Μαρίνα Σπηλιωτοπούλου

Θα φτάσει η μέρα, που τα δυο σου χέρια θα βαραίνουν πιο
πολύ από λέξεις ειπωμένες στις σελίδες κάποιου βιβλίου.
Κι αν ήρθε αυτή η μέρα:
                “τότε να ξέρεις θα σημαίνει ότι πέθανα”

Ίσως, λοιπόν, αναρωτηθείς την επακριβή προέλευση και κατα-
γωγή του έργου. Για το εν λόγω, μάθε, πως γεννήθηκε για την
ποίηση και την ζωή και τον έρωτα. Μητέρα του η απουσία, το
κυοφορούσε αιωνίως ξερνώντας τα πιο απόκρυφα, τα πιο ανο-
μολόγητα φωνήεντα και οδοντικά σύμφωνα. Κι απ’ τα σπλάχνα
της, το τράβηξες εσύ, κι εμείς και κάποιος τυχαίος, αμφισβητώ-
ντας την υπόσταση της δημιουργίας.

Διότι, κύριοι, δική μας κόρη είναι η ποίηση, ταπεινή και οδυνηρή,
όσο η ωδίνη εκείνου του τοκετού. Όσο η ωδίνη των λέξεων, που
δεν βαστιούνται πια από τρύπια χέρια και αξιοπρέπειες.

Θα την επανακαταλάβουμε από πάσαν μάνα απουσία,
μη φοβάστε.

Και θα ΄ναι η μέρα που θα πω με μιαν ανάσα,
ακόμη κι αν αυτή κοπεί:

“[...] θέλω να ξεριζώσω όλο το δέρμα που έχεις αγγίξει,
να στύψω τα πνευμόνια μου μπας και ανασάνουν
μόνο για μένα”
“Έτσι, για να μην νομίζεις ότι πέθανα.”