Ζαν Ζενέ

Οι σελίδες που θ' ακολουθήσουν δεν είναι αποσπάσματα από ένα ποίημα: θα έπρεπε να οδηγούν σ' αυτό. Θα ήταν προσέγγιση (ενός ποιήματος) μακρινή και πάλι, εάν δεν επρόκειτο για ένα από τα πολυάριθμα πρόχειρα ενός κειμένου που θα είναι πορεία αργή, μετρημένη, προς το ποίημα (που είναι) δικαιολογία αυτού του κειμένου όπως το κείμενο θα είναι δικαιολογία της ζωής μου.

Ναι, "Η Παναγία των λουλουδιών" είναι ένα όνειρο. Μονάχα μες στα όνειρα βρίσκουμε αυτή τη φοβερή παθητικότητα. Μες στα όνειρα τα πρόσωπα δεν περιμένουν καν το τέλος της νύχτας τους. Μες στα όνειρα οι στραγγαλιστές διασχίζουν τους τοίχους, ο δραπέτης έχει σιδερένιες σόλες και το ρεβόλβερ του είναι γεμάτο με κενό. Ωστόσο η ίδια κίνηση, που μέσα στο έργο του αλυσοδένει τον Ζενέ μ' αυτά τα νευρόσπαστα, ταυτόχρονα τον απελευθερώνει, τον αποσπά απ' το όνειρο και τον μεταμορφώνει σε συγγραφέα. "Η Παναγία των λουλουδιών" είναι ένα όνειρο που περιέχει το ίδιο του το ξύπνημα. Ζαν-Πωλ Σαρτρ

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 100 χρόνων από τη γέννηοη του Ζαν Ζενέ, ο "Καβγατζής της Βρέστης" παρουσιάζεται στα ελληνικά για πρώτη φορά στην πρώτη και πλήρη εκδοχή του, που κυκλοφόρησε ανώνυμη το 1947. Ο ναύτης Καβγατζής, ο αδελφός του ο Ρομπέρ, ο νεαρός Ζιλ Τιρκό, η Μαντάμ Λιζιάν, πατρόνα του μπορντέλου Το Πανηγύρι, ο Νονό ο πατρόνος, ο επιθεωρητής Μαριό, ο υποπλοίαρχος Σεμπλόν, όλοι οι πρωταγωνιστές του δράματος, με τα πάθη, τα μυστικά και τα εγκλήματα τους, ξεπηδούν για τον Ζενέ από την ομίχλη της Βρέστης, από τον ήλιο που χρυσίζει ανεπαίσθητα τις προσόψεις των κτηρίων της, κι από τη θάλασσα που μοιάζει σε αστασία αέναη, παρόμοια με τις ψυχικές μεταβολές του συγγραφέα.

Οι Nέγροι πρωτοπαρουσιάστηκαν στο Παρίσι, στο θέατρο Lutece, στις 28 Οκτωβρίου 1959, σε σκηνοθεσία Roger Blin, με σκηνικά και κοστούμια του Andre Acquart, από το θίασο Les Griots. Όλοι οι ηθοποιοί ήταν μαύροι. Το έργο ανεβαίνει σπάνια στη σκηνή λόγω του περιορισμού που έχει θέσει ο συγγραφέας, όλοι οι ηθοποιοί να είναι μαύροι. Ωστόσο, ο Ζενέ επέτρεψε στον Πέτερ Στάιν να χρησιμοποιήσει λευκούς ηθοποιούς στην παράσταση που σκηνοθέτησε το 1983 στη Schaubuhne στο Βερολίνο.

Το ημερολόγιο ενός κλέφτη είναι ίσως το πιο αυθεντικά αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Jean Genet, στο οποίο ο συγγραφέας προσωποποιεί την αναζήτηση της πνευματικής δόξας μέσα από την επιδίωξη του κακού. Με το έντονα λυρικό ύφος της πρόζας του που έχει γίνει το σήμα κατατεθέν του, ο άνθρωπος που ο Jean Cocteau αποκαλούσε «Μαύρο πρίγκιπα των Γραμμάτων» της Γαλλίας, εδώ αναπαριστά τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής του – την περίοδο που ζούσε ως μικροαπατεώνας και πλάνης, διασχίζοντας την Ισπανία και την Αμβέρσα, περνώντας περιστασιακά τα σύνορα των υπόλοιπων χωρών της Ευρώπης, στην προσπάθειά του να βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από τις Αρχές.