Ελένη Ανδρεάδου

Έμεινε να τον κοιτάζει νιώθοντας -χωρίς να το επιδιώκει κάποιος βαθύτερος ευσεβής της πόθος- υπερήφανη που ο συγκεκριμένος άντρας την περίμενε εκεί, εμφανώς εξαντλημένος, αμήχανος και προβληματισμένος από τη δυναμική τους σύγκρουση. Η υπερηφάνειά της άγγιζε εκείνη την εγωιστική απόλαυση που αντλεί κανείς από την αναγνώριση της δύναμής του πάνω στο αγαπημένο του πρόσωπο, αντικείμενο του έρωτα και του πόθου του, που παλινδρομεί μεταξύ αγαλλίασης και μαρτυρίου, ενώ την ίδια στιγμή κινείται στα όρια της ηδονικής ευχαρίστησης από τον αλλόκοτο παρόλα αυτά συνδυασμό τους.