Δημήτρης Καταλειφός

Το κρεβάτι µια σχεδία ενόψει τρικυµίας που επέρχεται. Αυτός πάντα πνίγεται στο τέλος. Κυρίαρχο σκηνικό των ποιηµάτων αυτών αποτελεί το κρεβάτι, ή καλύτερα «η κλίνη», µε τις ποικίλες µορφές που αυτή παίρνει διέποντας τη ζωή µας από τη γέννηση έως και τον θάνατο. Με τον ήρωα ―ή εµένα― διαρκώς παρόντα και «κρεµάµενο», η κλίνη αναδεικνύεται σε σιωπηλό µάρτυρα και καταφύγιο στη διαδροµή σώµατος, µνήµης και ονείρων. Δ. Κ.

Ζωές περίκλειστες, που γλίστραγαν σαν τη δική του, ρυάκια και ποτάµια να χυθούν στη θάλασσα. Πόσο ξένοι ερχόµαστε και φεύγουµε, ενώ θα µπορούσαµε ίσως να ξανοιχτούµε. Πίσω από τα θολά τζάµια προσπάθησα να «κόψω κίνηση» τόσο εντός µου όσο και εκτός. Με βάση τον πυρήνα µου, εκεί που κάθε τόσο επιστρέφω, επιχειρώ ένα άνοιγµα στην ανθρώπινη συνθήκη και πέραν του δικού µου µικρόκοσµου. Δ. Κ.

Έτρεχα να αγοράσω το τετράδιο. Πίσω στο σπίτι η µαµά καβούρδιζε τον χαλβά. Το γλυκό που ακόµα αγαπώ. Όταν θα γύριζα, θα ήταν όλοι εκεί. Ο µπαµπάς, η µαµά, τ’ αδέλφια, η Μαριώ. Τα είχα όλα. Τους είχα όλους. Έτρεχα να αγοράσω το τετράδιο ξέροντας τι θα πει ευτυχία. Εξήντα πέντε σύντοµα κείµενα ποιητικής πρόζας, που έγραψε ο Δηµήτρης Καταλειφός -τα περισσότερα µέσα στον εγκλεισµό λόγω της πανδηµίας- από τα τέλη Φεβρουαρίου έως τις 21 Μαΐου 2020, παραµονή των γενεθλίων του.