Μυθιστόρημα

Ιστορίες από αυτές που μέσα σου πιάνουν χίλιες λέξεις και μία εικόνα. Από αυτές που διηγείσαι συνέχεια στους ανθρώπους και στον εαυτό σου, για να τις ησυχάσεις. Από αυτές που δεν ησυχάζουν παρά μόνο αν τις βγάλεις μία-μία με το τσιγκέλι. Και με όσες πιο λίγες λέξεις γίνεται. Να μην περισσεύει καμία, κι ας μείνει έστω και μία.

Η ενθαρρυντική συμμετοχή στον ετήσιο, πανελλήνιο διαγωνισμό «HOTEL Γ.Μ. Βιζυηνός» (με αφορμή τα 110 χρόνια από τον θάνατο το θεμελιωτή της νεοελληνικής διηγηματογραφίας), σε συνδυασμό με τη σημαντική στάθμη των προς κρίση κειμένων, δημιουργεί προσδοκίες για τη δυναμική τούτης της λογοτεχνικής πρότασης.

Τελικώς η διακριθείσα Λουίζα Σπηλιωτοπούλο, με το διήγημα «SCHLAF SICK», αποτελεί την έκτη ένοικο γραφής και θα εγκατασταθεί στο «Hotel Γ.Μ. Βιζυηνός», μαζί με τους πέντε νέους, αξιόλογους πεζογράφους Χρήστο Αστερίου, Κώστα Καβανόζη, Δήμητρα Κολλιάκου, Ηλία Μαγκλίνη και Μαίρη Νταή. Οι τελευταίοι, ταυτόχρονα, έγραψαν από ένα διήγημα, επικεντρωμένο στις σελίδες και στις ημέρες του Γ.Μ. Βιζυηνού, αλλά και αξιολόγησαν όλα τα υποψήφια διηγήματα. Στον συλλογικό τόμο Με τον Γ.Μ. Βιζυηνό, αλλά και χωρίς αυτόν, ο αναγνώστης θα απολαύσει διηγήματα, που αν και γράφτηκαν υπό τον αστερισμό του Θρακιώτη πεζογράφου, εντούτοις ξεδιπλώνουν μιαν ερεθιστική ιδεολογική πολυφωνία και μιαν πλούσια μορφολογική αναζήτηση.

Η ακτινοβολία του Χέμινγουεϊ ως συγγραφέα, προτού τιμηθεί με το Βραβείο Νόμπελ, ήταν τόσο μεγάλη που μοιραία επισκίασε δύο άλλες ιδιότητές του με τις οποίες επίσης είχε αποκτήσει διεθνή φήμη. Πριν γίνει ο δημοφιλής μυθιστοριογράφος, ένας σύγχρονος κλασικός, υπήρξε διακεκριμένος πολεμικός ανταποκριτής και στρατιωτικός αναλυτής. Με τούτο τον τόμο, τον τρίτο και τελευταίο στη σειρά, ολοκληρώνεται η έκδοση των δημοσιογραφικών του κειμένων που καλύπτουν μια πυκνή σε γεγονότα δεκαπενταετία, την περίοδο 1941-1956, τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τα μεταπολεμικά χρόνια. Τον παρακολουθούμε από τα πεδία των μαχών ως τις ακτές της αγαπημένης του Κούβας. Από τις διεισδυτικές ανταποκρίσεις του, όταν βρισκόταν στην Άπω Ανατολή, περνάμε στην ατμοσφαιρική περιγραφή της Απόβασης στη Νορμανδία. Από την εμπειρία της πτήσης με βομβαρδιστικό αεροπλάνο μεταφερόμαστε στη Μάχη του Παρισιού και αμέσως μετά γινόμαστε μάρτυρες της αντεπίθεσης των συμμαχικών δυνάμεων σε γερμανικό έδαφος. Και από το απαιτητικό ψάρεμα του ιστιοφόρου ξιφία στ' ανοιχτά της Αβάνας, πάνω στην περίφημη "Πιλάρ", φτάνουμε στην απίστευτη περιπέτεια που έζησε μες στην αφρικανική ζούγκλα, τότε που διάβασε, όντας ζωντανός, τις νεκρολογίες που γράφτηκαν για εκείνον.

Ο Κώστας Αργυράκης στο Χαλασμένο Μπούσουλα προσπαθεί, με βάση και τη δική του 40ετή πείρα ως εργάτης της θάλασσας, να αποδώσει το σύνολο της ζωής των ναυτεργατών όπως την έζησε ο ίδιος. Οι δύσκολες βάρδιες, οι άσχημοι καιροί, η αγωνία για όσους άφησαν στη στεριά, η μοναξιά του ταξιδιού και οι θυσίες στο βωμό του κέρδους των εφοπλιστών για τη δημιουργία του εφοπλιστικού θαύματος συνυπάρχουν με τις ομορφιές του ταξιδιού και τις χαρές που μόνο η θάλασσα μπορεί να προσφέρει. Άλλωστε, όπως σημειώνει και ο ίδιος: «Όλα τα καλά κοντά σε θάλασσα τα βρήκα. Μα και τα άσχημα, εκεί, στη θάλασσα κοντά με πρόσμεναν.»

ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΦΟΒΟΣ. Στα δεκαεννέα διηγήματα του Διαμαντή Αξιώτη, ο φόβος, στις διάφορες μορφές του, κυριαρχεί στη ζωή των ηρώων: στρατιωτών της μεθορίου, οικονομικών μεταναστών, άστεγων των συσσιτίων, ψυχικά πασχόντων, αλλά και ώριμων γυναικών που βιώνουν την τελευταία αναλαμπή του πόθου. Δέσμιοι ασφυκτικών κοινωνικών συνθηκών, εσωτερικών συγκρούσεων και διλημμάτων, αλλά και μιας υπαρξιακής αγωνίας για το μέλλον, αδυνατούν να διαρρήξουν τα δίχτυα του φόβου. Κάποτε αποζητούν τη διαφυγή, μέσω της μνήμης, στον χαμένο παράδεισο της παιδικής ηλικίας ("Η ηδονή των λουτρών") ή καταφεύγουν στο παραμύθι, όπου λύνονται, με τρόπο μαγικό, τα δεσμά ("Το παραμύθι του Ερζινκάν"). Κεντρική θέση κατέχει σε αρκετά διηγήματα η ερωτική επιθυμία: άτολμη και κρυμμένη, άλλοτε ρευστή και ενοχική, σε κάποιες περιπτώσεις τραυματική, εκτονώνεται όταν οι ήρωες καταφέρνουν να αποδράσουν από την καθημερινότητα· κυρίως όμως τη βλέπουμε να εκβάλλει ορμητική και ανεμπόδιστη από κάθε ταμπού στο υπερρεαλιστικής σκηνοθεσίας διήγημα "Η ευρυχωρία ενός ονείρου". Με ποικίλες τεχνικές και αφηγηματικά μέσα, γλώσσα ζωντανή και εκφραστική, ο συγγραφέας παρακολουθεί τους ήρωές του με τρυφερότητα, αλλά και με υποδόριο χιούμορ και λεπτή ειρωνεία, να διεκδικούν, μολονότι δειλοί και άτολμοι, το δικαίωμα στη ζωή και να εξεγείρονται εντέλει "με χίλιους τρόμους γενναίοι".

Η πορεία του φτωχού, ορφανού Πιπ, ο οποίος, ενώ ζει μια δυστυχισμένη ζωή στο μίζερο χωριουδάκι του, δίπλα στους βάλτους του Κεντ, βλέπει ξαφνικά την τύχη να του χαμογελά. (Του χαμογελά όμως πραγματικά ή μήπως τον ειρωνεύεται;) Μια μεγάλη κληρονομιά τον περιμένει. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν γύρω του και μέσα του. Ο δρόμος του διασταυρώνεται με τους δρόμους παράξενων ανθρώπων: Ο δραπέτης Μάγκουιτς, η τρελή μις Χάβισαμ, η άκαρδη ωραία Εστέλλα, ο πανούργος δικηγόρος Τζάγκερς και πολλοί άλλοι μπερδεύουν τη ζωή και την ψυχή του ήρωα. Χαρακτήρες που η πένα του Κάρολου Ντίκενς, ενός από τους μεγαλύτερους συγγραφείς όλων των εποχών, ζωντανεύει με τις πιο αδρές πινελιές και τις πιο λεπτές ψυχολογικές αποχρώσεις, με χιούμορ και δραματική ένταση, στήνοντας μια δυνατή πλοκή μέσα στο σκοτεινό σκηνικό του Λονδίνου των αρχών του 19ου αιώνα. Οι "Μεγάλες προσδοκίες" είναι ένα από τα πιο αγαπημένα και πολυδιαβασμένα μυθιστορήματα στον κόσμο.

Ο Μεγάλος αδερφός τιμήθηκε με το βραβείο Goncourt πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα 2018 – το μεγαλύτερο λογοτεχνικό βραβείο της Γαλλίας- απέσπασε το 2018 τα βραβεία Premiere και Regine Deforges, και βρέθηκε στη μακρά λίστα του βραβείου Medicis 2017. Το συναρπαστικό πρώτο μυθιστόρημα του Mahir Guven απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και σημαντικές διακρίσεις (Le Figaro, Lire, L’Express, Ouest-France, Evening, L’Avenir, La Libre), κυρίως για το θέμα του, τον ιδιαίτερο ρυθμό της ιστορίας και το ύφος της καθομιλουμένης γλώσσας που χρησιμοποιείται στις λαϊκές συνοικίες του Παρισιού. ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Ο μεγάλος αδερφός είναι οδηγός ταξί, κλεισμένος έντεκα ώρες την ημέρα στην «καμπίνα» του. Μόνιμα συνδεδεμένος στο ραδιόφωνο, ντρέπεται για τη ζωή του και τον κόσμο που ανοίγεται από την άλλη μεριά του παρμπρίζ. Ο μικρός αδερφός του βρίσκεται στη Συρία για ιδεολογικούς λόγους κι εδώ και αρκετούς μήνες εργάζεται ως νοσηλευτής σε μια μουσουλμανική ανθρωπιστική οργάνωση, χωρίς να δίνει κανένα σημάδι ζωής. Αυτή η ατέρμονη σιωπή βασανίζει τον πατέρα και τον αδερφό του και τους κάνει ν’ αναρωτιούνται για τα πραγματικά κίνητρα της φυγής του. Όταν ο μικρός αδερφός επιστρέφει, είναι πλέον αλλαγμένος. Σ’ αυτό το εντυπωσιακό πρώτο του μυθιστόρημα, ο Mahir Guven εναλλάσσει το ιδιαίτερο χιούμορ με το βάρος που διαμορφώνεται από το ζήτημα της τρομοκρατίας. Εξερευνά τον γεμάτο μοναξιά κόσμο των οδηγών ταξί που αγωνίζονται για την καθημερινή επιβίωση. Δεν ξεχνά όσους έφυγαν στη Συρία για να κάνουν την τζιχάντ: τη στρατολόγηση, τις μάχες, αλλά και την ανέφικτη επιστροφή στη Γαλλία. Ξεπροβάλλει έτσι η οδυνηρή ιστορία μιας γαλλοσυριακής οικογένειας που προσπαθεί να χωρέσει σε μια κοινωνία όπου δεν της προσφέρονται παρά μόνο οι ελάχιστες ευκαιρίες.

Ένα μπουκάλι ρούμι που μοιάζει να μην αδειάζει ποτέ, το Πουέρτο Ρίκο στα πρόθυρα της εξέγερσης και της τουριστικής ισοπέδωσης, κυνικοί τυχοδιώχτες που προσποιούνται τους δημοσιογράφους ακροβατώντας ανάμεσα στη φυλάκιση και τη φυγή, γυναίκες που κυνηγούν με λύσσα την επόμενη στιγμή, μαφιόζοι που το σκάνε όπως-όπως από την Κούβα του Κάστρο: Ένας ανερμάτιστος αλλά σαγηνευτικός συρφετός από ανθρώπους που με εξωπραγματική ελαφρότητα και σκυλίσια επιμονή γυρεύουν την "καλή" αλλά βρίσκουν μόνο το υγρό και αφιλόξενο Σαν Χουάν, κυνηγητά με την αστυνομία και αλλεπάλληλες εκρήξεις πόθου· οι σπασμωδικές τους κινήσεις και η παραίτηση μπροστά στο πεπρωμένο που φέρνει στο μυαλό ήρωες του Χέμινγουεϊ, που πασχίζουν να βρουν τη θέση τους μέσα στην παμφάγο δίνη του ήδη ανεπανόρθωτα τραυματισμένου "αμερικάνικου ονείρου". Οι χαρακτήρες πλάθονται αριστοτεχνικά μέσα από τη δύναμη των αντιφάσεών τους, παγιδευμένοι ανάμεσα σε έναν "αχαλίνωτο ιδεαλισμό και μια αίσθηση διαρκώς επικείμενης καταδίκης" και η δράση
δεν σταματάει στιγμή, ακόμη κι όταν τα πάντα γαληνεύουν.
Ο Χάντερ Τόμπσον κάνει μια πρώτη βουτιά στους ωκεανούς του ταλέντου του και προετοιμάζει τους κεραυνούς που θα εξαπολύσει στα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Γραμμένο το 1959 όταν ο Τόμπσον ήταν 22 ετών και εργαζόταν ως συντάκτης σε εφημερίδα του Σαν Χουάν, το Μεθυσμένο Ημερολόγιο είναι το πρώτο -εν μέρει αυτοβιογραφικό- μυθιστόρημα του συγγραφέα.

«Στέκομαι στις παρυφές της ζωής και την κοιτάζω να κυλάει δίπλα μου. Θέλω να κολυμπήσω στο ποτάμι. Θέλω να νιώσω το ρεύμα.» Αυτό γράφει η Μέιμα Μπόρθγουικ Τσένι στο ημερολόγιό της, καθώς παλεύει να δικαιολογήσει τον παράνομο δεσμό της με τον Φρανκ Λόιντ Ράιτ. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, το 1903, η Μέιμα και ο σύζυγός της, Έντουιν, είχαν αναθέσει στον φημισμένο αρχιτέκτονα να σχεδιάσει την καινούρια κατοικία τους. Κατά την κατασκευή του σπιτιού, αναπτύχθηκε ισχυρή έλξη μεταξύ της Μέιμα και του Φρανκ, ώσπου οι δύο εραστές (και οι δύο παντρεμένοι με παιδιά) πήραν μια πορεία που έμελλε να συγκλονίσει την κοινωνία του Σικάγο και να αλλάξει τις ζωές τους για πάντα.
Ένα συναρπαστικό βιβλίο που στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα.