Mark Twain

Tom Sawyer does not like school. He does not like work, and he never wants to get out of bed in the morning. But he likes swimming and fishing, and having adventures with his friends. And he has a lot of adventures. One night, he and his friend Huck Finn go to the graveyard to look for ghosts.
They don't see any ghosts that night. They see something worse than a ghost - much, much worse...

'Who could read the programme for the excursion without longing to make one of the party?'So Mark Twain acclaims his voyage from New York City to Europe and the Holy Land in June 1867. His adventures produced The Innocents Abroad, a book so funny and provocative it made him an international star for the rest of his life. He was making his first responses to the Old World - to Paris, Milan, Florence, Venice, Pompeii, Constantinople, Sebastopol, Balaklava, Damascus, Jerusalem, Nazareth, and Bethlehem. For the first time he was seeing the great paintings and sculptures of the 'Old Masters'. He responded with wonder and amazement, but also with exasperation, irritation, disbelief. Above all he displayed the great energy of his humour, more explosive for us now than for his beguiled contemporaries.

Tom Canty and Edward Tudor could have been identical twins. Their birthdays match, their faces match, but there the likeness stops. For Edward is a prince, heir to King Henry VIII, whilst Tom is a miserable pauper.

But when fate intervenes, Edward is thrown out of the palace in rags, leaving ignorant Tom to play the part of a royal prince. Even those who have never read the novel will be familiar with Twain's classic tale of mistaken identity: at once an adventure story and a fantasy of timeless appeal.

Tom Sawyer, a shrewd and adventurous boy, is as much at home in the respectable world of his Aunt Polly as in the self-reliant and parentless world of his friend Huck Finn. The two enjoy a series of adventures, accidentally witnessing a murder, establishing the innocence of the man wrongly accused, as well as being hunted by Injun Joe, the true murderer, eventually escaping and finding the treasure that Joe had buried. Huckleberry Finn recounts the further adventures of Huck, who runs away from a drunken and brutal father, and meets up with the escaped slave Jim. They float down the Mississippi on a raft, participating in the lives of the characters they meet, witnessing corruption, moral decay and intellectual impoverishment. Sharing so much in background and character, these two stories, the best of Twain, indisputably belong together in one volume.

Αγαπητοί αναγνώστες, Αυτή είναι η ιστορία μου. Πρόλαβα να τη γράψω λίγο πριν από το τέλος και ό,τι διηγούμαι είναι πέρα για πέρα αληθινό. Αν και κάποια από τα πράγματα που αναφέρω είναι αρκετά πολύπλοκα για να γίνουν κατανοητά από το σκυλίσιο μυαλό μου, είμαι βέβαιη πως για εσάς θα είναι ξεκάθαρα και ευκολονόητα. Πιστεύω πως όταν τη διαβάσετε θα γίνετε σοφότεροι όσον αφορά την επίδραση που έχετε εσείς, οι άνθρωποι, πάνω στη δική μας ζωή, στη ζωή των ζώων. Αυτός, εξάλλου, είναι και ο λόγος που την έγραψα. Με βαθιά εκτίμηση, Αϊλίν Μέιβουρνιν H "Ιστορία ενός σκυλιού" εμφανίστηκε πρώτη φορά σε συνέχειες στο περιοδικό Harper’s Magazine το 1903. Έναν χρόνο μετά κυκλοφόρησε με τη μορφή βιβλίου για την αγγλική οργάνωση National Antivivisection Society. Στην έκδοση περιλαμβάνεται γράμμα του Μαρκ Τουέιν στον γραμματέα της οργάνωσης.

Μάστορας των τεχνικών της υπερβολής, της ασέβειας και της ολύμπιας αταραξίας, ο Μαρκ Τουέιν υπήρξε μεγάλος χιουμορίστας, ένας κυνικός, που οι αφορισμοί του έμειναν στην ιστορία. Κατερίνα Σχινά

"Η Ιωάννα της Λωρραίνης μ’ αρέσει περισσότερο απ' όλα τα βιβλία μου και είναι, χωρίς καμία αμφιβολία, το καλύτερο. Εξάλλου, μου πρόσφερε επταπλάσια ευχαρίστηση απ' οποιοδήποτε άλλο: δώδεκα χρόνια προετοιμασίας και δύο χρόνια συγγραφής. Η Ζαν ντ' Αρκ είναι αναμφίβολα η πιο εκπληκτική προσωπικότητα του ανθρώπινου γένους." (Μαρκ Τουέιν) "Η Ζαν ντ' Αρκ είναι το µόνο ιστορικό, υπαρκτό πρόσωπο που ενσαρκώνει όλες εκείνες τις αρετές τις οποίες ο Τουέιν αντιλαµβανόταν ως το Ευγενές στον άνθρωπο. Έπρεπε να πει την ιστορία της, γιατί συνιστά τον μοναδικό αντίλογο στον πεσιμισμό του και την ντετερμινιστική φιλοσοφία του." (Ρόμπερτ Γουίγκινς) Όταν οι "Προσωπικές αναμνήσεις της Ιωάννας της Λωρραίνης" εμφανίστηκαν σε συνέχειες στο "Harper's Magazine" το 1895, ο Μαρκ Τουέιν ήταν ήδη συγγραφέας διεθνούς φήμης. Τα δύο πιο δημοφιλή μυθιστορήματά του, "Χάκλμπερι Φιν" και "Τομ Σόγιερ", είχαν ήδη κερδίσει τις καρδιές του κοινού και των κριτικών. Παρόλο που τα προηγούμενα έργα του είχαν σημειώσει μεγάλη επιτυχία, το ίδιο του το επίτευγμα τον εμπόδισε να περάσει σ' ένα διαφορετικό λογοτεχνικό είδος. Το έργο "Πρίγκιπας και φτωχός" αντιπροσώπευε την αρχική απόπειρά του στην ιστορική μυθοπλασία. Το βιβλίο δεν γνώρισε αμέσως επιτυχία - ήταν μεγάλη η αλλαγή από την εικόνα του Αμερικανού χιουμορίστα που υπήρξε χαρακτηριστική του Τουέιν. Οι αναγνώστες ανέμεναν ότι η ιδιαίτερη σφραγίδα του χιούμορ και της αφήγησής του θα διαπερνούσε όλα του τα έργα και απογοητεύονταν όταν κάποιο βιβλίο του παρεξέκλινε από το προσδοκώμενο. Για τον λόγο αυτόν, ο Τουέιν αποφάσισε να εκδώσει ανώνυμα την πρώτη -σε συνέχειες- εκδοχή της Ιωάννας της Λωρραίνης, ώστε το βιβλίο να κριθεί αποκλειστικά για την αξία του. Η απαίτησή του για ανωνυμία δείχνει σαφέστατα το μέγεθος του θαυμασμού του για τον χαρακτήρα της Ιωάννας και τον σεβασμό του για την ιστορία της ζωής της. Η σχολαστική έρευνα του Τουέιν -ένα πραγματικό έργο αγάπης- διήρκεσε δώδεκα χρόνια, ενώ άλλα δύο χρόνια αφιερώθηκαν στη συγγραφή του μυθιστορήματος. Σύμφωνα με τον βιογράφο του, το βαθύ ενδιαφέρον του Τουέιν για την Ιωάννα της Λωρραίνης γεννήθηκε όταν ήταν ακόμα μαθητευόμενος τυπογράφος στο Χάνιμπαλ του Μισούρι. Κάποια μέρα, ενώ επέστρεφε από τη δουλειά, ο Τουέιν βρήκε στον δρόμο ένα σκισμένο φύλλο που το είχε παρασύρει ο αέρας. Εξετάζοντάς το από περιέργεια, ανακάλυψε ότι ήταν από ένα ιστορικό βιβλίο για την Ιωάννα της Λωρραίνης. Αυτό το επεισόδιο τού άνοιξε την όρεξη να μάθει περισσότερα για τη ζωή της, και η έλξη που ένιωσε για τη γενναία ηρωίδα ολοένα και μεγάλωνε, μέχρι που κορυφώθηκε, χρόνια αργότερα, στο καλύτερο, κατά τον ίδιο, έργο του. Ως ιστορικό μυθιστόρημα, η "Ιωάννα της Λωρραίνης" δεν ακολούθησε τις υφιστάμενες συμβάσεις του είδους. Ο Τουέιν δημιούργησε τον φανταστικό άρχοντα Λουί ντε Κοντ, που διηγείται τις αναμνήσεις από τη θητεία του ως ακολούθου και γραμματέως της Ιωάννας. Ο αληθοφανής χαρακτήρας του ντε Κοντ ως βασικού αφηγητή επικυρώνεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι ο Τουέιν αναφέρει πως τα απομνημονεύματα είναι μια πρόσφατη μετάφραση. Η "από πρώτο χέρι" αφήγηση των γεγονότων της ζωής της Ιωάννας χρησιμεύει προκειμένου να πειστούν οι αναγνώστες για την αλήθεια της ιστορίας της, ενισχύοντας τις συχνά αόριστες λεπτομέρειες που υπάρχουν στα ιστορικά βιβλία. Κατά σύμπτωση, τα αρχικά του μυθιστορηματικού αφηγητή -S. L. C.- είναι τα ίδια με εκείνα του πραγματικού ονόματος του Τουέιν: Samuel Langhorne Clemens. Έτσι, ο ντε Κοντ είναι το alter ego του Τουέιν, η persona που απόλαυσε μια μακροχρόνια φιλία με την Ιωάννα της Λωρραίνης - την πιο αγαπημένη ιστορική μορφή του Τουέιν.

Στο Λονδίνο του 16ου αιώνα, σ' έναν τόπο και μια εποχή όπου βασιλεύουν οι κοινωνικές αδικίες, γεννιούνται δυο παιδιά: Ο ένας είναι ο γιος του βασιλιά, ο πρίγκιπας Εδουάρδος Τυδόρ, κι ο άλλος ο φτωχός Τομ Κάντυ, γιος μιας οικογένειας ζητιάνων. Τα δυο παιδιά μοιάζουν πολύ μεταξύ τους και, χάρη σε μια ακραία σύμπτωση, θα συναντηθούν, θα αλλάξουν ρούχα και θα βρεθούν για λίγες μέρες το ένα στη θέση του άλλου... Πώς θα νιώσει άραγε ο νεαρός πρίγκιπας όταν, ντυμένος με κουρέλια, ζήσει από κοντά τα βάσανα του λαού του; Και ο φτωχός Τομ τι θα κάνει σαν βρεθεί στο θρόνο της Αγγλίας; Το μυθιστόρημα Πρίγκιπας και φτωχός είναι ένα έργο «χιουμοριστικής φαντασίας». Ένα έργο που παραμένει επίκαιρο και απευθύνεται σε νέους...κάθε ηλικίας!

"Οι περισσότερες από τις περιπέτειες αυτού του χρονικού, συνέβηκαν πραγματικά. Μια-δυο ήταν από προσωπική μου πείρα, τις άλλες έζησαν διάφοροι συμμαθητές μου του σχολείου. Ένα γνωστό μου αγόρι, μου χρησίμεψε για να περιγράψω τον Χοκ Φιν, ενώ τον Τομ Σόγιερ τον δημιούργησα αναπλάθοντας τρία αγόρια που ήξερα. Έκανα, δηλαδή, αυτό που οι αρχιτέκτονες ονομάζουν "συνθετική εργασία". Οι δεισιδαιμονίες που αφθονούν σ' αυτή την αφήγηση ήταν κάτι το πολύ συνηθισμένο ανάμεσα στα παιδιά και στους σκλάβους των δυτικών πολιτειών της Αμερικής, την εποχή που διαδραματίζεται αυτή η ιστορία - γι' αυτό δεν πρέπει να σας ξαφνιάσουν. Γράφοντας αυτό το βιβλίο, είχα σαν κύριο σκοπό να ψυχαγωγήσω τα παιδιά -αγόρια και κορίτσια- μα ελπίζω να το βρουν το ίδιο διασκεδαστικό και οι μεγάλοι, αφού θα τους θυμίσει πώς σκέφτονταν, πώς φέρονταν, και σε τι απίθανες καταστάσεις τύχαινε να μπλεχτούν, καμιά φορά, με την παιδική ανεμελιά τους..."