Marie NDiaye

«Τη στιγμή που ο άνδρας μπήκε διστακτικά, σχεδόν φοβισμένα στο γραφείο της, στις 5 Ιανουαρίου 2019, η κυρία Σιζάν θυμήθηκε αμέσως ότι τον είχε ήδη συναντήσει παλιότερα, σ’ έναν χώρο που η ανάμνησή του επανήλθε με τόση ακρίβεια, με τόση βιαιότητα, που ένιωσε σαν να δέχτηκε ένα δυνατό χτύπημα στο μέτωπο».
Ο άνδρας ονομάζεται Ζιλ Πρενσιπό και ζητά από τη δικηγόρο Σιζάν να αναλάβει την υπεράσπιση της συζύγου του, που έχει σκοτώσει τα τρία τους παιδιά. Την αρχική αναστάτωση διαδέχονται ερωτήματα: Γιατί ο Πρενσιπό επέλεξε αυτήν, μια άσημη δικηγόρο, για μια υπόθεση που βρισκόταν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και θα
την αναλάμβαναν πρόθυμα όλα τα μεγάλα γραφεία του Μπορντώ; Είναι πράγματι ο Πρενσιπό ο έφηβος που είχε συναντήσει ένα απόγευμα πριν από τριάντα χρόνια και καθόρισε την εξέλιξη της ζωής της;
Το μυθιστόρημα της Marie Ndiaye παρακολουθεί την κυρία Σιζάν με το άγνωστο μέχρι τέλους όνομά της, την επικοινωνία με την πελάτισσά της Μαρλίν Πρενσιπό, τη σχέση με τους γονείς της και τους ανθρώπους του άμεσου περιβάλλοντός της. Όσο προστίθενται στοιχεία και πληροφορίες τόσο πληθαίνουν τα ερωτήματα και οι
αμφιβολίες. Η ατμοσφαιρική αφήγηση θυμίζει ψυχολογικό θρίλερ: αβεβαιότητα, πολυπλοκότητα, μυστήριο, απειλή που υφέρπει πλέκουν γύρω από την ηρωίδα έναν ιστό αράχνης.
Οι αμφιβολίες της κυρίας Σιζάν για το παρελθόν αλλά και για το παρόν, ο αποπνικτικός μικρόκοσμος της οικογένειας, η σύγχυση, η εξάπλωση του κακού, το παγερό, διφορούμενο και πνιγηρό κλίμα αποδίδονται με εξαίσια δεξιοτεχνία.
Όσο για τον τίτλο του βιβλίου, που η συγγραφέας αποκαλύπτει ότι είναι φράση από το Δευτερονόμιο («εν ημέρα εκδικήσεως ανταποδώσω» Δτ32,35), είναι ένα αίνιγμα που πρέπει να λύσει ο αναγνώστης: ποιο είναι το πρόσωπο που μιλάει, το πρόσωπο που εκδικείται;

Ο μπαμπάς πρέπει να φάει. Ένας άνθρωπος υπό χρεοκοπία. Υπό έλεγχο Τα κείμενα της Marie NDiaye, του David Lescot και του Frederic Sonntag εντάσσονται στο πλαίσιο επανακατάκτησης της λογοτεχνίας από το θέατρο; Τα κείμενα τους είναι ποίηση, άλλα επίσης αίσθηση και κοινωνικός στοχασμός. Και αυτό γιατί τα θέματα πού προσεγγίζουν, πέρα από την επιφανειακή απλότητα της μεταχείρισης τους, δεν είναι ποτέ ανώδυνα ή ανάλαφρα. Τρεις συγγραφείς, τρεις στοχασμοί. Η Ντιάυγ, ο Λεσκό και ο Σοντάγκ αναλογίζονται τον κόσμο μας, αντικατοπτρίζοντας τον ο καθένας με τον τρόπο του. Η συνάντηση τους μέσα από την έκδοση της "Άγρας" αντιστοιχεί στη συνάντηση τριών διαφορετικών φωνών του σύγχρονου θεάτρου πού ενώνει ή κοινή επιθυμία της αφήγησης του Ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από κάθε άνθρωπο. Ο εξοστρακισμός του συγγραφέα από τον θεατρικό χώρο αμφισβητείται σήμερα και νέες φωνές υψώνονται υπέρ της επαναφοράς του κειμένου στην καρδιά του θεάματος. Γιατί το θέατρο είναι πάνω απ' όλα λόγος, στοιχείο ανυπέρβλητο. Το θέατρο σήμερα είναι ένα θέατρο λέξεων, ένα θέατρο του λόγου και της επιθυμίας του λόγου. O διαχωρισμός από τη λογοτεχνία, και ειδικότερα από την ποίηση, δεν έχει πλέον νόημα, και ό θεατρικός συγγραφέας από δραματουργός ξαναγίνεται συγγραφέας. Το τέλος της τεταμένης αυτής σχέσης μεταξύ σκηνοθέτη και έργου συμπίπτει με την εμφάνιση μιας νέας γενιάς θεατρικών συγγραφέων. Δίπλα στις μυθικές μορφές της εξαφανισμένης πλέον γενιάς των Koltes, Lagarce, Gabily, τα κείμενα των οποίων αποτέλεσαν υλικό έμπνευσης των μεγάλων σκηνοθετών, συνεχίζοντας τη γαλλική παράδοση του θεάτρου λόγου, το εμβληματικό έργο του Novarina και του Vinaver επέβαλε τους όρους του. Οι συνεχιστές αυτής της εξέλιξης ονομάζονται, μεταξύ άλλων, Ντιάυγ, Λεσκό, Σοντάγκ.

Οι Εκδόσεις Άγρα, σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθήνας, δημοσιεύουν έργα των πλέον καταξιωμένων σύγχρονων θεατρικών συγγραφέων της Γαλλίας. Ο παρών τόμος περιέχει έργα του Μισέλ Βιναβέρ, της Μαρί Ντιάνγ και του Ζάν Ρενέ.