Φίλιππος Φωτιάδης

Έναν σκύλο, αυτό είχα ζητήσει. Έναν κανονικό σκύλο με ουρά και αυτιά, που να γαβγίζει αν χρειάζεται και όταν του πετάς πράγματα να σου τα φέρνει. Όμως ο μπαμπάς είχε άλλη γνώμη. Μπορεί να φταίω κι εγώ λίγο που άφησα τον Άγιο Βασίλη να αποφασίσει, γιατί τελικά το πρώτο μου κατοικίδιο, ο Μίλτος, ήταν ένα μυρμήγκι. Ο βραβευμένος εικονογράφος Φίλιππος Φωτιάδης επιστρέφει με μια δική του ιστορία γεμάτη χιούμορ και ανατροπές.

Όταν είσαι μικρός, τα πράγματα τα βλέπεις διαφορετικά, το παραδέχομαι, όμως τη στιγμή που άκουσα «τώρα μένουμε σπίτι» θύμωσα πάρα πολύ. Είναι σαν να σε βάζουν τιμωρία για κάτι που δεν έκανες, κι επιπλέον να μην ξέρεις πότε θα τελειώσει. Κι επειδή το σπίτι το μοιραζόμασταν με κάποιους άλλους, αποφασίσαμε να χωριστούμε και να κλειστεί κάθε οικογένεια σ’ ένα δωμάτιο. Εμάς μας κληρώθηκε το μπάνιο, που, αν το σκεφτείς, έχει και τα καλά του. Πολύ σύντομα μας φαινόταν σαν παλάτι, παραμυθένιο. Είχε και μπανιέρα!