Art

Κείμενα του Δημήτρη Πουλικάκου -ποιήματα, πεζά, θεατρικά, μεταφράσεις- από την εποχή του "Πάλι" και της beat δημιουργίας μέχρι και τα τελευταία μη δισκογραφημένα τραγούδια του. Ιστορικό τεκμήριο μιας καλλιτεχνικής πορείας πέντε δεκαετιών, ένα αμάλγαμα πειραματικής λογοτεχνικής φόρμας, λυρισμού, πολιτικής αμφισβήτησης, συναισθηματικής απλότητας και αυτοσαρκασμού, η αυθεντική έκφραση ενός διαχρονικού δημιουργού.

"Οι απεικονίσεις φυτών στα αρχαία ελληνικά νομίσματα υποδήλωναν, ως ένα είδος ομιλούντων εμβλημάτων, το όνομα της συγκεκριμένης περιοχής, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του φυσικού της περιβάλλοντος ή τους λόγους της ευημερίας της. Ένας σφαιρικός καρπός -που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν μήλον- υποδήλωνε τη νήσο Μήλο, το φύλλο σέλινου την πόλη Σελινούντα, το τριαντάφυλλο (ρόδον) τη Ρόδο. Άμπελοι, σταφύλια, αμφορείς και κρατήρες υποδήλωναν οινοπαραγωγές περιοχές, στάχυα κριθαριού τους αγρούς δημητριακών, ελιές τους ελαιώνες, ένα λιοντάρι την ισχύ ενός κράτους. Οι κρίνοι συμβόλιζαν το φως και την αγνότητα, η δάφνη το θρίαμβο και την αιώνια νεότητα...". Στην πολύπλευρη και βαθειά σχέση των αρχαίων Ελλήνων με τα φυτά της γης τους, όπως αποτυπώνεται και στη νομισματοκοπία με πλήθος φυτικών παραστάσεων, αναφέρεται ο συγγραφέας στην παρούσα εργασία. Ένα γοητευτικό θέμα, σε ένα πρωτότυπο βιβλίο, καρπό μακροχρόνιας και συστηματικής έρευνας του Έλμουτ Μπάουμαν, εξαίρετου φυσιοδίφη, γνώστη και λάτρη του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής φύσης.

Mε τη βοήθεια αυτού του βιβλίου οι αναγνώστες θα χαλαρώσουν και θα ξεκουραστούν. Θα κάνει καλό σε όλους γιατί θα τους βοηθήσει να εκτονώσουν το άγχος, να βελτιώσουν την αυτοσυγκέντρωσή τους και να αποκτήσουν μια δημιουργική διέξοδο.Κάθε τμήμα είναι εστιασμένο σε διαφορετική χρωματική παλέτα, από τα έντονα κόκκινα και πορτοκαλί στα γαλήνια μπλε και τα ήρεμα παστέλ, ώστε οι αναγνώστες να ασχοληθούν με το χρώμα που ταιριάζει στη δική τους διάθεση.Δεν υπάρχουν κανόνες, περίπλοκες, βήμα προς βήμα, οδηγίες, ούτε χρειάζονται ακριβά σύνεργα ζωγραφικής ή κάποιου είδους εξοπλισμός.Οι αναγνώστες πρέπει απλώς να αρχίσουν να μουντζουρώνουν, να χρωματίζουν και να σκιτσάρουν ακολουθώντας τη διάθεσή τους. 

Η Χρωμοφοβία –δηλαδή ο φόβος της καταστροφής ή της γενικευμένης παρακμής εξαιτίας του χρώματος– ενυπάρχει στη δυτική τέχνη από την αρχαιότητα. Αυτό γίνεται φανερό στις πάμπολλες απόπειρες να απαλλαγεί η τέχνη, η λογοτεχνία και η αρχιτεκτονική από το χρώμα, καθώς αυτό παρουσιάζεται άλλοτε ως στοιχείο του «ξένου» σώματος –του ανατολικού, του γυναικείου, του παιδαριώδους, του πρόστυχου ή του παθολογικού– και άλλοτε ως συστατικό του επιφανειακού, του ασήμαντου ή του καλλωπιστικού, χαρακτηριστικά που σε μερικές περιπτώσεις συμπίπτουν. Στη Χρωμοφοβία ο David Bachelor αναλύει την ιστορία και τα αίτια της χρωμοφοβίας από τότε που πρωτοεμφανίστηκε, χρησιμοποιώντας παραδείγματα από τη λογοτεχνία του 19ου αιώνα, την αρχιτεκτονική και τον κινηματογράφο του 20ου, αλλά κσι την Πόπ άρτ, τον μινιμαλισμό και την τέχνη και την αρχιτεκτονική του σήμερα. Ο Μπάτσελορ προτείνει τη θέση πως το χρώμα άλλοτε συμβαδίζει και άλλοτε απορρίπτεται από την πολιτισμική φαντασία της Δύσης, μέσα από τη διερεύνηση τόσο διαφορετικών θεμάτων όπως η «μεγάλη λευκή φάλαινα» του Μέλβιλ, το «ταξίδι στην Ανατολή» του Λε Κορμπυζιέ, τα πειράματα του Χάξλεϋ με τη μεσκαλίνη, τα ταξίδια της Ντόροθυ στη Χώρα του Όζ και οι συνέπειες των πειραμάτων της σύγχρονης τέχνης με τα βιομηχανικά χρώματα και υλικά. [Με έξι έγχρωμες εικόνες]

Στο εικαστικό Λεύκωμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου αποτυπώνεται ένα μοναδικό φωτογραφικό εγχείρημα που απεικονίζει τα θέατρα του Φεστιβάλ στην εποχή της πανδημίας. Η φωτογράφιση των χώρων από τον Μιχάλη Κλουκίνα συνομιλεί δραματουργικά με επιλεγμένα αποσπάσματα θεατρικών έργων του παγκόσμιου ρεπερτορίου από παραστάσεις του αρχικού καλλιτεχνικού προγραμματισμού του 2020, που δεν υλοποιήθηκαν. Μια συλλεκτική έκδοση που αναδεικνύει τους αγαπημένους χώρους του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου (Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, Ηρώδειο και Πειραιώς 260), σε αναμονή Κοινού και Δημιουργών, υπό ένα σύγχρονο πρίσμα. Ένα απτό και πολύτιμο ίχνος της έλλειψης του ζωντανού θεάματος, που η πανδημία μάς έχει στερήσει. Περιέχονται εισαγωγικά σημειώματα από την Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Κατερίνα Ευαγγελάτου, και από τον φωτογράφο, Μιχάλη Κλουκίνα.

Τα εντοίχια βυζαντινά ψηφιδωτά της Θεσσαλονίκης είναι αριστουργήματα της βυζαντινής τέχνης με μεγάλη ιστορική και καλλιτεχνική σημασία. Δεν έχουν τύχει όμως ανάλογης προβολής και προσοχής ώστε να γίνουν προσιτά στο ευρύ κοινό και στους μελετητές. Παλιές φωτογραφίες ακόμη αναπαράγονται και χρησιμοποιούνται. Κατά τους Βαλκανικούς πολέμους και τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο στις αρχές του 20ου αι. η Θεσσαλονίκη βρισκόταν στο επίκεντρο των πολεμικών επιχειρήσεων και πολιτικών ζυμώσεων. Την εποχή αυτή υπήρξε έντονο διεθνές επιστημονικό ενδιαφέρον για τα βυζαντινά μνημεία της Θεσσαλονίκης. Μετά το τέλος των πολέμων και την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης (1912) η πόλη δεν έχει να επιδείξει σημαντική εκδοτική προβολή των μνημείων της πλην της συστηματικής προστασίας τους. Οι συγγραφείς του βιβλίου υπήρξαν από το 1976 και για σαράντα κατά σειρά χρόνια οι Έφοροι Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Θεσσαλονίκης. Μετά τους σεισμούς του 1978 και με την οικονομική ενίσχυση εθνικών και ευρωπαϊκών κονδυλίων διηύθυναν τη στερέωση, συντήρηση και παρουσίαση των ψηφιδωτών μαζί με τους συνεργάτες τους αρχαιολόγους, αρχιτέκτονες και συντηρητές της Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Θεσσαλονίκης. Οι έρευνες που έγιναν προσέφεραν νέα στοιχεία και περισσότερες γνώσεις για τα εντοίχια ψηφιδωτά της Θεσσαλονίκης δίνοντας τη δυνατότητα στους επιστήμονες να μελετήσουν και στους φιλίστορες και φιλότεχνους να χαρούν τα μνημειακά αυτά έργα βυζαντινής τέχνης. Με το βιβλίο αυτό οι συγγραφείς αποδίδουν όσα κέρδισαν από την πολύχρονη επαφή τους με τον θαυμαστό κόσμο των ψηφιδωτών και οι Εκδόσεις Καπόν εξασφαλίζουν την εκδοτική ποιότητα με λαμπρές φωτογραφίες και πρωτότυπα σχέδια που οφείλει να έχει μία ελληνική έκδοση για τα εντοίχια βυζαντινά ψηφιδωτά της Θεσσαλονίκης. Το βιβλίο αυτό καλύπτει ένα μεγάλο κενό.

Το βιβλίο αντιλαμβάνεται τον ήχο ως ωκεανό και τον ωκεανό ως αμέτρητους ήχους· και προσκαλεί σε κολύμπι όσους αυτή η Γη τους φαίνεται πληκτική. – Avopolis.gr Ο Ωκεανός του ήχου είναι ένα βιβλίο ορόσημο για τη μουσική βιβλιογραφία. Αρχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι του, ξεκινώντας από το Παρίσι του 1889, όταν ο Claude Debussy πρωτάκουσε τις πεντατονικές κλίμακες της παραδοσιακής μουσικής της Ινδονησίας. Η πρώτη σελίδα στην ιστορία της ανάπτυξης αυτής της αιθέριας κουλτούρας, που επηρέασε έκτοτε τους μεγαλύτερους σύγχρονους συνθέτες, αλλά και τα άγρια παιδιά της techno, είχε μόλις γραφτεί. Μια αντιπροσωπευτική «ιστορία» της μουσικής του 20ού αιώνα. Μέσα από συνεντεύξεις επιδραστικών μουσικών όπως ο Brian Eno, ο Lee Perry και ο Sun Ra, ο Bill Laswell, ο Ryuichi Sakamoto και οι Kraftwerk (καλλιτεχνών που διαφέρουν τόσο μεταξύ τους όσο και από το «κυρίαρχο» ρεύμα) ο David Toop εξυφαίνει έναν μαγευτικό ιστό αφηγήσεων γύρω από τον «οργανωμένο» ήχο και το soundtrack ενός Τέταρτου Κόσμου που εκτείνεται από το Τόκιο ως το Μαρακές, από το Λονδίνο ως τον Αμαζόνιο και από την Ιάβα ως τη Νέα Υόρκη. Ο David Toop είναι ένας από τους πιο σημαντικούς θεωρητικούς της μουσικής του 20ού αιώνα. Είναι μουσικός, συγγραφέας, δημοσιογράφος και καθηγητής αυτοσχεδιασμού ήχου στο London College of Communication. Έχει εργαστεί ως μουσικός συντάκτης για τα Face, Wired καιTimes.

"... καμιά νύχτα δεν θα είναι ίδια με εκείνη, αν δεν σε ανακαλύψω. Καμιά νύχτα δεν θα είναι νύχτα. Μόνο εσύ μπορείς να διώξεις από πάνω μου τις σκιές του εαυτού μου. Έχεις τον τρόπο να με κάνεις κάτι νέο. Άσε με να σε βρω. Φανερώσου..." Επτά καλλιτέχνες, με ξεχωριστές διαδρομές και διαφορετικά πεδία δράσης, συναντήθηκαν και σχημάτισαν ένα Πλέγμα δημιουργίας. Ο Παντελής Κυραμαργιός γράφει μια ιστορία σε μορφή διηγήματος. Ύστερα, μέσα από την ιστορία, γεννιούνται δέκα τραγούδια που ερμηνεύει η Εύα Λαύκα. Τα τραγούδια γίνονται εικαστικά έργα τέχνης από την Αμαλία Θεοδωροπούλου και τον Θανάση Φωτεινιά. Η θεατρική ομάδα 'Ιδέα' των Κώστα Γάκη, Αθηνάς Μουστάκα και Κωνσταντίνου Μπιμπή, σκηνοθετεί ένα βίντεο για κάθε τραγούδι και διασκευάζει το διήγημα δημιουργώντας μια αντίστοιχη μουσικοθεατρική παράσταση. Οι καλλιτέχνες της κολεκτίβας χρησιμοποιούν όλα τα εκφραστικά μέσα που διαθέτουν, αλληλεπιδρούν, αλληλοσυμπληρώνονται και φτάνουν μαζί "ως την άκρη της κλωστής". Αυτό το άλμπουμ περιέχει τα λόγια, τα τραγούδια και τα σχέδια. Σε πολυχώρους τέχνης αλλά και στο διαδίκτυο θα συναντάμε συχνά και τη θεατρική διάσταση του Πλέγματος. Πλέγμα: Κώστας Γάκης, Αμαλία Θεοδωροπούλου, Παντελής Κυραμαργιός, Εύα Λαύκα, Αθηνά Μουστάκα, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Θανάσης Φωτεινιάς. Το μουσικό τμήμα της κολεκτίβας συμπληρώνουν οι: Αλέξανδρος Κούρος, Ιούλιος Κουτσογεωργίου, Νικόλας Μαύρος, Νίκος Σταδιάτης και Γιάννης Ταυλάς.