Χριστόφορος Μηλιώνης

"Πίσω από το γεωγραφικό προσδιορισμό του τίτλου γίνεται μια πολύ ενδιαφέρουσα προσπάθεια για μια πλατιά σύνθεση, που o συγγραφέας την υπαινίσσεται διακριτικά αριθμώντας τις τρεις πρώτες νουβέλες με τη χρονική τους διάταξη, ξεχωρίζοντας έτσι την όχι και τόσο ανεξάρτητη τέταρτη... Η διάταξη αυτή επιτρέπει τη διερεύνηση ενός πιο μεγάλου φυσικού και ανθρώπινου χώρου και την περιγραφή μιας εφιαλτικής εμπειρίας στη διάρκεια του εμφύλιου, καθώς η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους κυβερνητικούς και τους αντάρτες μετακινείται αδιάκοπα με απρόσμενες συνέπειες για την τύχη και τη ζωή των ανθρώπων...".

«Εκείνον τον καιρό συνήθιζα να περνώ τις μέρες μου – τους μήνες και τα χρόνια μου– σ’ ένα μικρό οροπέδιο, στα λιβάδια του μοναστηριού, που στη μια άκρη του, στα ριζά ενός λόφου, ήταν το παλιομονάστηρο και στην άλλη ένα στεφάνι από βράχια, στο φρύδι του γκρεμού. Αποκεί πάνω μπορούσες ν’ αγναντεύεις στα δυτικά τον κάμπο της Δερόπολης με τα νερά του Δρίνου να λαμποκοπάνε…»

Και κάθε φορά που πας να ψιθυρίσεις κάτι, σαν υπαινιγμό να πούμε, οι άλλοι σε κοιτάζουν δήθεν ξαφνιασμένοι, σαν να θέλουν να πουν: "Τι εννοείς; Δεν έχουμε Δημοκρατία;". Θυμάσαι τότε εκείνον τον τύπο στον σταθμό του Ηλεκτρικού στα Πευκάκια, τον τύπο του Ντωμιέ που λέγαμε: "Οι δουλίτσες μας, ε; Τα συμφέροντά μας, ε;". Και μουρμουρίζεις μέσα σου: "Μόνο οι τρελοί και τα ψώνια μιλάνε".

Μέσα από τη μνήμη και τον συνειρμό, ο αφηγητής οδηγείται στα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια, καθώς και στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης σε ΄ενα ορεινό χωριό της Ηπείρου, κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Επιστροφή στον χαμένο χλοερό παράδεισο της απολεσθείσας παιδικής αθωότητας;Καθόλου. Διότι σύμφωνα με τις περιγραφές, τα χρόνια εκείνα δεν ήταν διόλου ζηλευτά - ούτε καν ιδωμένα από τη μακρινή απόσταση της κατοπινής μεσήλικης ζωής. Δεν υπάρχει επομένως καμία εξιδανίκευση.