Θέατρο (7ος τόμος)

Ως σήμερα έχω αποφύγει να μιλήσω για ζώντα άνθρωπο. Κάθε παρόμοια ομιλία κρύβει δύο παγίδες. Πρώτη παγίδα είναι ότι ο δημιουργός βρίσκεται σε μια αέναη τροχιά. Είναι δύσκολο να επιβάλλεις την στάση στο έργο, να πεις κρίνω ως εδώ, την ώρα που ο δημιουργός μπορεί να υπερβεί και να φωτίσει αλλιώς το πριν, με τα μεταγενέστερα έργα του. Ο δεύτερος λόγος που ως σήμερα απέφυγα να μιλήσω είναι γιατί στην χώρα μας ο δημοσιογράφος τείνει να γίνει ένα είδος παντογνώστη, που αποφαίνεται επί παντός του επιστητού, από τις τελευταίες τεχνολογικές ανακαλύψεις ως τις πολιτικές εξελίξεις στα άκρα του πλανήτη. Και θεωρώ γελοία αυτή την εκδοχή του δημοσιογραφικού λειτουργήματος.
Δέχθηκα, όμως, διότι ο Ιάκωβος Καμπανέλλης δεν είναι απλώς ένας ιδιαίτερα σημαντικός συγγραφέας. Αποτελεί ταυτόχρονα ένα υπόδειγμα πνευματικού ανθρώπου, που διασχίζει την εποχή του ως παράδειγμα έργου και ζωής μαζί. Αποτελεί ένα σημείο αναφοράς με έναν τρόπο πολύ ευρύτερο, εκείνον που χαρίζει σπάνια η κοινωνία στους δημιουργούς και αναφέρει χαρακτηριστικά ο ποιητής "μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και Διονύσιο Σολωμό".