Διηγήματα των Χριστουγέννων

Στης άκρης του κόσμου την ακροθαλασσιά μας περιμένει ο Κόρδης με τους νέους και τις συντροφιές. Μας προσκαλεί με τις ζωγραφικές του. Απλώνει εμπρός μας τους παρθένους ουρανούς του και τις θάλασσες, τα ατόφια μπλε, τα ροζ, τα πράσινα, τα μαβιά. Το κάθε τι καθάριο και σαφές, ωσάν το χώρο να πληροί η ατμόσφαιρα, η πιο διαυγής και κρυστάλλινη, ο αιθέρας της εγγύτητος των πάντων. Μη δυστροπείτε. Μη βραδύνετε. Σπεύσατε να χαρούμε τον κόσμο της καθαρότητας. Το ανέγγιχτο σαν το χιόνι χρώμα, το οξύγραφο σαν το ξίφος σχέδιο, που μας φθάνει ως αιωνόβιο χάρισμα ρωμέϊκης ζωγραφικής. Που εξοστρακίζει κάθε ασάφεια τοπίου ή σκοτεινάγρα της ψυχής. Το αγαπητικόν. Την αγάπη υμνεί αυτή η ζωγραφική και με τις παρέες των νέων και με τα ζευγάρια και με τα σταρένια πρόσωπα των γερόντων. Με τη σεμνή έκφραση, με τη συμπόνοια, με τη συντροφικότητα. Ευχαριστούμε το ζωγράφο που μας συνάθροισε στο ακρογιάλι να μας φιλέψει τους μελένιους καρπούς της παραδόσεως. Και του ευχόμαστε το ταξίδι του να 'χει το νεύρο να ξεπεράσει και τις συμπληγάδες της παραδόσεως