Δημήτρης Σπύρου

Σ` ένα ορεινό χωριό της κεντρικής Πελοποννήσου τη δεκαετία του `60 εκτυλίσσονται ιδιότυπες, σκληρές και πολλές φορές ανελέητες μάχες με πρωταγωνιστές τα αγόρια της πάνω και της κάτω ρούγας. Ώσπου ο ερχομός ενός πολιτικού εξόριστου φέρνει τα πάνω κάτω στη μικρή κλειστή κοινωνία... Ο πετροπόλεμος, άγνωστος στους σημερινούς εφήβους, δεν ήταν απλά ένα παιχνίδι. Ήταν άσκηση επιβίωσης, προϋπέθετε σχέδιο, στρατηγική, γνώση της ψυχολογίας του αντιπάλου. Ταυτόχρονα είχε τους κανόνες και το τελετουργικό του, που τηρούνταν με ευλάβεια... "...Ο πετροπόλεμος ήταν φρούτο του καλοκαιριού. Δεν ταίριαζε με τα χιόνια και τις βροχές, ούτε με τις σκοτούρες των βιβλίων. Ήθελε κλειστά σχολεία και ξεγνοιασιά, κοντομάνικα πουκάμισα και ξυπολυσιά. Ήθελε οι γονείς να λείπουν στα χωράφια ολημερίς και να έχουν αφήσει το χωριό να το κυβερνάει η παιδική μας φαντασία κι αποκοτιά..."

Ο Ψύλλος ... είναι ο τίτλος μιας χειρόγραφης εφημεριδούλας που συντάσσει και εκδίδει ένας δωδεκάχρονος μαθητής, σ΄ ένα απομονωμένο χωριό της ορεινής Ολυμπίας, ο Ηλίας Συλαΐδης. ... είναι ο ίδιος ο μικρός Ηλίας, γιατί είναι ταυτισμένος με την εφημερίδα του. Κανείς πια δεν τον φωνάζει με τ΄ όνομά του, αλλά τον αποκαλούν "Ψύλλο". ... "είναι ένα όνειρο, τα ταξίδια που θέλω να κάνω, το σπάσιμο των συνόρων του μικρού χωριού μου, είναι τα φτερά που με βοηθούν να πετάξω μακριά" γράφει σε κάποιο φύλλο της εφημερίδας του. ... είναι επίσης μια απόπειρα για ονειροπόληση, αισιοδοξία κι ελπίδα -το τσίμπημα στην κοιμισμένη ευαισθησία μας. ... είναι πάνω απ΄ όλα η ομορφιά των αθώων παιδικών ματιών.