστον, την αθώα μητέρα μου. Δεν απαντούσε, σταύρωνε μόνο βουβά τα χέρια. Και μετά έβαζε τα κλάματα, χωρίς να βγάζει κουβέντα, σιγόκλαιγε, έκλαιγε με λυγμούς μπροστά στον επίδοξο δικαστή της. Και οι λυγμοί της δεν θα σταματήσουν ποτέ. [...]