Παυλίνα Παμπούδη

Για γέλια και για γράμματα Ένα διασκεδαστικό βιβλίο για παιδιά κάθε ηλικίας (σημερινά, χθεσινά, αυριανά, παντοτινά) και, γενικά, για όλους όσους γνωρίζουν στοιχειωδώς το αλφάβητο και τυχόν ενδιαφέρονται για άλογα, βατράχια, γοργόνες, δράκους, ελεφαντόμυγες, ζαργάνες, ηλεκτρικές σκούπες, θησαυρούς, ιππότες, καλικάντζαρους, λουκάνικα, μάγους, νάνους, ξωτικά, οδοντίατρους, παλιοπράγματα, ρομπότ, σκουλήκια, τέρατα, υποπρόξενους, φαντάσματα, χαλίφηδες, ψαρόβαρκες και ωραίους ωτορινολαρυγγολόγους.

Μια συλλογή σαράντα μικρών αφηγημάτων, παλιότερων και καινούργιων, στην οποία περιλαμβάνονται: επτά "μυθιστορήματα" μπονζάι, ένας παράξενος μονόλογος, ένας ακόμα πιο παράξενος μονόλογος σκύλου, μερικοί εξωφρενικοί μύθοι με σοβαρά ηθικά διδάγματα, αρκετά nonsense "παραμύθια", ένα διήγημα "νουάρ" κ.ά. Όλα αυτά σε πολύ μικρή φόρμα και όλα -το καθένα με τον τρόπο του- κάπως περίεργα, διασκεδαστικά, απροσδόκητα, ανατρεπτικά.

Ένα εξαιρετικά χρήσιμο Ημερολόγιο για να σημειώνετε τις επετείους, τα επαγγελματικά ραντεβού και τις κοινωνικές υποχρεώσεις των γάτων σας ή του εαυτού σας. Επίσης, ένα εξαιρετικά χρήσιμο εγχειρίδιο Γατολογίας, κι ένα πλήρες Γατοελληνικό-Ελληνογατικό λεξικό για τις καθημερινές σας συναλλαγές με ανθρώπους και γάτους!

«Μια φορά ήταν η Μητέρα Φύση, μια νοικοκυρά πολυάσχολη, που δεν έβρισκε ποτέ καθόλου χρόνο. Ήταν από αυτές που δουλεύουν αδιάκοπα και πάλι τίποτα δεν προφταίνουν να κάνουν. Εκείνη τη μέρα –όπως και κάθε μέρα– είχε λουστράρει τα δέντρα, είχε σιδερώσει τα φύλλα, είχε σκουπίσει τα βουνά από τους κάμπους, είχε μπαλώσει κάτι χαράδρες, είχε μαντάρει κάτι σύννεφα, είχε σφουγγαρίσει κάτι ποτάμια, είχε ξεσκονίσει τις ερήμους, είχε συγυρίσει τις ζούγκλες και είχε κάνει κι ένα σωρό άλλες μικροδουλειές». "Μια λεπτή οικογενειακή υπόθεση" «Mια φορά ήταν μια σκύλα, ονόματι Σίλα, η οποία είχε αναπτύξει ιδιαιτέρως υψηλή ευφυΐα, παρόλο που συγκατοικούσε με μια οικογένεια ανθρώπων μετρίας αντιλήψεως. Καθώς η οικογένεια αυτή είχε την τηλεόραση διαρκώς ανοιχτή, η Σίλα είχε μάθει να καταλαβαίνει ελληνικά (καθώς και αγγλικά σε επίπεδο λόουερ), παρακολουθούσε ανελλιπώς την πολιτική επικαιρότητα, τη μόδα και την υψηλή μαγειρική, και είχε μορφώσει μια κυνική κοσμοθεωρία για τη ζωή (όπως και κάθε άλλος τρέχων πολίτης), την οποία δεν έχανε ευκαιρία να εκφράζει. Όμως, λόγω ακατάσχετης σιελόρροιας, δεν μπορούσε να αρθρώσει ούτε καν απλές καθημερινές κουβέντες, π.χ. «Μαλάκα!», «Γαμώτο!» κτλ., οπότε για τα σχόλιά της κατά την επικοινωνία με τους οικείους και τους γνωστούς της περιοριζόταν στην εκφορά 572 αποχρώσεων του γαβ και του γουφ. Η Σίλα είχε ιδιαίτερο δεσμό με το αφεντικό της, τον κ. Λάμπρο (έναν ευαίσθητο συμβασιούχο του Δημοσίου, ο οποίος προσπαθούσε να βρει χρόνο να γράψει ποιήματα αλλά, ευτυχώς, δεν έβρισκε, γιατί ο χρόνος είναι χρήμα, και το χρήμα δεν περισσεύει σε πολλούς συμβασιούχους του Δημοσίου). Ο δεσμός τους ήταν σαδομαζοχιστικός: η Σίλα τού έφερνε κάθε βράδυ ένα δερμάτινο λουρί και ο κ. Λάμπρος της το φορούσε στο λαιμό και την έβγαζε βόλτα είτε ήθελε είτε δεν ήθελε.» "Ποια είναι η Σίλα;" Ο απερίγραπτος κόσμος της Παυλίνας Παμπούδη είναι, αναμφισβήτητα, ένα σύμπαν αναγνωστικής απόλαυσης. Και χαράς. Η εξωφρενική ιστορία του κ. Μπένζαμιν Μπελμάγιερ και της Κιμ, τα απομνημονεύματα μιας μπάσταρδης σκύλας, η τρυφερή ερωτική αλληλογραφία ενός διάσημου αγνώστου, η φλογερή περιπέτεια του τυχερού Τζόναθαν Ντος, η ενδιαφέρουσα περίπτωση ενός μυστηριώδους διαχειριστή πολυκατοικίας, κτλ. κτλ. Πρόκειται για 36 λίγο-πολύ παράξενες ιστορίες (όλες βαθιά φιλοσοφημένες και όλες με ηθικά διδάγματα), που απευθύνονται σε αναγνώστες με χιούμορ, αίσθηση του παραλόγου ή, έστω, με κάπως ιδιαίτερη αίσθηση της κοινής λογικής.

ΤΟ ΓΡΑΜΜΕΝΟ 1 (Ν’ αρχίσω, είπα): Ν’ αρχίσω, είπα, έναν νέο κύκλο Έστω σπείρα έστω έλλειψη: ας διαλέξω Τρεις ιστορίες να διαπλέξω –μια από παραβολές, μια από ίσκιους, μια πιο δύσκολη– Στην πρώτη Θα έβγαινα Τρίτη πρωί στην πόρτα με βροχή Δρόμοι υγροί σαλιγκαριών Ποιος ξέρει ποιον θ’ ακολουθούσα Θα απομακρυνόμουν όσο άντεχα Χωρίς προοπτική Θα μ’ έχανε το δάσος Θα ’χανα το σανδάλι μου σε φτέρες προϊστορικές Μνήμη φωλιά σκορπιών θα σκόρπιζε η θνητή μου φτέρνα Θα έτρωγαν τα πετεινά του ουρανού τα ψίχουλα απ’ τα λόγια μου Μόνο στροφές για την επιστροφή Και θα ’χε γίνει πια η πόρτα υποβρύχια: Ή θα καταδυόμουν Ή θ’ άνοιγα μαύρη ομπρέλα και θ’ ανέβαινα στη δόξα.

Το βιβλίο αυτό πρωτοτυπεί αρκετά, καθώς συνοδεύεται από φωτογραφικό υλικό: παλιές φωτογραφίες "εικονογραφούν" τα ποιήματα, και τα ποιήματα περιγράφουν, βιογραφούν και "ψυχογραφούν" με ευαισθησία και ακρίβεια τα εικονιζόμενα άτομα (φιλενάδες, συγγενείς - ή και ζώα) που τα έχουν εμπνεύσει.