Σταμάτης Κεσόγλου

Έτος 2040. Ένα µπαλόνι ταξιδεύει στον ουρανό. Βιάζεται, γιατί σε πέντε µέρες πρέπει να φτάσει στο φεγγάρι. Εκεί θα κάνει ένα τεράστιο «µπαµ» και µια ολόκληρη πολιτεία θα ξεπηδήσει µέσα από την µπαλονίσια του κοιλιά. Μια πολιτεία που θα τη λένε Φεγγαρόπολη, θα έχει χίλιους κατοίκους και χιλιάδες ανέσεις, σπίτια, µαγαζιά, πίνακες ζωγραφικής και πλυντήρια πιάτων. Και οι κάτοικοί της θα περπατάνε κάνοντας βήµατα στον αέρα και θα ζουν ευτυχισµένοι, νιώθοντας ότι τίποτα δε λείπει από τη φεγγαρίσια ζωή τους. Μέχρι τη στιγµή που ένα µικρό κορίτσι, η Λόρνα, θα δει µε το τηλεσκόπιο έναν παράξενο γαλάζιο πλανήτη. Έναν πλανήτη που όλοι στη Φεγγαρόπολη θα έχουν ξεχάσει πια, κι ας ήταν κάποτε η γη τους.

Είμαι ο Βάσος και είστε όλοι καλεσμένοι στην πόλη μου. Μέσα σε αυτή θα με δείτε σίγουρα -πάντα καλοχτενισμένο και πάντα μαζί με τη μαμά μου- να ψάχνουμε για κάτι που δεν ξέρουμε ακριβώς τι είναι, αλλά ελπίζουμε να είναι κάτι καλό. Στον δρόμο μας θα συναντήσουμε ένα κορίτσι που το λένε Νεφέλη ή Μαργαρίτα (αλλά μπορεί και κάπως αλλιώς). Κάτι άντρες που θέλουν οπωσδήποτε να γίνουν οι καινούριοι μου μπαμπάδες. Κι έναν άλλον άντρα που, όταν ήταν παιδί, κοιτούσε κάθε τόσο έξω από το παραμύθι του περιμένοντας ένα κοπάδι από αγριοπερίστερα. Τα οποία όμως τελικά δεν ήρθαν κι έτσι αυτός έπαψε να τα περιμένει πια. Και την ίδια στιγμή μεγάλωσε. Και ποτέ δε ρίχνει ούτε μια ματιά έξω από το παράθυρό του. Ποτέ. Εκτός βέβαια από εκείνη τη μέρα. Εκείνη τη μέρα που θα μοιάζει λίγο με γιορτή...