Μαρία Πατακιά

… Ο στίχος είναι πλούσιος, δεν αρνείται τις παρηχήσεις και τα παιχνιδίσματα, παραμένει όμως κομψός, λιτός και ισορροπημένα διατυπωμένος, αποφεύγοντας τη φλυαρία και την εκζήτηση. Κάποτε με μια γλώσσα διαβρωτική, στη λογιοσύνη και την επισημότητά της, κάποτε και με μικρούς έμμετρους ενοφθαλμισμούς ή έξυπνα λογοπαίγνια, αντλεί από διάφορες περιοχές της νεοελληνικής ποίησης, εκεί που ο Καρυωτάκης, λόγου χάρη, συναντιέται με τον Εμπειρίκο…»