Σπύρος Γούλας

Ο Σταύρος στην πλαγιά υποδεικνύει τόπο μαρτυρίου Κι όμως από ένα σημείο και μετά η αγωνία οφείλει να είναι εθελούσια και ας σημαίνει αυτό πως πας γυρεύοντας πως ψάχνεις τον μπελά σου. Δεν πειράζει αν όλα σού πάνε καλά θα βρεις εσύ έναν αγώνα η αρένα λειτουργεί και αργίες και Κυριακές πρωί Θεέ μου, τόσο πρωί, θα τρίβεις τα μάτια σου πλήθος τα λιοντάρια για έναν καλό χριστιανό και μη σε αγχώνει που οι πρωτομάρτυρες βρίσκουν βίαιο θάνατο φαντάζεσαι να μην είχες για κάτι να πεθάνεις;

Στοιχειώδες απόγευμα Συμπυκνώνω τα μη διαχειρίσιμα νικέλιο για τα ραγίσματα ψευδάργυρο για τις παραχωρήσεις ιρίδιο σε ασήμαντες ποσότητες για αυτοκριτική. Το κράμα με χλευάζει τινάζει κορόνα-γράμματα το κλείστρο και ανοίγει τρύπα στο πάτωμα (την τρύπα). Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τι θα πουν οι γείτονες από κάτω πέφτω μέσα εξακοντίζομαι στη λιωμένη μου φρίκη με τη σιγουριά πυρίμαχου. Το σημείο μου, μία τήξη μακριά.