[...] Το καταπληκτικό με τον Παύλο Φλωρένσκυ είναι ότι όσο και αν υπογραμμίζει με τρομερή επιμονή τις βασικές συντεταγμένες της αγιογραφικής τέχνης (με προεξάρχουσα θέση, καθώς είπαμε, τον ίδιο τον αγιογράφο) δεν παραθεωρεί την κίνηση του κόσμου και της ιστορίας, τη ροή της ζωής, όχι τόσο για να συμπεριλάβει στο έργο του το γίγνεσθαι, όσο γιατί γνωρίζει τη σημασία της κάθε προσωπικής ύπαρξης και της ετερότητάς της. Αυτό τον κάνει, ειδικά όπου διαβλέπει σημαντική προσφορά, αξία και χάρισμα, ακόμη κι αν δεν ανήκει άμεσα στον εκκλησιαστικό κόσμο, να την περιλαμβάνει στην «ανακεφαλαίωση» που επιχειρεί μεταβαίνοντας σε αρχαίους πολιτισμούς και φωτίζοντάς τους με το φως του Λόγου και της εν Χριστώ ζωής.