Biography

Στο "Κρυφό ηµερολόγιο του Χίτλερ" ο Χάρης Βλαβιανός ανασυνθέτει µε αριστοτεχνικό τρόπο την περίοδο του εγκλεισµού του Χίτλερ στη φυλακή (1923-1924) µετά το αποτυχηµένο "Πραξικόπηµα της Mπιραρίας" και ταυτόχρονα σκιαγραφεί την προσωπικότητα του ανθρώπου που έµελλε να αφήσει την αιµοσταγή σφραγίδα του στον 20ό αιώνα. Γραµµένο σε ηµερολογιακή µορφή, συνδυάζοντας τη µυθοπλασία µε την ιστορική τεκµηρίωση, το βιβλίο παρουσιάζει έναν συναισθηµατικά ανάπηρο, πνευµατικά ρηχό και εγωπαθή άνθρωπο να εξελίσσεται σε έναν απίθανο µνηστήρα της εξουσίας, την οποία επιµένει να κατακτήσει και µέσω των γραπτών του, αφού στη φυλακή συγγράφει τον πρώτο τόµο του διαβόητου µανιφέστου του Ο Αγών µου. Πάθη, φοβίες, µίση, εµµονές, συµπλέγµατα υφαίνουν τον ιστό των νοσηρών ιδεοληψιών του Χίτλερ, οι οποίες λίγα χρόνια αργότερα θα υλοποιηθούν στο σφαγείο του πολεµικού µετώπου και στα κρεµατόρια. Ο Βλαβιανός, µε την ακρίβεια του ιστορικού και τη διορατικότητα του συγγραφέα, µας δίνει ένα συναρπαστικό βιβλίο που µας βοηθάει να κατανοήσουµε πώς ένας δηµαγωγός, εξαπολύοντας µια ρητορική του µίσους, κατάφερε να αναρριχηθεί στην εξουσία και σαγηνεύοντας εκατοµµύρια ανθρώπους να τους οδηγήσει στην άβυσσο.

Το 2013 ο εικοσιεννιάχρονος Έντουαρντ Σνόουντεν έκανε ολόκληρο τον κόσμο να παγώσει όταν αποκάλυψε τις διαδικασίες που ακολουθούσε η αμερικανική κυβέρνηση για να υποκλέπτει και να συγκεντρώνει ακόμη και το παραμικρό τηλεφώνημα, sms και e-mail. Είχε δημιουργήσει ένα άνευ προηγουμένου σύστημα μαζικής επιτήρησης που μπορούσε να εισχωρήσει στην ιδιωτική ζωή οποιουδήποτε στη Γη.

Το 2019 ο Σνόουντεν αποκαλύπτει για πρώτη φορά πώς βοήθησε να φτιαχτεί το σύστημα και τι τον οδήγησε τελικά στο να το αποκαλύψει στο παγκόσμιο κοινό. Μέσω αυτής της αποκάλυψης επιδιώκει να ενημερώσει τον κόσμο για τις πληροφορίες που μοιράζεται εν αγνοία του κάθε φορά που μπαίνει στο διαδίκτυο ή μέσω του τηλεφώνου του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο συλλέγονται αυτά τα δεδομένα.

Από τα βουκολικά προάστια της παιδικής του ηλικίας μέχρι τα κέντρα επιχειρήσεων της CIA και της NSA της ενήλικης ζωής του, το βιβλίο αυτό είναι η συναρπαστική αφήγηση ενός ευφυούς νεαρού άνδρα που μεγάλωσε μέσα στο διαδίκτυο: ενός άνδρα που έγινε κατάσκοπος, πληροφοριοδότης και, εξόριστος πλέον, η συνείδηση του Ίντερνετ. Γραμμένο με πάθος, χάρη και αδιαμφισβήτητη ειλικρίνεια, το "Μεγάλο φακέλωμα" είναι μια καίριας σημασίας μαρτυρία για την ψηφιακή εποχή μας, προορισμένη να γίνει κλασική.

«Η Καλαμάτα αλλά και η μεσσηνιακή ύπαιθρος, κατά την περίοδο της Κατοχής, είχαν βαφτεί στο αίμα, γεγονός που οφειλόταν αφενός στη συμπεριφορά των στρατευμάτων Κατοχής και των Ταγμάτων Ασφαλείας και αφετέρου στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν μετά την επικράτηση του ΕΛΑΣ στην πόλη αλλά και σε όλη τη Μεσσηνία. Τα πνεύματα δεν ηρέμησαν ούτε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, καθώς τότε συγγενείς θυμάτων αλλά και πρώην ταγματασφαλίτες βρήκαν την ευκαιρία που ζητούσαν για αντεκδίκηση, συνεχίζοντας το φαύλο κύκλο του αίματος. (...)
Είχαν κάνει σχέδιο. Το καράβι έφευγε το απόγευμα κατά τις έξι. Θα έφτανε στον Πειραιά την άλλη μέρα το μεσημέρι. Ο Γιωργάκος πήγε λίγα λεπτά πριν την αναχώρηση. Τον συνόδευε ο Δημοσθένης. Διακόσια μέτρα παραπέρα σε ένα καφενείο είχαν μείνει ο πατέρας του, ο Κώτσος Βάλας και ο Βαγγέλης. Αν συνέβαινε κάτι απρόοπτο θα τον περίμεναν εκεί να τον βοηθήσουν. Στα πενήντα μέτρα από την καγκελόφραχτη είσοδο, πλάι στο φυλάκιο του λιμεναρχείου, σταμάτησαν. "Καλό ταξίδι", είπε ο Δημοσθένης αγκαλιάζοντας τον αδελφό του. "Όπως είπαμε. Με το παραμικρό, γυρίζεις πίσω. Θα τρέξεις προς τα αριστερά. Εκεί δεν έχει σκοπό. Θα καβαλήσεις το κάγκελο. Συνάντηση στου Ρούφου". "Καλά. Γεια σου, καλή αντάμωση", είπε ο Γιωργάκος, χαϊδεύοντας το ξανθό κεφάλι του Δημοσθένη.»

Τον Ιανουάριο του 2006, την εξηκοστή πρώτη επέτειο της απελευθέρωσης από το στρατόπεδο θανάτου Άουσβιτς, όπου ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν, έθνη από όλο τον κόσμο παρακολούθησαν την πρώτη Διεθνή Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος. Μερικούς μήνες μετά, θα μπορούσαν κάλλιστα να εορτάσουν την επέτειο ενός από τα πιο ακατάλυτα κείμενα για εκείνη τη φριχτή εποχή. Το "Νόημα της ζωής" του Βίκτορ Φρανκλ, όπου ο συγγραφέας περιγράφει τις εμπειρίες του στα στρατόπεδα αφανισμού και αναλύει την ψυχοθεραπευτική του μέθοδο της λογοθεραπείας, εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1946. Το Σεπτέμβριο του 1942, ο Φρανκλ και η οικογένειά του συνελήφθησαν και εκτοπίστηκαν. Ο Φρανκλ πέρασε τα επόμενα τρία χρόνια σε τέσσερα διαφορετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, απογυμνωμένος από καθετί που τον συνέδεε με τη ζωή, μέχρι την ημέρα της απελευθέρωσής του. Είναι συγκλονιστικό όμως το πώς γαντζώθηκε στη ζωή, και στην κατάφαση στη ζωή, και είναι συγκλονιστικά απλοί οι λόγοι για τους οποίους επιχείρησε, λυσσασμένα και λογικά μαζί, να μείνει ζωντανός. Ο έρως και η γνώση συνθέτουν το νόημα της ζωής για τον Φρανκλ, και το προσωπικό του αυτό νόημα γίνεται ο πανίσχυρος κινητήρας που τον κρατάει στη ζωή. Και η αναζήτηση αυτού του Νοήματος είναι, εντέλει, η κινητήρια δύναμη των πάντων. Ένα βιβλίο-σταθμός στην ανθρωπότητα. Ένα βιβλίο-ύμνος στον άνθρωπο.

Ο πόλεμος είναι συλλογική υπόθεση. Εμπλέκει λαούς, παρατάξεις, θρησκείες. Είναι όμως και υπόθεση προσωπική. Τον πόλεμο τον κάνουν άνθρωποι και τον ζούνε άνθρωποι: αυτός που σκοτώνει κι αυτός που σκοτώνεται, αυτός που μένει ανάπηρος κι αυτός που βλέπει το σπίτι του να βομβαρδίζεται, αυτός που μάχεται στο μέτωπο κι αυτός που παρακολουθεί ανυπεράσπιστος τη ζωή του, όπως την ήξερε μέχρι τότε, να καταρρέει. Σε τούτο το βιβλίο, η Τζανίν Ντι Τζιοβάνι -η σημαντικότερη πολεμική ανταποκρίτρια της γενιάς της- δεν κάνει γεωπολιτικές αναλύσεις. Δεν κοιτάζει τον πόλεμο από ψηλά. Τον παρακολουθεί από μέσα, μέσα απ' τα μάτια των ανθρώπων που τον βιώνουν. Αφηγείται τις ιστορίες των στρατιωτών, τόσο του κυβερνητικού στρατού όσο και της αντιπολίτευσης, των βασανισμένων, των αμάχων, των μανάδων, των παιδιών. Καταγράφει αισθήματα αρχέγονα, σωματικά: τον πόνο, την απώλεια, την αγριότητα, τη φρίκη. Καταγράφει τις μυρωδιές του πολέμου, τους ήχους, το κρύο, τη λάσπη. Καταγράφει φόβους κι ελπίδες, το πένθος και τη συντριβή. Μέσα από δεκάδες ανθρώπινες ιστορίες -της Νάντα, της Μαριάμ, του Χουσεΐν, του Μοχάμεντ, του Αμπντουλάχ, της Κάρλα- η συγγραφέας συνθέτει τη σπαραχτική τοιχογραφία μιας κοινωνίας που τρώει τις σάρκες της, οδηγημένη σ' έναν αδελφοκτόνο πόλεμο αλλά και στη μεγαλύτερη τραγωδία της εποχής μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) «Ισοπεδωτικό... Όπως η Λευκορωσίδα νομπελίστρια Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, η Ντι Τζιοβάνι δίνει φωνή στους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους που βιώνουν μια σκοτεινή στιγμή της ιστορίας. Η Ντι Τζιοβάνι γράφει με ορμή και με αγωνία». (Michiko Kakutani, New York Times) «Έχει τεράστια σημασία να αναδειχθούν οι ανθρώπινες ιστορίες πίσω από τις ειδήσεις. Στο "Πρωί που ήρθαν να μας πάρουν, η Τζανίν Ντι Τζιοβάνι το κάνει αυτό με σπαραχτική μαεστρία». (Elif Shafak, Financial Times) «Η Ντι Τζιοβάνι παραδίδει το ποιητικότερο γραπτό για τη Συρία. Οι λέξεις της σε καταδιώκουν». (New Statesman)

Ο Βασίλης Τσιτσάνης γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1915. Από μικρή ηλικία ασχολείται με τη μουσική και μέχρι το 1935 όπου και φεύγει για την Αθήνα, έχει συνθέσει σαράντα μουσικά κομμάτια.  Το παρόν βιβλίο ασχολείται με τη μουσική ανάλυση του πρώιμου συνθετικού έργου σε σχέση με το ιστορικό, κοινωνικό, πολιτισμικό πλαίσιο των Τρικάλων, μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε το εν λόγω ρεπερτόριο. Με βάση το ηχογραφημένο υλικό του συνθέτη, αναλύεται η θεματολογία των στίχων και παρατίθενται μουσικά παραδείγματα που εξετάζουν, τη μελωδική ανάπτυξη, τη ρυθμική δομή, τη μουσική φόρμα, τον ρόλο των μουσικών οργάνων.

To βιβλίο αυτό είναι η σύνοψη της πολύχρονης εµπειρίας ενός ανθρώπου που είχε την τύχη να ζήσει µεγάλες στιγµές και κρίσιµες φάσεις της ιστορίας αυτού του τόπου. Γέννηµα θρέµµα της Θεσσαλονίκης, ο Στέλιος Νέστωρ βίωσε τον µεσοπόλεµο και τη δικτατορία του Μεταξά, τον πόλεµο, την Κατοχή, την απελευθέρωση και τον Εµφύλιο, τη χωλή µετεµφυλιακή δηµοκρατία, τη δικτατορία των συνταγµαταρχών και όλα όσα ακολούθησαν µετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και την περίοδο που εξακολουθούµε να αποκαλούµε "µεταπολίτευση". Όµως το "Συναξάρι" δεν είναι ιστορικό βιβλίο, ούτε συστηµατική βιογραφία. Είναι µια καταγραφή διάσπαρτων γεγονότων, που έµειναν χαραγµένα στη µνήµη του γράφοντος και σηµάδεψαν τη ζωή του. Πολλά από αυτά ζωντανεύουν την ατµόσφαιρα άλλων εποχών και δίνουν την ευκαιρία στον αναγνώστη να αναλογιστεί και να εκτιµήσει, ανατρέχοντας στο παρελθόν, τις µεγάλες αλλαγές που συντελέστηκαν σε αυτό το µακρύ χρονικό διάστηµα. Άλλα πάλι αποτελούν ψηφίδες της µεγάλης Ιστορίας, όταν το έφεραν οι συγκυρίες ο συγγραφέας να βρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων. Οι αναφορές στην αντιδικτατορική αντίσταση, στη "Δηµοκρατική Άµυνα" και στη δοκιµασία των χουντικών φυλακών, στην περιπέτεια στο νεοσύστατο ΠΑΣΟΚ κι αργότερα στο πείραµα επανένωσης της Αριστεράς στη Θεσσαλονίκη και στον "Συνασπισµό της Αριστεράς και της Προόδου" αποτελούν προσωπικές µαρτυρίες, οι οποίες δεν έχουν άλλο σκοπό παρά να ρίξουν φως σε πολιτικές διαδροµές και νοοτροπίες που τις χαρακτηρίζει η έλλειψη φαντασίας και προοπτικής. Αυτές που κράτησαν την Αριστερά δέσµια παρωχηµένων αντιλήψεων και την εµπόδισαν να αξιοποιήσει το ευνοϊκό κλίµα της µεταπολίτευσης.

Αγαπητέ υποψήφιε αναγνώστη,

Πριν δώσεις τα χρήματά σου για να αγοράσεις το ανά χείρας βιβλίο, να ξέρεις ότι αυτό δεν περιέχει σκανδαλολογίες ή κουτσομπολιά-περιέχει αρκετές "γκλαμουριές".
Επίσης, δεν υπάρχουν πλήρεις αναλύσεις, ως πραγματείες, εθνικών θεμάτων. Οι αναφορές στα θέματα αυτά, που εμφανίζονται τακτικά στο βιβλίο, είναι τα προσωπικά και αποσπασματικά μου βιώματα από τη σταδιοδρομία μου τα τριάντα πέντε χρόνια που υπηρέτησα στο Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδος (1974-2009), τα οποία συνέπεσαν με την κατάρρευση της Χούντας και την αρχή της Μεταπολίτευσης μέχρι τη "χρεοκοπία" των μνημονίων.

Θέλω να πιστεύεις ότι, στο ταξίδι μου αυτό, δεν περιορίζομαι σε μια άχρωμη και βαρετή περιγραφή των όσων έζησα και υπήρξα μάρτυς. Διατυπώνω τις απόψεις μου και κρίνω πολιτικούς προϊσταμένους μου, πιστεύω, με αντικειμενική διάθεση. Ενδιαμέσως της αφηγήσεως παραθέτω και στιγμές που δεν αφορούν τη διπλωματία αυτή καθαυτή, αλλά αποτελούν στοιχεία της ζωής των διπλωματών, έτσι ώστε να διευκολύνεται το διάβασμα.

Τέλος, χρησιμοποιώ μια γλώσσα που ελπίζω να είναι κατανοητή από όλους, αποφεύγοντας τη διπλωματική "διάλεκτο" και ορολογίες δυσνόητες σε πολλούς, όπως και την παράθεση διπλωματικών εγγράφων, που είναι απαραίτητα για τη δουλειά μας αλλά κουράζουν τον αναγνώστη.

Αν θελήσω να ξαναγυρίσω με το μυαλό μου πίσω στα παιδικά μου χρόνια με σταματάει μια δυσκολία. Θυμάμαι πιο εύκολα κείνα τα πράγματα που μου 'χουν ξανάρθει, από τότες, πολλές φορές στο νου και τα 'χω ξαναδιηγηθεί σε άλλους, η στον εαυτό μου, γιατί τα 'βρισκα ενδιαφέροντα, για να δικαιολογήσω μια πράξη μου, και γιατί οι άλλοι τα είχανε διαλέξει για καλύτερα και μου τα είχανε επιβάλει κι εμένα του ίδιου. Τα άλλα, όσα συμβαίνουν στην καθημερινή ζωή, μένουν μπερδεμένα σε κάποιο θαμπό σύννεφο που υπάρχει (γιατί το αισθάνομαι) μέσα μου. Καταλαβαίνω πως θα μου χρειαστεί κόπος για να φτάσω ως τα εκεί. Κι έτσι σκοντάφτει η θέλησή μου και γυρίζει σαν ένας μύλος πού δεν αλέθει τίποτα ώσπου να της δώσω καμιά άλλη τροφή να ικανοποιηθεί, κοιτάζοντας λόγου χάριν απ' το παράθυρο τον εξωτερικό κόσμο, αφού τόση είναι η αδυναμία μου να γυρίσω στον εσωτερικό. (...) Με τα τέσσερα, απάνω σ' ένα χαλί, θυμάμαι για πρώτη φορά τον εαυτό μου. Ήτανε, μου φαίνεται, μετά το φαί, στον αντρέ της κυρούλας μου, πού καθότανε σ' ένα παλιό σπίτι της Πλάκας. Παίζαμε βόλους με τον ξάδελφό μου και για τούτο είχαμε διαλέξει το μεσαίο χαλί, πού τα σχέδιό του έκαναν οχτάγωνα, για να βάλουμε τους βόλους. Εκεί, απάνω στο παιχνίδι, έμεινα μερικές στιγμές ακίνητος, κοιτάζοντας προσεχτικά το χαλί. Και τότε μόνο γεννήθηκε μέσα μου και σιγά-σιγά μου επιβλήθηκε η ιδέα ενός χρώματος. Το χαλί όπου παίζαμε ήτανε κόκκινο. Τότε είδα και τα σχέδια που έκαναν οχτάγωνα μαύρα και άσπρα - και όχι πριν, όταν το διαλέξαμε επειδή μας φαινόντουσαν καταλληλότερα για να παίξουμε βόλους. Έτσι έκανα για πρώτη φορά μια διάκριση και συνέλαβα, χωρίς να το ξέρω, την ύπαρξη της αφηρημένης έννοιας ενός χρώματος κι ενός σχήματος που ως τότε τα παρατηρούσα μόνο για την ενδεχόμενη χρησιμότητα τους.

Την άνοιξη του 1947, ενώ η Ελλάδα σπαράσσεται από τον Εμφύλιο, ο Νίκος Καζαντζάκης θέτει από κοινού υποψηφιότητα με τον Άγγελο Σικελιανό για το Νόμπελ λογοτεχνίας. Η υποψηφιότητά του συσπειρώνει το συντηρητικό κατεστημένο της εποχής, που βλέπει στο πρόσωπο του Κρητικού συγγραφέα έναν από τους μεγαλύτερούς του εχθρούς. Εναντίον του επιστρατεύονται όλα τα μέσα, θεμιτά και αθέμιτα, προκειμένου να αποφευχθεί η βράβευσή του. Από την άλλη, ο Καζαντζάκης προσπαθεί μόνος του για μια δεκαετία να κατακτήσει το Νόμπελ, αντιμετωπίζοντας θεούς και δαίμονες. Προσωπικές μαρτυρίες, επιστολές, άρθρα, αποσπάσματα από βιβλία και έγγραφα-ντοκουμέντα συνθέτουν ένα πολύχρωμο παζλ, που θα μπορούσε να αποτελεί ένα ευφάνταστο μυθιστόρημα, αλλά δεν είναι παρά η ιστορική αλήθεια. Στο βιβλίο αυτό συναντάμε προσωπικότητες όπως ο Παλαμάς, ο Καβάφης, ο Σεφέρης, ο Ελύτης και ο Ρίτσος, αλλά και διάσημους νομπελίστες όπως ο Έσσε, ο Ζιντ, ο Έλιοτ, ο Χέμινγουεϊ και ο Καμύ. Πάνω απ’ όλα, όμως, γινόμαστε μάρτυρες της οδύσσειας του πνευματικού και πολιτικού κόσμου της Ελλάδας στον 20ό αιώνα, που διήλθε μέσα από τις συμπληγάδες των αντιθέσεων και διαμόρφωσε τις συνθήκες των ημερών μας.