Ευαγγελία Λαμπρέλλη

Μικρό χρονικό μιας μεγάλης στιγμής της Ελληνικής Επανάστασης και της ευρωπαϊκής ιστορίας: εννιά μέρες πριν και δυο μέρες μετά την Έξοδο του Μεσολογγίου μέσα από τη ματιά ενός εφήβου, του Μάρκου, του Γελεκτσή που σπρώχτηκε με τη βία στην ενηλικίωση εκείνες τις μέρες του Απρίλη του 1826. "Με βάση τις μαρτυρίες αγωνιστών (κυρίως των Κασομούλη και Σπυρομήλιου), ακολουθούμε τη ροή των γεγονότων που οδηγούν σε κλιμάκωση της πείνας, της απώλειας, της οδύνης, του ηρωισμού, της αληθινής αθωότητας και συγχρόνως της μυθικής αγριότητας που βιώνουν οι ήρωες και οι ηρωίδες της Εξόδου. Όλα τα πρόσωπα εκτός από τον Μάρκο και τον Άγγελο είναι ιστορικά και πολλοί διάλογοι μεταφέρονται επί λέξει, όπως καταγράφηκαν. Ακόμα και ο παραμυθάς, ο Λιας, είναι υπαρκτό πρόσωπο. Όσο για τους Γελεκτσήδες, τους εφήβους που σχεδόν όλοι έχασαν τη ζωή τους για τη λευτεριά, είναι για μένα οι πιο γενναίοι απ’ τους γενναίους. Θυμίζουν επικούς ήρωες μαγικών παραμυθιών που προχωρούν ίσια εμπρός σε δρόμους που δεν έχουν γυρισμό. Δε λιγοψυχούν ποτέ, δεν παραδίδονται ποτέ, δεν αυτοκτονούν. Σ’ έναν κόσμο που μεταλλάσσεται αλλά τα ανθρώπινα δεινά ζουν και βασιλεύουν, ας τους κρατήσουμε στη μνήμη μας. Όσο τους μνημονεύουμε, αυτοί παραμένουν ζωντανοί κι εμείς γινόμαστε πιο αυθεντικοί, πιο γενναιόδωροι, πιο θαρραλέοι, δηλαδή «ολοζώντανοι»". Λ. Λ.

Ένας ασβός τριγυρνούσε εδώ κι εκεί, αναζητώντας το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο! Ρώτησε την πέτρα, το δέντρο, τριών λογιών πετούμενα, κι ύστερα, έναν ποιητή, έναν παραμυθά, ένα παιδί. Στο τέλος, βρήκε κάποιον που κοιμότανε και τον ρώτησε κι αυτόν. Άλλοι απάντησαν αυτό που δεν ήξεραν, άλλοι αυτό που ήξεραν, άλλοι αυτό που ένιωθαν. Ο καθένας έδωσε ένα κομμάτι της απάντησης. Τελικά, εσύ τι λες πως είναι το πιο πολύτιμο στον κόσμο;...

Το πέρασμα πέντε γυναικών και ενός μωρού –γιαγιά, μάνα, τρία μικρά κορίτσια κι ένα αβάφτιστο αγόρι– από το Αϊβαλί στη Μυτιλήνη, το 1922, με βάση πραγματικές μαρτυρίες. Οι εφτά άντρες της οικογένειας έμειναν πίσω και δεν άφησαν κανένα ίχνος, σαν να τους ρούφηξε η γη. Αυτό το πέρασμα μοιάζει με τις ματριόσκες, τις ρώσικες κούκλες-φωλιές που η καθεμιά τους κρύβει πολλές μικρότερες, γιατί όσο ανοίγεις τις φωλιές της ιστορίας, τόσο βρίσκεις ότι τα καταχωνιασμένα περάσματα είναι πολλά. Η βασική αφηγήτρια είναι η μεγαλύτερη από τα τρία κορίτσια, η Ελένη, εννιά χρονών εκείνη τη σημαδιακή χρονιά. Υλικά του μικρασιατικού αυτού αφηγήματος αποτέλεσαν η μυθοπλασία, μαρτυρίες Αϊβαλιωτών που μέσα στις δεκαετίες καταγράφηκαν σε βιβλία και στον τύπο –ένας από τους Αϊβαλιώτες αυτούς είναι και ο Ηλίας Βενέζης, το λογοτεχνικό έργο του οποίου φώτισε πολλές πτυχές της ιστορίας–, ιστορικά γεγονότα, μνήμες από τις οικογένειες των παππούδων της συγγραφέα και η πανταχού παρούσα στη ζωή της προφορική παράδοση. «Ξέρεις, κι οι καημοί λιγοστεύουν και χάνονται. Στην αρχή, μοιάζουν με θεόρατα κύματα από τσιρίδες που πλησιάζουν, έρχονται και μας ξεκουφαίνουν, κυριεύουν ολόκληρη τη ζωή μας, κι ύστερα σιγά σιγά ξεμακραίνουν, ώσπου, σαν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, βουλιάζουν πίσω από τον ορίζοντα και δε μας ταράζουν πια».