Οι "Ανθρωποφύλακες", το ιστορικό βιβλίο του Περικλή Κοροβέση, κυκλοφορεί ξανά!
Μια συγκλονιστική μαρτυρία, ενός ανθρώπου που υπέφερε από τα βασανιστήρια της χούντας - μια αδυσώπητη καταγγελία ενάντια στην καταπίεση, τον φασισμό, τη βία της εξουσίας.
Ένα ντοκουμέντο επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.
"Έχουμε μπει πια σε μια σκοτεινή εποχή και ίσως τα χειρότερα να μην τα έχουμε δει ακόμα. Η τάξη του κόσμου έχει διασαλευτεί. Οι προτάσεις σωτηρίας που εμφανίζονται, με τη μορφή του Εθνικισμού και του Φυλετισμού, είναι ακόμα ένα βήμα προς το βάραθρο. Και δεν είναι μόνο η οικολογική καταστροφή του Πλανήτη και το κατά πόσο θ’ αντέξει ακόμη αυτή η Γη. Ούτε η φτώχεια και η αθλιότητα που έχουν κατακτήσει σχεδόν τα 4/5 του παγκόσμιου πληθυσμού. Πάνω απ’ όλα αυτά, εγώ, με την ταπεινή μου γνώμη, θεωρώ την πιο μεγάλη απειλή της ζωής στον πλανήτη μας την αδιαφορία."
Π. K
Μέσα στον κόσμο αυτό
ποτέ δεν ψάχνω γι’ αρχηγό!
Με τους άλλους συνεργάζομαι
να ζήσουνε εκείνοι, να ζήσω και εγώ.
Επανακυκλοφορεί, μετά από πολλά χρόνια, το βιβλίο του Περικλή Κοροβέση, που στην εποχή του προκάλεσε αίσθηση όχι μόνο για το ευφυές κείμενό του, αλλά και για τη μουσική επένδυσή του από τον Γιώργο Κουρουπό, καθώς επίσης και για την εξαιρετική ερμηνεία του Σπύρου Σακκά.
Το βιβλίο εξιστορεί την αγωνιώδη αναζήτηση αρχηγού από τα ζώα της ζούγκλας και πώς το κάθε ζώο έδωσε κάποιο χαρακτηριστικό του ως δώρο για τον νέο αρχηγό. Τι έδωσε ο γάιδαρος και τι το σαλιγκάρι; Τι πρόσφερε η αλεπού και τι το λεοντάρι; Εκείνο που γεννήθηκε όμως δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμεναν τα ζώα. Ευτυχώς, μια αμυδρή ελπίδα υπάρχει σ’ ένα παιδί με μια φλογέρα...
Σε εποχές ζόφου και φόβου, σαν και αυτήν που ζούμε τώρα στην Ελλάδα, έχουμε δύο τρόπους αντίδρασης: ο πρώτος είναι να αφήσουμε το σκοτάδι να μπει στην ψυχή μας και να τη μαυρίσει· ο άλλος είναι να αξιοποιήσουμε το φως που έχουν συσσωρεύσει τα φωτοβολταϊκά της καρδιάς μας.
Το φως είναι ζωοδότρα δύναμη. Ένα μικρό λυχναράκι νικάει και το πιο αδιαπέραστο σκοτάδι. Ξαναφτιάχνουμε τη ζωή μας στο φως και την οργανώνουμε όσο πιο απλά γίνεται σε έναν κόσμο που είναι περίπλοκος και χωρίς νόημα.
Τα μικρά αυτά κειμενάκια που έχουν συγκεντρωθεί σε αυτό τον τόμο είναι μια προσπάθεια να συγκροτηθεί ένας τέτοιος μικρόκοσμος όταν με τύλιγε και με απειλούσε το σκοτάδι. Δεν είχα πρόθεση να τα δημοσιεύσω. Τα θεωρούσα πολύ προσωπικά. Και από μια σύμπτωση κατάλαβα πως δεν υπάρχει προσωπικός λόγος. Αφού είμαστε όντα με λόγο, είμαστε μέσα στην κοινωνία. Και η κοινότητα είναι αυτή που σου δίνει ένα λόγο για να ανακαλύψεις την προσωπικότητά σου, μοναδική και ανεπανάληπτη, όπως ακριβώς είναι τα δακτυλικά σου αποτυπώματα. Συνομιλητές υπάρχουν. Αρκεί να μπορείς να μιλήσεις. Και έτσι βγήκε αυτό το βιβλίο.
Π. Κ., Απρίλιος 2013