Georges Simenon

Όμως μέσα σ’ αυτό το ντουλάπι υπήρχε ένα πτώμα που πρέπει να το τοποθέτησαν εκεί όρθιο και σιγά σιγά να δίπλωσε στα δύο. Ανήκε σε μια γυναίκα περίπου τριάντα χρόνων, πολύ ξανθιά –βαμμένη ξανθιά–, που ήταν ντυμένη με ένα λεπτό, μάλλινο, μαύρο φόρεμα.
Ο Ντονζ δεν φώναξε. Ιδιαίτερα χλομός, πλησίασε το γυάλινο κλουβί του Ραμιουέλ και έσκυψε στο γκισέ για να του μιλήσει.
– Ελάτε να δείτε…
Ο λογιστής τον ακολούθησε.

Ίσως ήταν αυτό που, εν αγνοία του, αποπροσανατόλιζε από το πρωί τον Μαιγκρέ. Εννιά φορές στις δέκα, μια έρευνα, μια αληθινή έρευνα, τον βύθιζε απ’ τη μια στιγμή στην άλλη σ’ ένα καινούργιο περιβάλλον, τον έφερνε αντιμέτωπο με ανθρώπους ενός κόσμου που του ήταν άγνωστος ή που ελάχιστα γνώριζε, και έπρεπε να μάθει τα πάντα, τις παραμικρότερες λεπτομέρειες, μέχρι και τα τικ μιας κοινωνικής τάξης που δεν του ήταν οικεία. Ο Μαιγκρέ, ανήμερα των Χριστουγέννων σ’ ένα χιονισμένο εορταστικό Παρίσι, μακριά απ’ το γραφείο του και τις γειτονιές του Παρισιού ή τις διάφορες μικρές πόλεις της Γαλλίας, διευθύνει μια έρευνα από το σπίτι του: το πρόβλημα είναι στους γείτονές του και το κοριτσάκι που μεγαλώνουν. Ο αναγνώστης βρίσκεται στον οικείο, καθημερινό χώρο του διάσημου επιθεωρητή, με τις μικροσυνήθειές του και την έντονη παρουσία της συζύγου του. Μια ιδιαίτερα ανθρώπινη πλευρά του Μαιγκρέ, σε μια ιστορία με αρκετό χιούμορ. Η δεύτερη νουβέλα Εφτά σταυροί σ’ ένα σημειωματάριο, μια από τις ωραιότερες χριστουγεννιάτικες ιστορίες του Σιμενόν, διαδραματίζεται στην αίθουσα των κεντρικών της Άμεσης Δράσης με τον τεράστιο χάρτη του Παρισιού και τα φωτάκια του που αναβοσβήνουν σε κάθε περιοχή της πόλης που έχει πρόβλημα. Είναι νύχτα Χριστουγέννων. Μια γριά τοκογλύφος δολοφονείται. Ένα δεκάχρονο αγόρι και ο δολοφόνος σε μια τρελή διαδρομή στο Παρίσι τα χαράματα μετά το ρεβεγιόν. Το Μικρό εστιατόριο της οδού Τερν αρχίζει με την αυτοκτονία ενός Ρώσου σ’ ένα άδειο καφέ τη νύχτα των Χριστουγέννων, όταν η πόλη αρχίζει να γιορτάζει. Μια πόρνη αναλαμβάνει να σώσει μια άβγαλτη, χαμένη κοπέλα σε απόγνωση, που παρασύρεται από άντρες του υποκόσμου. Σε μια πόλη στολισμένη και φωταγωγημένη που σφύζει από ζωή, ο Σιμενόν περιγράφει έναν άλλο κόσμο που δεν φαίνεται, πιο σκοτεινό και πιο μοναχικό. Στο κέντρο των τριών ιστοριών δύο παιδιά και μια κοπέλα – και τελικά, μετά την αγωνία και το αδιέξοδο, με παράδοξους τρόπους η γιορτή επιτυγχάνεται.

Εκείνη τη μέρα στο μπλε δωμάτιο του ξενοδοχείου ο Τόνυ και η Αντρέ κουβεντιάζουν μετά την ερωτική πράξη. "Αν ξανάβρισκα την ελευθερία μου... θα ξανάβρισκες κι εσύ τη δική σου;" Ο Τόνυ δεν απαντά στην ερώτηση. Ο ανακριτής και ο ψυχίατρος θέλουν τώρα να καταλάβουν. Να καταλάβουν γιατί ο Τόνυ μετά απ' αυτήν τη συνάντηση απέφευγε την ερωμένη του. Γιατί έφυγε ξαφνικά σε διακοπές με τη σύζυγο και την κόρη του. Γιατί την ημέρα της τραγωδίας είχε εξαφανιστεί. Ο Τόνυ δεν απαντά στις ερωτήσεις αλλά ξαναζεί τους μήνες που κύλησαν μετά την τελευταία του συνάντηση στο μπλε δωμάτιο. "Θα ξανάβρισκες κι εσύ την ελευθερία σου;" Οι ένορκοι που θ' αποφανθούν για την ενοχή του Τόνυ δεν έχουν καμιά αμφιβολία ως προς την απάντηση. Ένας Σιμενόν αναπάντεχος όπου ξαναβρίσκουμε όλες τις αρετές που τον κατέστησαν έναν από τους μεγάλους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Δυνατή πλοκή, βαθιά ψυχογραφία των ηρώων, υποδειγματική δομή. Ένα μυθιστόρημα που αξίζει να ανακαλύψετε. Τραχύ, ταραγμένο και απίστευτα μοντέρνο.

Εκείνη τη μέρα στο μπλε δωμάτιο του ξενοδοχείου ο Τόνυ και η Αντρέ κουβεντιάζουν μετά την ερωτική πράξη. "Αν ξανάβρισκα την ελευθερία μου... θα ξανάβρισκες κι εσύ τη δική σου;" Ο Τόνυ δεν απαντά στην ερώτηση. Ο ανακριτής και ο ψυχίατρος θέλουν τώρα να καταλάβουν. Να καταλάβουν γιατί ο Τόνυ μετά απ' αυτήν τη συνάντηση απέφευγε την ερωμένη του. Γιατί έφυγε ξαφνικά σε διακοπές με τη σύζυγο και την κόρη του. Γιατί την ημέρα της τραγωδίας είχε εξαφανιστεί. Ο Τόνυ δεν απαντά στις ερωτήσεις αλλά ξαναζεί τους μήνες που κύλησαν μετά την τελευταία του συνάντηση στο μπλε δωμάτιο. "Θα ξανάβρισκες κι εσύ την ελευθερία σου;" Οι ένορκοι που θ' αποφανθούν για την ενοχή του Τόνυ δεν έχουν καμιά αμφιβολία ως προς την απάντηση. Ένας Σιμενόν αναπάντεχος όπου ξαναβρίσκουμε όλες τις αρετές που τον κατέστησαν έναν από τους μεγάλους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Δυνατή πλοκή, βαθιά ψυχογραφία των ηρώων, υποδειγματική δομή. Ένα μυθιστόρημα που αξίζει να ανακαλύψετε. Τραχύ, ταραγμένο και απίστευτα μοντέρνο.

Φτάσαμε στο Ρετέλ και εκεί, ξαφνικά, για πρώτη φορά, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ήμασταν πλέον άνθρωποι όπως όλοι οι άλλοι, αλλά πρόσφυγες. Μίλησα στο πρώτο πληθυντικό, αν και ακόμη δεν ήξερα τι πίστευαν οι συνταξιδιώτες μου. Πιστεύω ωστόσο ότι σε ελάχιστο χρόνο καταλήξαμε ν’ αντιδρούμε λίγο-πολύ με τον ίδιο τρόπο. [...] Ίσως να μην είχαμε φτάσει στην αδιαφορία, όμως ο καθένας μας είχε εγκαταλείψει την ιδέα να σκέφτεται οτιδήποτε. [...] Δεν ήμουν ταραγμένος. Αναρωτιόμουν για όλα αυτά εντελώς ρεαλιστικά, κάπως σαν παιχνίδι, γιατί όλα ήταν πλέον πιθανά. Ήταν τόσο πιθανό όσο και ο θάνατος του μηχανικού μέσα στο θάλαμο της ατμομηχανής, η ακόμη, εγώ προσωπικά, να έχω κάνει έρωτα, εν μέσω σαράντα ατόμων, με μια γυναίκα που δεν γνώριζα την προηγουμένη και είχε μόλις βγει από τη φυλακή.

 "Έκλεψα τα ρολόγια και σκότωσα τη δεσποινίδα Βιλμός, την αδελφή τού ωρολογοποιού του χωριού μου. Είχα ήδη σκοτώσει έναν αξιωματικό σας, στη γωνία της παρόδου του βυρσοδεψείου, για να του πάρω το περίστροφο, γιατί ήθελα πολύ να έχω ένα περίστροφο. Διέπραξα πράξεις πολύ πιο ειδεχθείς, διέπραξα το μεγαλύτερο έγκλημα τού κόσμου, όμως αυτό δεν σάς αφορά. Δεν είμαι ούτε φανατικός, ούτε ταραχοποιός, ούτε πατριώτης. Είμαι ένα κάθαρμα ".Η ιστορία ενός πολύ κακού ανθρώπου πού ζει σε πολύ σκοτεινούς καιρούς. "Το χιόνι ήταν βρόμικο", που εκδόθηκε το 1948, είναι το πιο ζοφερό, το πιο σκοτεινό μυθιστόρημα τού Σιμενόν. Ανήκει στη σειρά των romans durs [σκληρά μυθιστορήματα], όπως τα αποκαλούσε ο συγγραφέας τους.Μια κατεχόμενη χώρα στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Φρανκ Φριντμάιερ, δεκαοκτώ ετών, λύκος μες στους λύκους, πεινασμένος κι ανελέητος. Μόνο στο αίμα και στο χρήμα βρίσκει ικανοποίηση. Χωρίς ηθικές αρχές και χωρίς στόχο, ξεκινά την καριέρα τού εγκληματία, με πρώτη πράξη τα μαχαίρωμα ενός Γερμανού αξιωματικού αργά το βράδυ. Έπειτα διαπράττει κι άλλον φόνο -με θύμα κάποια συγχωριανή του- στη διάρκεια μιας διάρρηξης. Εξαπατά και ταπεινώνει ερωτικά μια νεαρή γυναίκα που μένει δίπλα στο διαμέρισμα όπου η μητέρα του ζει και διατηρεί πορνείο, για να την τιμωρήσει καταπώς φαίνεται για την έλξη που νιώθει προς αυτόν. Καθώς στο τέλος τον φυλακίζουν για ένα έγκλημα που δεν έκανε, βιώνοντας τη βία των κατακτητών, ο Φρανκ γίνεται ένας σκληροτράχηλος ασκητής, στο πρότυπο που έκανε διάσημο αργότερα ο Ζαν Ζενέ στην "Παναγία των λουλουδιών"."Συχνά τα παρομοιάζουν με τον "Ξένο" του Καμύ - πρόκειται για την ιστορία ενός νέου που βυθίζεται στο ηθικό κενό. Από ορισμένες απόψεις, "Το χιόνι ήταν βρόμικο" είναι καλύτερο από τον "Ξένο". Είναι λιγότερο εγκεφαλικό και πιο βαθύ. Το ύφος δεν είναι βέβαια τόσο φροντισμένο, μοιάζει όμως περισσότερο αληθινό και σκληρό. [...] Θα έφτανα να πω ότι "Το χιόνι ήταν βρόμικο" είναι ένα αριστούργημα".(James Hynes)