Μάρκους Πφίστερ

«Εντάξει, πιτσιρίκο! Θα παίξουμε μαζί σου. Όμως με μια προϋπόθεση. Να σε δούμε να πετάς ψηλά. Να φτάνεις το φεγγάρι!» έκραξαν γελώντας κοροϊδευτικά τα μεγάλα κοράκια. Ο μικρός τρόμαξε. Έτρεμε! Ξάφνου όμως τον είδα να παίρνει φόρα και να πετάει ψηλά σαν σφαίρα προς το απίστευτα μακρινό φεγγάρι. Ε, όχι! Λέτε να πήγε καλά αυτή η ιστορία; Να τα έβγαλε άραγε πέρα ο μικρός αλλά θαρραλέος κόρακας; Πολύ θα ήθελα να ξέρω τι απέγινε.

Το ψάρι που το έλεγαν Ουράνιο Τόξο έχει μια φορεσιά από πολύχρωμα αστραφτερά λέπια κι είναι το ωραιότερο ψάρι σ' όλο τον ωκεανό.

Μα καμαρώνει τόσο για την ομορφιά του και είναι τόσο ακατάδεχτο, που γρήγορα μένει μόνο κι έρημο. Ώσπου κάποιος του δίνει μια καλή συμβουλή. Το Ουράνιο Τόξο βάζει τότε στην άκρη το καμάρι και την περηφάνια του κι αποφασίζει να χαρίσει χαρά στ' άλλα ψάρια. Γιατί καταλαβαίνει ότι μόνος του δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος.