Σάμουελ Μπέκετ

Δυο φίλοι, ο Μερσιέ και ο Καμιέ, (μέσης ηλικίας, ο ένας ψηλός, ο άλλος χοντρός), μετά από πολλές και μακρές διαβουλεύσεις, αποφασίζουν ένα ταξίδι σε αναζήτηση ενός στόχου (άδηλου, τόσο για μας όσο και, καθώς φαίνεται, γι αυτούς). Το ταξίδι καταλήγει σε βόλτα, στην πόλη αλλά και στην ύπαιθρο, και διακόπτεται συχνά λόγω βροχής ή κόπωσης, οπότε οι φίλοι μας βρίσκουν καταφύγιο σε μπαρ και πορνεία (στην πόλη) ή σε χαλάσματα (στην εξοχή).[...]

Τώρα ποιος; Τώρα που; Τώρα πότε; Χωρίς να το ψάχνω. Εγώ, να λέω εγώ. Χωρίς να το εννοώ. Να τα λέω ερωτήσεις, υποθέσεις. Να προχωράω μπροστά, να το λέω προχωράω, να το λέω μπροστά. Λες να 'γινε και κάποια μέρα, εντάξει πήρε μπρος, να 'μεινα μέσα, που μέσα, αντί να βγω έξω, όπως έκανα πάντα, να περάσω μέρα και νύχτα όσο γίνονταν πιο μακριά, δεν ήταν μακριά. Κάπως έτσι μπορεί ν' άρχισε. Νομίζεις πώς απλώς ξεκουράζεσαι, για να επανέλθεις δριμύτερος, ή χωρίς απώτερο λόγο, και σε λιγάκι ανακαλύπτεις πως σου είναι εντελώς αδύνατο να κάνεις οτιδήποτε πια. Αδιάφορο πώς έγινε όλο αυτό. Αυτό, λέγε αυτό, χωρίς να ξέρεις ποιο. Ίσως το μόνο που έκανα ήταν ν' αποδεχτώ εντέλει μια κατάσταση παλιά. Αν και εγώ δεν έκανα τίποτα. Μοιάζω σα να μιλάω, εγώ, δεν είμαι εγώ, για μένα, δεν είναι για μένα. Αυτές οι λίγες γενικές παρατηρήσεις για ν' αρχίσουμε. Και τώρα τι θα κάνω, τι πρόκειται να κάνω, τι πρέπει να κάνω, στην κατάσταση που βρίσκομαι, πως να προχωρήσω; Με απλή και καθαρή απορία; Ή με καταφάσεις και αρνήσεις που θ' αναιρούνται καθώς προφέρονται, ή αργά ή γρήγορα; Σε γενικές γραμμές. Θα υπάρχουν ασφαλώς κι άλλα κόλπα. Αλλιώς θα 'ταν χαμένη υπόθεση. Μα είναι χαμένη υπόθεση. [...]

Το τέλος γράφτηκε το 1946 στα γαλλικά με τον τίτλο La Fin και το 1954 μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον ίδιο τον συγγραφέα με τον τίτλο The End. Μέσω αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο, παρακολουθούμε τη σταδιακή αποξένωση και αποδόμηση (βιολογική, ψυχική και πνευματική) του ήρωα. Η πλοκή της ζωής του έχει ήδη προηγηθεί και την πορεία της τελικής ευθείας διατρέχει η γλώσσα και το ύφος του Μπέκετ: Λόγος τολμηρός, ωμός, φαινομενικά "αθώος λογοτεχνίας"· σαρκασμός, χιούμορ, ειρωνεία· γλώσσα υπαινικτική, ανατρεπτική, ανελέητη, ποιητική (άλλοτε με εσκεμμένη επιτήδευση και άλλοτε με σπαρακτική γνησιότητα)· κοινωνικοί, πολιτικοί και θρησκευτικοί σχολιασμοί, χωρίς διδακτισμό. Σχοινοβατώντας ανάμεσα στην ελεύθερη βούληση και τη μοίρα, ο ήρωας περιφέρεται ως "σάρκα ζωντανή" στο "γνωστό σκηνικό του μεγαλείου και της ερήμωσης". Ένα έργο δυνατό που προσφέρεται για πολλαπλή ανάγνωση.