Κωνσταντίνος Πατσαρός

«Είδα την πόλη σας να καίγεται. Είδα τα σπίτια σας να μαυρίζουν. Είδα τα δέντρα σας να γίνονται κάρβουνο και εσάς να τρέχετε μακριά. Πέταξα από θάμνο σε θάμνο, από ελιά σε ρείκι, από χωράφι σε χωράφι, από αυλή σε σπίτι και τα έκαψα όλα».

Φωτιά ξέσπασε στο νησί, το καλοκαίρι απέκτησε διαφορετικό χρώμα, άλλη μυρωδιά. Οι υποσχέσεις που δόθηκαν από τον προηγούμενο Αύγουστο κάηκαν μαζί με τις πρώτες ελιές, θάφτηκαν στη στάχτη.
Η Άρτεμη όμως δεν τις ξέχασε. Είχαν ορκιστεί ότι θα δημιουργήσουν μια ιστορία, μαζί και οι τρεις. Το μυαλό της ήταν αφοσιωμένο εκεί, την τράβαγε μακριά από την καταστροφή, από το μυστήριο της φωτιάς. Η ιστορία όμως είχε ήδη αλλάξει, έκαιγε πια τα χέρια, όπως εκείνο το βράδυ που χίμηξε η πυρκαγιά στο δωμάτιό της. Ο άνθρωπος φωτιά ήταν δίπλα της και σκόπευε να παραμείνει.

Τρεις χαρακτήρες που αφηγούνται τα γεγονότα: ο γιος, ο πατέρας και ο παππούς.
Τρεις νέοι που ωριμάζουν μέσα από τη σύγκρουση με το παρελθόν και το μέλλον.
Το τέλος της αθωότητας μέσα σ’ ένα καλοκαίρι που θα σημαδέψει τη ζωή τους…
Το τέλος της ιστορίας κρυμμένο στα καρέ ενός κόμικ.
Μη βιαστείτε να το διαβάσετε.

Εκεί κοντά ήταν η πιο ηλικιωμένη ελιά από όλες, το μεγαλύτερο δέντρο του κτήματος, γύρω στα τριακόσια χρόνια ζωής, περήφανη γιαγιά, δέσποζε για να μας καλωσορίζει κάθε φορά που ερχόμασταν στο νησί, αλλά και να μας αποχαιρετάει όταν με βαριά καρδιά αναχωρούσαμε.
Εκείνο το βράδυ έπρεπε να χωθώ στα πίσω καθίσματα, να κουκουλωθώ με το πανί και να φύγω όσο γίνεται μακρύτερα. Δεν ήθελα να με δει που την παρατούσα έτσι στην πιο δύσκολη στιγμή της. Τόσες οικογένειες τη φρόντισαν όλα αυτά τα χρόνια, της έδωσαν νερό να ξεδιψάσει, έζησαν μαζί της, και εμείς, όταν τα βρήκαμε σκούρα, μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας σε δευτερόλεπτα και την παρατήσαμε να σιγοκαίγεται, να γίνεται κάρβουνο. Δεν άντεξα όμως...
Η πυρκαγιά άλλαξε τα πάντα στο νησί, το καλοκαίρι απέκτησε διαφορετικό χρώμα. Οι υποσχέσεις που δόθηκαν από τον προηγούμενο Αύγουστο κάηκαν μαζί με τις πρώτες ελιές, θάφτηκαν στη στάχτη.

Τρεις φίλοι ξετυλίγουν το μυστήριο της φωτιάς και συγκρούονται με το παρελθόν. Ακολουθούν τα ίχνη του ανθρώπου φωτιά, ανακαλύπτουν κρυμμένα μυστικά, αναζητούν την αλήθεια.

Ο βασικός χαρακτήρας αυτής της ιστορίας, ο Αρίφ, ένα παιδί της έκτης δημοτικού, νομίζει ότι είναι εξωγήινος… με τρεις κεραίες για μάτια, δορυφορική μύτη, έξι προβοσκιδοαυτιά για τράβηγμα και έναν σβέρκο διάδρομο προσγείωσης για γήινες σφαλιάρες και μολύβια. Οι συμμαθητές του του συμπεριφέρονται εχθρικά, αλλά όλα αρχίζουν να αλλάζουν όταν ξεχνάει το μολύβι του στο σχολείο και αυτοί το βάζουν στο κουτί με τα χαμένα της τάξης. Ο Αρίφ βλέπει τρία διαδοχικά όνειρα, στα οποία βρίσκεται ο ίδιος μέσα στο κουτί, μικροσκοπικός, λίγο πιο κοντός από έναν συνδετήρα, σαν ένα χαμένο αντικείμενο. Σε κάθε όνειρο συνομιλεί με ένα αντικείμενο (γόμα, μολύβι…) που ανήκει σε έναν συμμαθητή ή συμμαθήτριά του. Έτσι, με αυτό τον περίεργο τρόπο, ο Αρίφ μαθαίνει λεπτομέρειες από τη ζωή των συμμαθητών του και νιώθει ότι τους ξέρει… έστω και λίγο, παρόλο που μέχρι εκείνο το σημείο δεν είχαν ανταλλάξει ούτε κουβέντα!