Νίκος Ερηνάκης

Περιεχόμενα: 1. στο βασίλειο των αναγκών 2. σε ανεπιθύμητες κατοικίες 3. στη μακρινή ακτή 4. στη χώρα των ζώντων Απόσπασμα: [...] με δίκαιους φόβους σε αυθαίρετους καιρούς και τόπους ανάμεσα στον ήλιο και σε μια ανοιχτή φλέβα το παρελθόν είχε άλλα σχέδια για μας βαφτιζόμαστε στις νεραντζιές που ανθίζουν στους δρόμους του κέντρου κρίσης κρήνες ποτίστε μας κι άλλο οι κυκλικοί ρυθμοί ακτινοβολούν κι όπως δεν ήταν το πριν γιορτή δεν είναι και το τώρα απόγνωση θα υποφέρουμε κι αυτήν την ειρήνη ό,τι κόσμος ήταν κόσμος παραμένει

Αυτές τις μέρες δεν μ’αρέσει να βγαίνω πολύ απ’το σπίτι, Δεν ανθίζουν πια γαλάζιες βιολέτες, Και δεν νομίζω πως είναι κανείς έτοιμος να αλλάξει, Για να τις ξαναδεί, Αν θυμάσαι το μέρος, Από εκεί ξεκίνησα, Πού είναι όμως τώρα η βαθιά γνώση, Για μια φορά θα υπερασπιστώ την ενηλικίωση, Όλες τις μεταμορφώσεις της που υπομείναμε, Μην με ξαναρωτήσεις τι εννοώ, Θα προτιμούσα να είμαι πηγή έμπνευσης για κάποιον που γράφει, Παρά να γράφω, Μοιάζει με συμφωνία του αγνώστου, H αργοπορία της καθημερινότητας, Mε δελεάζει η σκόνη, Πραγματικότητα· πόσο ευάλωτη είσαι, Μακριά από την περίμετρο, Η αγωνία εξαφανίζεται στο κέντρο, Δεν υπάρχει πια ηχώ, Θάνατε πήδα· Θα σε πιάσωΤο σκοτάδι δεν κατανοεί το φως, Ίσως και το αντίθετο, Όπως και να ‘χει άσ’ τα να παλεύουν, Έχουμε τις δικές μας μάχες να δώσουμε

Δεν υπάρχει παρά ένα πρωταρχικό φιλοσοφικό ερώτημα, το οποίο είναι διττό: τι είμαστε και τι θα θέλαμε να γίνουμε, αλλά και ένα μετα-ερώτημα: γιατί θα θέλαμε, και πώς μπορούμε εν τέλει, να γίνουμε αυτό. Το διαχρονικό, ανοικτό παίγνιο ανάμεσα στο είναι και στο γίγνεσθαι αποτελεί την ουσία του ερωτήματος της αυθεντικότητας - όπως επίσης το τι εμπεριέχεις και τι σε εμπεριέχει αποτελεί την απαρχή της ιχνηλάτησης του ερωτήματος της αυθεντικότητας. Το μεγάλο πρόταγμα της νεωτερικότητας δεν είναι άλλο από αυτό της ελευθερίας. Ωστόσο, ίσως η πραγμάτωσή της να μη βασίζεται αμιγώς σε μια θεώρηση κάποιας μορφής ορθολογικότητας ή/και ιστορικότητας, αλλά ο δρόμος προς αυτήν να διανοίγεται μέσα από μια ανανεωμένη θεώρηση της δημιουργικότητας και της αυθεντικότητας. Η πλειονότητα των στοχαστών είτε ταυτίζουν την αυθεντικότητα με την αυτονομία είτε αντιλαμβάνονται τη μία ως μείζονα συνθήκη για την επίτευξη της άλλης, ωστόσο μια σαφέστερη διάκριση μεταξύ τους και μια αναθεώρηση της σχέσης τους -στα πεδία του πραγματικού (υλικού) και του υπερ-πραγματικού (ψηφιακού)- καθίσταται πλέον αναγκαία. Η αυθεντικότητα-ως-δημιουργικότητα -απελευθερωμένη από την ανάγκη κάποιου ενδότερου εαυτού και με πρωτότυπες πτυχές, όπως η συν-αυθεντικότητα και η ισο-αυθεντικότητα- ίσως να αποτελεί ένα κοινωνικο-πολιτικό, αισθητικο-καλλιτεχνικό και ηθικό ιδεώδες που μπορεί εν τέλει να προσφέρει μια δίοδο, πέρα από τα αδιέξοδα της ύστερης νεωτερικότητας, προς την απάντηση του ερωτήματος: τι καθιστά έναν προσωπικό και συλλογικό βίο καλό και πώς αυτός είναι δυνατό να διαχθεί;