Γαλάτεια Καζαντζάκη

Όταν, το Δεκέμβριο του 1957, εκδόθηκε για πρώτη φορά το βιβλίο της Γαλάτειας Καζαντζάκη Άνθρωποι και υπεράνθρωποι, διατάραξε εύλογα το λογοτεχνικό στερέωμα της εποχής. Η μυθιστορηματική μεταφορά της σχέσης της με το Νίκο Καζαντζάκη σε ένα βιβλίο που αποκάλυπτε μιαν «άλλη» διάσταση της προσωπικότητάς του και μια διαφορετική θέαση της κοσμοθεωρίας του, αποκαθήλωνε το πρόσωπο από το μύθο του, ενώ ταυτόχρονα απογύμνωνε το συγγραφέα από το πέπλο της εξιδανίκευσης, με την οποία είχε αποκρυσταλλωθεί στο πνευματικό και κοινωνικό τοπίο. Όμως, είτε πρόκειται για δημιούργημα της μυθοπλαστικής αυθαιρεσίας είτε για απείκασμα προσωπικών βιωμάτων, η αξία του μυθιστορήματος αυτού έγκειται πίσω από τα προσχήματα: στις βαθύτερες θέσεις της συγγραφέως και στον εγγενή προβληματισμό της για το ρόλο και το χρέος των διανοουμένων απέναντι στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Άλλωστε, ο τίτλος Άνθρωποι και υπεράνθρωποι μπορεί να παραπέμπει κατ' αρχάς στα νιτσεϊκά αρχέτυπα που θεμελίωσαν την ιδεολογία του Κρητικού συγγραφέα, αλλά σε ένα δεύτερο επίπεδο καταδεικνύει το χάσμα που χωρίζει ενίοτε τη διανόηση από τον έξω κόσμο και τους κινδύνους που ελλοχεύουν όταν το χαράκωμα αυτό υποστυλώνεται από άκαμπτα ιδεολογήματα.

non-exchangeable & non-refundable

Μια γυναίκα προσπαθεί να επιλέξει μεταξύ φυλακής και κινηματογράφου. Μια άλλη απλώς να διοριστεί. Ένας φυγόδικος εκτελεί τρεις αστυνομικούς, που δεν σέβονται το δικαίωμά του να ολοκληρώσει το γεύμα του. Η "Βίλα Βικτωρία", όπου οι γυναίκες χάνονται. Ο γάμος ως σωσίβια λέμβος που οδηγεί στην άβυσσο. Δυο ξαδέλφια που ερωτεύονται. Η Πρόνοια ως μια μορφή καταστολής. Οι άγριοι νόμοι του χωριού. Η αξιοπρέπεια και το τίμημά της. Ο κύριος ανακριτής και μια περίεργη υπόθεση αυτοκτονίας. "Ο κόσμος που πεθαίνει και ο κόσμος που έρχεται": Μια ανθολογία διηγημάτων της Γαλάτειας Καζαντζάκη, που προετοιμάστηκε από την ίδια το 1962, αλλά εκδόθηκε τον επόμενο χρόνο, λίγο καιρό μετά το θάνατό της. Σε όλα τα διηγήματα του βιβλίου διαχέεται ο ανθρωπιστικός στοχασμός της σπουδαίας πεζογράφου, ο υπαρξιακός προβληματισμός της και, κυρίως, η πάντα επίκαιρη οργή της για την έκπτωση του ανθρώπινου είδους και για την εξέλιξη της κοινωνίας σε "μια απέραντη ζούγκλα, με θηρία που αλληλοσπαράσσονται".