Γιώργος Δομιανός

Ποιος είναι ο ορισμός της μοναξιάς; Εξασκείται κανείς στην απουσία; Με πόσους πάταγους το λεπτό χτυπά μία καρδιά; Είναι ο έρωτας πολυτέλεια για τον Έλληνα φορολογούμενο; Πώς φτάνει κανείς στον Θεό μέσω της ερωτικής εγκατάλειψης;

Ποια είναι «η κυρία τάδε»; Κατοικεί στην Αθήνα πάντα, την γνωρίζουν καλά οι ντελιβεράδες στις γειτονιές των Εξαρχείων κι όμως μοιάζει να κατάγεται από τις απαρχές του κόσμου. Είναι η γήινη της κάθε μέρας και η αρχετυπικά άυλη μιας αναπότρεπτης αθανασίας, βιβλικές καταστροφές ξεσπούν επειδή δεν φόρτισε το κινητό της.

Σε έναν κόσμο όπου λείπει το ερωτικό αντικείμενο ο θάνατος δεν έχει θέση γιατί η απουσία «εκείνης» έχει πάρει τη θέση του.

Δίχως περιστροφές κι ανερυθρίαστα, το ποιητικό υποκείμενο δηλώνει πως ο έρωτάς του, ο έρωτας εν γένει, ξαναγράφει την Ιστορία, επανανοηματοδοτεί τις Τέχνες, εμπλουτίζει τα φτωχά ελληνικά του, διαμορφώνοντας το συντακτικό της σάρκας, οδηγεί στην επανάχαραξη των συνόρων του κόσμου όπως τον ήξερε, αλλάζει τον τρόπο που αναπνέουν οι άνθρωποι, εναρμονίζοντας τον ρυθμό τους στα βήματα του άλλου.

Στο τέταρτο και πιο μεστό του βιβλίο, την ποιητική ενότητα «Εγώ θα σου μάθω πουλάκι μου», ο γιώργος δομιανός χαρτογραφεί με σπαρακτική αμεσότητα έναν έρωτα σε πρώτο πρόσωπο και με διαρκή απεύθυνση στο Εσύ, αποτυπώνοντας την ερωτική απουσία με τόση τεταμένη ακρίβεια και γλαφυρή μελαγχολία που μετατρέπεται σε αγωνιώδη ορισμό της ύπαρξης.

[ο γιώργος δομιανός γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Το «Εγώ θα σου μάθω πουλάκι μου» από την Κάπα Εκδοτική είναι το τέταρτο ποιητικό βιβλίο του. Έχει εκδώσει επίσης τα βιβλία «Δεν είναι η εποχή των κερασιών» (Χαραμάδα, 2015), «Πάσα Ανάσα» (Υποκείμενο, 2017)

«Αναλφάβητος μπροστά στα φυλλώματα της λεύκας» και νήπιος μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, ο Γιώργος Δομιανός εκθέτει σε πέντε πράξεις και σε αντικριστούς παραληρηματικούς —ή και όχι— μονολόγους αυτόν και αυτήν, μοναδικούς επιζώντες ενός ερωτικού μακελέματος. Σαν το σκυλί με τα τρία πόδια που αλυχτά στην απόλυτη μοναξιά της νύχτας μας/της δικιάς μας νύχτας και της κάθε νύχτας που έχει σημαδέψει με πυρωμένο σίδερο ο πόνος της απώλειας κι η άφατη απελπισία, ο ποιητής αποφασίζει να δείξει εμπιστοσύνη μόνο σε αυτούς που οι παιδικοί τους έρωτες τούς γέρασαν ενώ αποστρέφει το πρόσωπό του από όσους κάνουν την πίκρα τους κατοικίδιο ζώο με πιατάκι φαγητού. Σε μία άγονη κι αφιλόξενη για τέτοιες πολυτέλειες και λυρισμούς πραγματικότητα, ο γιώργος δομιανός μάς ξαφνιάζει με την κατάβαση του στις σκοτεινές επικράτειες του πόθου και μας υπενθυμίζει πώς ήταν κάποτε ή πώς εξακολουθεί να είναι η ιερατική λατρεία του αγαπημένου προσώπου που φτάνει έως και την εκμηδένιση του ερωτικού αντικειμένου, σε ό,τι εν τέλει βρίσκεται στη ρίζα κάθε γνήσιας ερωτικής έξαρσης. Η "Πάσα ανάσα", η δεύτερη ποιητική σύνθεση του Γιώργου Δομιανού επανεκδίδεται αναθεωρημένη από την Κάπα Εκδοτική.