Viola Ardone

«Το κουράγιο είναι σαν ένα φυτό» λέει «πρέπει να το φροντίσεις, να του ρίξεις χώμα, να το ποτίσεις, να έχει ήλιο και φως». Το 1960 η Ολίβα Ντενάρο είναι δεκαπέντε χρονών, ζει σ’ ένα χωριό της Σικελίας και τολμά να αμφισβητεί τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις της μικρής κοινωνίας, αγνοώντας τους συνομηλίκους της που την κοροϊδεύουν, τη μητέρα της που τη μαλώνει και το σώμα της που αλλάζει. Ενθουσιώδης και ανέμελη, απολαμβάνει την παιδική της ελευθερία, τρέχει μέχρι να της κοπεί η ανάσα, μαζεύει σαλιγκάρια με τον πατέρα της και ρίχνει πέτρες με τη σφεντόνα σε όποιον φέρεται άσχημα στον φίλο της Σάρο. Αν και ξέρει ότι δε γίνεται να σταματήσει να μεγαλώνει, για την Ολίβα το να γίνεις γυναίκα σημαίνει να αρνηθείς τον εαυτό σου. Κι όμως, η βίαιη είσοδος στην ενηλικίωση θα ξεκινήσει όταν απλώς ένα αγόρι, ο Πίνο Πατερνό, θα της ζητήσει να μοιραστούν ένα πορτοκάλι. Η Ολίβα –με την επίμονη προειδοποίηση της μητέρας της, «κορίτσι που χαμογελάει έχει ήδη πει ναι», να αντηχεί στ’ αυτιά της– απορρίπτει τρομοκρατημένη την πρόταση. Η άρνησή της όμως θα πυροδοτήσει το ερωτικό ενδιαφέρον του Πατερνό, που θα την εκθέσει στο πανηγύρι του χωριού. Και δε θα σταματήσει εκεί… Ενάντια σε όλες τις προβλέψεις, η Ολίβα θα αντισταθεί στο εθιμικό δίκαιο, «η κοπέλα είναι μια στάμνα, όποιος τη σπάει την παίρνει», θα αγωνιστεί για το δικαίωμά της να πει «όχι» και θα δώσει μάχη για την ανεξαρτησία της καθώς θα συνειδητοποιεί ότι «δεν είναι εύθραυστη η γυναίκα, εύθραυστος είναι όποιος εκτίθεται στην αδικία». Βασισμένη σε πραγματική ιστορία, η Ατίθαση καρδιά της Ολίβα Ντενάρο είναι ένα λυτρωτικό μυθιστόρημα ενηλικίωσης. «Ένα μυθιστόρημα για την εύθραυστη ελευθερία των νεαρών γυναικών… Μια ιστορία που διαβάζεται απνευστί»». La Repubblica «Η Ολίβα Ντενάρο είναι ένας αξέχαστος χαρακτήρας». Corriere della Sera

«Από αγάπη δεν αποφάσισαν οι μανάδες σας να σας στείλουν στην Μπολόνια, στο Ρίμινι, στη Μόντενα;» «Γιατί; Όποιος σε στέλνει μακριά σε αγαπάει;» «Μερικές φορές αυτός που σε αφήνει να φύγεις σε αγαπάει περισσότερο από αυτόν που σε κρατάει κοντά του». Το 1946 ο Αμερίγκο εγκαταλείπει τη γειτονιά του στη Νάπολη. Μπαίνει σ’ ένα τρένο μαζί με τα χιλιάδες άλλα παιδιά του ιταλικού Νότου που –με πρωτοβουλία του κομμουνιστικού κόμματος– φεύγουν για τον Βορρά, να σωθούν από τη φτώχεια και τη δυστυχία που σκόρπισε ο πόλεμος. Ο Αμερίγκο διασχίζει τη χερσόνησο, φτάνει στην Μπολόνια και από εκεί πηγαίνει στη Μόντενα για να φιλοξενηθεί μερικούς μήνες από μια οικογένεια. Με το έκπληκτο βλέμμα ενός επτάχρονου παιδιού, που έχει ωστόσο μάθει να επιβιώνει στα στενά της Νάπολης, ο Αμερίγκο θα μας ξεναγήσει σε μια Ιταλία που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της. Θα μας διηγηθεί τη συγκινητική ιστορία ενός σκληρού αποχωρισμού. Και θα μας μιλήσει για τον βαθύ πόνο από τον οποίο δεν μπορεί κανείς να γλιτώσει – γιατί μόνο έτσι μεγαλώνουμε. «Το υπέροχα γραμμένο βιβλίο της Αρντόνε εξερευνά το νόημα της ταυτότητας και της οικογένειας. Αν αγαπήσατε την Τετραλογία της Νάπολης της Έλενα Φερράντε, πρέπει να το διαβάσετε οπωσδήποτε». Library Journal «Ο αγώνας του Αμερίγκο για επιβίωση και αγάπη κρατά τον αναγνώστη κολλημένο στις σελίδες του βιβλίου». Marion Kohler, DVA-Penguin «Πρωτότυπο, συγκινητικό, με εξαιρετική λογοτεχνική ποιότητα, ένα βιβλίο που θα έπρεπε όλοι να διαβάσουμε». Anne Michel, Albin Michel «Ένα υπέροχο μυθιστόρημα. Η Βιόλα Αρντόνε, με εντυπωσιακή αφηγηματική μαεστρία και ευαισθησία, μας δείχνει πώς κάποιες αποφάσεις μπορούν ν’ αλλάξουν για πάντα τη ζωή μας». Εlena Ramirez, Seix Barral «Το μυθιστόρημα της Αρντόνε θα αγαπηθεί από τους αναγνώστες της Φερράντε και θα παραμείνει μοναδικό στον τρόπο που δίνει μυθιστορηματικά το χρονικό ενός πραγματικού και εξαιρετικά πολύπλοκου κοινωνικού πειράματος». Book Page