Χρήστος Σταμπουλής

Μέλος της γαλλικής αριστοκρατίας, ο Ογκύστ ντε Φουριέ, χαρακτηρίζεται ως υπερβολικά ιδιόρρυθμος ακόμα και για τα μέτρα της τάξης του. Όταν όμως ο ίδιος ερωτευτεί την Ζουλιέτ, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τους πάντες, και κυρίως, με τον ίδιο του τον θυελλώδη εαυτό, και θα αναγκαστεί να κάνει τις επιλογές του. Ευτυχώς που υπάρχει και κάποιος με μυαλό στην υπηρεσία του οίκου του, γιατί αλλιώς...

Το "Balzac?" είναι ένα steampunk κόμικ που εκτυλίσσεται στην Γαλλία (έτσι για αλλαγή) ενός εναλλακτικού 19ου αιώνα. Όπως κατά κάποιον τρόπο θέλει να δηλώσει και ο τίτλος του, το έργο είναι εμπνευσμένο από την "ανθρώπινη κωμωδία" του Γάλλου μυθιστοριογράφου, Ονορέ ντε Μπαλζάκ.

Αμέτρητες φλυαρίες έχουν ματαιοπονήσει στην προσπάθειά τους να εξορθολογήσουν και να εξανθρωπίσουν τους υπερήρωες, ή να αναπαραστήσουν κάποιο πνεύμα αρετής και ευγένειας στην "αιώνια μάχη" του "καλού" με το "κακό".

Όμως εδώ, για πρώτη φορά κάτι τελειώνει για τα καλά, χωρίς πολλά δράματα, για να μην ξαναρχίσει ποτέ πια, ούτε για πλάκα.

Οι υπερήρωες και οι δίδυμοί τους, οι υπερκακοί, τελειώνουν οριστικά. Για να φυτρώσει επάνω τους ο σπόρος ενός υπέροχου νέου κόσμου.

Μπερδευτήκατε; Δεν πειράζει. Το κόμικ αυτό απευθύνεται σε όλους. Από αυτούς που καραγουστάρουν υπερήρωες, μέχρι και αυτούς που είναι τελείως άσχετοι, ή ακόμα και αυτούς που δεν γουστάρουν ούτε καν τις γυαλιστερές υπερηρωϊκές βυζάρες...

Γιατί δεν πρόκειται για ένα ακόμα υπερηρωϊκό κόμικ.

Στην μεσαιωνική Ιαπωνία, σε έναν τόπο που ονομάζεται Πορφυρή Κοιλάδα, οι νέοι άρχοντες είναι διαφορετικοί: Προσπαθούν να αποφύγουν την μοίρα των προκατόχων τους. Προσπαθούν μέχρι και το τέλος...

'Ο μύθος της Πορφυρής Κοιλάδας έχει καταγραφεί όπως του αρμόζει. Βαθιά ανθρώπινος. Με το βάρος ενός κλασικού τραγικού έργου. Αλλά για καλή τύχη του επισκέπτη, χωρίς το ιδεολογικό κιτς του ηρωικού μυθιστορήματος, ούτε άρωμα μουχλιασμένης τραγωδίας. Κυλάει ανεπιτήδευτα το μελάνι, σαν να το βλέπουμε να ζωγραφίζει μπρος στα μάτια μας με την αμεσότητα της πρώτης εντύπωσης μια ανθρώπινη ιστορία με αληθινούς ανθρώπους. Και δεν εκπλήσσει τόσο, ότι αυτή η ελαφριά γραμμή μπορεί να αποδώσει με πιστότητα το δράμα, όσο ότι το δράμα γίνεται πιστευτό μόνο χάρη σ΄αυτήν την ελαφρότητα. Οι μυρωδιές που ξυπνά η ομίχλη στα φρέσκα χώματα, το άρωμα της δόξας, η ανάσα του θανάτου, το μεγαλείο και η μικρότητα, γνωστά και οικεία συναισθήματα, ξεχασμένοι κοινοί τόποι που μας εκπλήσσουν στο φως της Πορφυρής Κοιλάδας".

(από τον πρόλογο του Γιώργου Κωνσταντίνου)