Λούλου

Αν διατρέξει κανείς τη λογοτεχνική κληρονομιά του Φρανκ Βέντεκιντ και τη θεματική την οποία πραγματεύεται, είναι προφανές ότι το ζήτημα Γυναίκα είχε αρχίσει να τον απασχολεί ήδη σε πολύ νεαρή ηλικία και συνέχισε να τον απασχολεί μέχρι το τέλος της ζωής του. Στα έργα του Το Ξύπνημα της Άνοιξης, Χίνταλλα, Πνεύμα της Γης, Κουτί της Πανδώρας, Μίνε-Χάχα ή Η σωματική διαπαιδαγώγηση νεαρών κοριτσιών, Μουσική και Φραντσίσκα, ένα από τα θέματα που ερευνά είναι η φύση της γυναικείας σεξουαλικότητας και η θέση της γυναίκας σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Στο Ξύπνημα της Άνοιξης υπάρχει κιόλας ένα πρόπλασμα της Λούλου, η δεκαπεντάχρονη Ίλζε, που ακούει αβίαστα το κάλεσμα της σεξουαλικότητάς της με την αφοπλιστική αθωότητα και αφέλεια της ηλικίας της. Η Δούλου, στη θεατρική ζωή της των εκατό και περισσότερων χρόνων έχει χαρακτηριστεί πόρνη, νυμφομανής, ανδροβόρο θηλυκό, μοιραία γυναίκα, έκφυλο και διεστραμμένο πλάσμα, αλλά για τον σκεπτόμενο αναγνώστη / θεατή / κριτικό παραμένει ένα μυστήριο. Αυτή είναι η κοινωνική μοίρα της γυναίκας, στην οποία κάθε άνδρας προβάλλει τις προσωπικές του φαντασιώσεις και επιθυμίες. Η Λούλου, εξαιτίας όλων αυτών των προβολών, γίνεται διαρκώς αυτό που επιθυμεί ο εκάστοτε σύντροφος / εραστής / σύζυγος, ώσπου χάνεται η αυτόνομη υπόσταση και ιστορία της. [...]