Θωμάς Τσαλαπάτης

Την ώρα αυτή η Άλμπα κοιμάται τον φοβερό κοιμισμένο της
ύπνο
Εδώ προσευχή είναι η πέτρα
Και ο άνθρωπος
μια κλωστή θαυμάτων
ραμμένη σ ένα αντίο

Το παρόν βιβλίο δεν αποτελεί ένα βιβλίο απολογισμού, μια συλλογή άρθρων ή μια ανθολόγηση τυχαίων στιγμών. Αποτελεί την ψηλάφηση μιας διαδρομής καταγραφών γύρω από τον χώρο σε μια δεδομένη χρονική περίοδο. Τον χώρο ειπωμένο ως γειτονιά και ως πόλη. Τον χώρο ως κόσμο σε μια φαντασιακή προέκταση του ανήκειν. Την περιπλάνηση, τη λεπτομέρεια, τις καταγραφές. Την ανάγκη τα κείμενά σου να ανήκουν στους δρόμους, στο βάδισμα και στη ροή τους.
Στον πυρήνα του βιβλίου υπάρχει η πόλη και τα σημεία της, οι κάτοικοι ως διαχειριστές και διαμορφωτές τους, ο χρόνος ως διαρκώς διερχόμενος και ως μόνιμη υπενθύμιση της ρευστότητας και της αλλαγής. Η κρίση και ο τρόπος που αυτή εκβάλλει στην περίοδο της πανδημίας αποτελούν τις νοηματικές προϋποθέσεις των κειμένων. Το διαρκές φόντο μπροστά από το οποίο τα κείμενα αυτά αποκτούν το νόημά τους.

Είναι τα ίδια πουλιά που συναντά κανείς σε πρωτόλειο ποίημα Τα πουλιά αυτά δεν οδηγούν πουθενά αν όμως πετούν χαμηλά Σίγουρα θα βρέξει.

Τι σημαίνει θυμάμαι και τι σημαίνει ξεχνώ στην εποχή της απόλυτης καταγραφής; Πώς η μνήμη ορίζει την ταυτότητα; Ποια είναι η πολιτική της μνήμης; Τι είναι αληθινό και τι όχι, σε μια ανάμνηση θολή σαν την πραγματικότητα και διαυγή σαν την παραίσθηση; "Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια. Ούτε καν εμένα και εσένα, να την κοιτούμε σε έναν κόσμο άδειο από ανθρώπους. Κοιτάζοντάς την, σχεδόν σαν να την παρηγορούμε". Στο βιβλίο περιλαμβάνεται επίσης ο ποιητικός μονόλογος "Ο Άμλετ στην Κυψέλη".

O Θωμάς Τσαλαπάτης στην καινούργια του ποιητική συλλογή παρουσιάζει μια σύνθεση σε πέντε μέρη, με μεγάλη τεχνοτροπική ποικιλία, όπου επιστρατεύονται η μυθοπλασία και η πραγματικότητα, το λεκτικό παιχνίδι και η φανταστική γεωγραφία, το χιούμορ και ο στοχασμός πάνω στην ποιητική δημιουργία. Άνοιξε τα παράθυρα ενώ μαγειρεύεις, να εύχεσαι η ώρα που όλα θα πήξουν να είναι μακριά. Σκύψε, απλώς σκύψε για όλους όσους πέρασαν τη ζωή τους σε ύψος κάτω του 1,60. Άναψε την τοστιέρα, αυτή που μεταμορφώνει τον έρωτα σε σεξ. Η αγριότητα εδώ –όπως το πρόγευμα ή η σιέστα– είναι απλώς μια στιγμή της μέρας. Τα ξυπνητήρια εξαγριώνουν Οι φίλοι εξαργυρώνουν Οι Καναδοί λιώνουν.

Τα κείμενα του βιβλίου γράφτηκαν την περίοδο 2015-2016 κατόπιν προτάσεως του σκηνοθέτη Θόδωρου Τερζόπουλου. Στόχος της διαδικασίας ήταν να δημιουργηθεί μια πρώτη κειμενική ύλη πάνω στην οποία θα βασιζόταν η νέα παράσταση του θεάτρου ΑΤΤΙΣ. Μία παράσταση που θα έκλεινε το τρίπτυχο που ξεκίνησε με την παράσταση Alarme και συνεχίστηκε με την παράσταση Amor, αλλά ταυτόχρονα και μία παράσταση-εορτασμός για τα τριάντα χρόνια του Θεάτρου ΑΤΤΙΣ.
Το σώμα του κειμένου που παραδόθηκε αποτελούνταν από έναν όγκο σημειώσεων, σχεδιασμάτων και παραλλαγών βασισμένων σε κεντρικούς άξονες, επεξεργασμένο σε συνεχή συνομιλία με τον σκηνοθέτη. Το κείμενο της παράστασης Ανκόρ προέκυψε ύστερα από την επιλογή και τη σύνθεση των κειμένων από τον Θεόδωρο Τερζόπουλο και ενσαρκώθηκε από τους εξαίσιους ηθοποιούς του Θεάτρου ΑΤΤΙΣ. Τη Σοφία Χιλλ και τον Αντώνη Μυριαγκό.
Το κείμενο του Πνιγμού προέκυψε από μια εκ νέου επιλογή και επεξεργασία των αρχικών κειμένων. Με αφαιρέσεις και προσθήκες προς μια νέα κατεύθυνση, ως ένα κείμενο παράλληλο του σκηνικού κειμένου. Το εάν ο Πνιγμός τοποθετείται στον χώρο του θεατρικού κειμένου, στον χώρο της ποίησης ή στον μεταιχμιακό ενδιάμεσο χώρο επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του αναγνώστη. Ως αποτύπωση ευγνωμοσύνης, ως τεκμήριο μαθητείας, αλλά και ως αυτονόητη χειρονομία το βιβλίο αυτό αφιερώνεται στον Θόδωρο Τερζόπουλο

Ο Θωμάς Τσαλαπάτης με βάση τα θεωρητικά κείμενά του που έχουν δει μέχρι τώρα το φως της δημοσιότητας στις εφημερίδες αλλά και στα πιο έγκυρα λογοτεχνικά περιοδικά της χώρας θεωρείται ήδη ένας από τους πιο σημαντικούς, αν όχι ο σημαντικότερος, κριτικός της γενιάς εκείνης που εμφανίστηκε στην ποίησή μας λίγο πριν ή λίγο μετά τις αρχές της δεκαετίας του 2000, κάνοντας πράγματι ιδιαίτερη αίσθηση αλλά και κομίζοντας μιαν άλλη φρεσκάδα με τα δικά της γνωρίσματα.

Ο Θωμάς Τσαλαπάτης με την πρώτη του αυτή συλλογή, έρχεται να συμπληρώσει και στην ποίηση με τον πιο αποφασιστικό τρόπο την εικόνα αυτής της τόσο δυναμικής γενιάς, της γενιάς του. Και αυτό γιατί τα ποιήματά του πέρα από την αδιαμφισβήτητη, υψηλής ποιότητας έμπνευση, τα χαρακτηρίζουν στίχοι ακριβείας, χωρίς τίποτα το περιττό, στίχοι θαυμαστής ευθυβολίας, σπάνιας πρωτοτυπίας, μοναδικής εκλεκτικότητας και ευρηματικότητας. Και τούτο τέλος: μια χαρμολύπη διαποτίζει ολόκληρο το βιβλίο, μια έντονη κοινωνική ερημιά, μια αποξένωση, μια φρίκη υποδόρια, ένας κόσμος (αριστοτεχνικά κρυμμένης) παράνοιας, της οποίας το πλέον αποτρόπαιο αποτέλεσμα κατά βάθος βιώνει και ο ίδιος ο "Κύριος Κρακ" το κυριότερο δηλαδή πρόσωπο των ποιημάτων του βιβλίου, όσο και αν δείχνει να παραμένει ένας αμέτοχος και σκληρός παρατηρητής των τεκταινομένων.