Μιχάλης Φακίνος

«Θυμίζουμε βυζαντινή περίπολο πριν από την άλωση της Πόλης» λέει σε κάποια στιγμή ένας από τους ήρωες τούτου του βιβλίου... Και πράγματι. Όλα δείχνουν έτοιμα για την «πτώση». Η φύση αργοπεθαίνει, τα σύννεφα κάθε μέρα έχουν κι από ένα χρώμα φθοράς, οι τοίχοι της παλιάς χαρτοποιίας με τα επαναστατικά συνθήματα τρίζουν και ραγίζουν, ο ποταμός Ανώνυμος κατεβάζει ξαφνικά σκελετούς και στολές αστροναυτών, οι πόλεις εγκαταλείπονται, οι γλάροι αυτοκτονούν ομαδικά, μεσοπέλαγα λικνίζεται η παρατημένη φορτηγίδα των σκουπιδιών... Με αποκορύφωμα το πάρτι του τέλους όπου όλα σαπίζουν και πεθαίνουν πολυτελώς...
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο της φθοράς συναντώνται κι αποκτούν οικειότητα μεταξύ τους η γιαγιά που έβγαλε γένια μητροπολίτη, ο στυλίτης του ηφαιστείου, ο ποδηλάτης χωρίς ποδήλατο και ο ανάπηρος ροκεντρολίστας του 1958... Τέσσερα πρόσωπα που αναζητούν τη χαμένη Επιστήμη, το χαμένο Όνειρο και τα χαμένα Νιάτα... Αλλά τι γυρεύει μαζί τους η γυναίκα που ηδονίζεται με τον άνεμο; Αυτό κανένας δεν το ξέρει – ούτε κι ο συγγραφέας...

Ένας τόπος ανάμεσα σε γη και ουρανό, οι τρεις μόνιμοι κάτοικοί του και ένας ολόκληρος αιώνας.

Στο Πέτρινο 8 μια χελώνα που θέλει να διασχίσει ένα γκρεμισμένο γεφύρι, ένας αετός που επίμονα διαγράφει οχτάρια στον αέρα κι ένα φίδι που ισχυρίζεται πως ήταν ο Όφις που έδωσε το μήλο στην Εύα παρακολουθούν τις αλλαγές και τους επισκέπτες που φέρνει ο χρόνος στο αινιγματικό αυτό μέρος: ο λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος περιπλανιέται με τα οράματα των ηρώων τού 1821, Μικρασιάτες πρόσφυγες αναζητούν μια νέα ζωή με μοναδική περιουσία λίγα σπόρια, ένας αντάρτης του Εμφυλίου προσπαθεί να ολοκληρώσει πάση θυσία την αποστολή του, τα φασιστάκια του Μεταξά στήνουν την κατασκήνωσή τους, και ένας κιτς οικισμός χτίζεται επί απριλιανής χούντας για να φιλοξενήσει το καλοκαίρι τις κυρίες των αξιωματικών. Ανάμεσά τους, ένας ποδηλάτης που μάταια αναζητά κάτι.

Μόνο οι τρεις μόνιμοι κάτοικοι, η χελώνα, ο αετός και το φίδι, θα τα ζήσουν όλα αυτά, και βέβαια ο τόπος ως πρωταγωνιστής, καθώς το Πέτρινο 8 θα γκρεμίζεται, θα πυρπολείται και θα αναγεννιέται κάθε φορά από τις στάχτες του, για να φιλοξενήσει ολόκληρο τον προηγούμενο αιώνα, την Ιστορία, τις ιστορίες μας, τις μέρες που ακόμα δεν είδαμε.