Μαρία Μήτσορα

Δεκαπέντε διηγήµατα, µερικά ήδη δηµοσιευµένα, τα περισσότερα καινούρια και γυαλιστερά (ακόµα κι αν είναι σκοτεινή η λάµψη τους). Οι πρωταγωνίστριες κι οι πρωταγωνιστές πάντα στο σταυροδρόµι του Τυχαίου µε το Προδιαγεγραµµένο, καµιά φορά τραβάνε την ουρά του Κέρβερου. Παίζουν µε τη ζωή παίζοντας τη ζωή τους. Στο τέλος θα σπάσουν τα δεσµά των φράσεων και θα τρέξουν να κρυφτούν πάλι µέσα στους καθρέφτες.

Οκτώ συγγραφείς αφηγούνται εγκλήµατα πάθους, εξιχνιάζουν ιστορίες ερωτικής απόγνωσης. Ο Γιάννης Ατζακάς, η Ελένη Γιαννακάκη, ο Κώστας Καβανόζης, ο Χρίστος Κυθρεώτης, η Μαρία Μήτσορα, ο Τεύκρος Μιχαηλίδης, ο Χρήστος Οικονόµου και η ΣώτηΤριανταφύλλου γράφουν από ένα διήγηµα όπου η ερωτογραφία διασταυρώνεται µε τη noir γραφή, κλίνοντας άλλοτε προς τον σκληρό ρεαλισµό ή την παραµυθητική αφήγηση, άλλοτε προς τη σκο­τεινή παρωδία ή την αλλόκοτη περιπέτεια κι άλλοτε προς την υπερβατική πρόζα ή την κοινωνική σάτιρα. Όταν η ερωτική παραφορά οδηγεί τους ήρωες στη ρίζα του κακού, στη ρίζα της ύπαρξης...

Μια µετακόµιση στη δυτική πλαγιά του Λυκαβηττού. Ένα ξαφνικό πέρασµα από το καλοκαίρι στον χειµώνα. Περιπέτειες της ψυχής. Στο σκιερό πίσω κηπάκι, πετάει χαµηλά κι ένα καινούριο είδος πουλιού που εµφανίστηκε µετά τις πυρκαγιές. Μερικοί φοβούνται πως διαβάζει τις σκέψεις. Άλλοι ότι τρέφεται µε ψηφιακά ψίχουλα ψυχών. Τα απόβραδα ένας ευτραφής κύριος φωνάζει: «Βοήθεια, νυχτώνει!». Ο Ερµής σίγουρα αφαιρέθηκε, ξέχασε αφύλαχτη µια τρύπα στην άσφαλτο – ένα πέρασµα που ενώνει τον πάνω κόσµο µε τον κάτω. Από εκεί µπαινοβγαίνουν η κυρία Τασία –µια µοδίστρα πεθαµένη εδώ και χρόνια– κι ο άσπρος γάτος της ο Γουλιέλ­µος ΚαταΒάθος. Αυτοί οι δύο, που ισχυρίζονται ότι έχουν ανοίξει Γραφείο Ευρέσεως Φαντασµάτων, στην αρχή µοιάζουν µε κλασικό ντουέτο κατεργαραίων. Τελικά όµως πρόκειται για µεγάλους καταφερτζήδες που θα στήσουν, για χάρη της ηρωίδας µας, το δείπνο της Εκάτης στο πίσω κηπάκι µε τα φλύαρα φυτά. Πόσα από αυτά θα χωρέσουν άραγε σε ένα τόσο µικρό βιβλίο... Τώρα που στους καιρούς µας η συγγραφέας είναι κι αυτή αδύναµη σαν την ελπίδα.

«Kάποιος είπε: “Τα όρια του κόσμου μου είναι τα όρια της γλώσσας μου”.

Έτσι είναι· γι’ αυτό, όσο πιο τσακισμένα τα ελληνικά, ο κόσμος γύρω μας, ο κόσμος μέσα μας είναι έτοιμος να καταρρεύσει. Oι λέξεις και τα πρόσωπα και τα πράγματα. H βαθύτερη, η κρυφή σχέση που έχουν μεταξύ τους. Φύσει ή θέσει; Aυτή ήταν η αρχαία έριδα, από την εποχή του Aριστοτέλη. Aυτό είναι το βαθύ και επίμονο ερωτηματικό.

H σχέση με τις λέξεις είναι η σχέση με τους ανθρώπους, με τα πράγματα, είναι η σχέση με τη ζωή».

Η συγγραφέας Μαρία Μήτσορα, εξηγώντας τη σχέση της με τις λέξεις, γράφει μια μυθιστορηματική αυτοβιογραφία.